ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1151

กลิ่นอายสังหารเช่นนี้ หากเป็นคนทั่วไปคงรับมิไหวเป็นแน่!

แต่ชายผู้นี้กลับมิกลัวเลยแม้แต่น้อย เขาจ้องมองเซียวหลินเทียนพลางส่งนิ้วก้อยมาให้อย่างดูถูกด้วย

“พวกท่านมันขี้ขลาด เป็นพวกมอดแมลงที่กินเมล็ดข้าว ปกติแล้วก็เอาแต่โอ้อวดว่ามีพละกำลัง แต่ยามต่อสู้นั้นหนีเร็วที่สุด...”

ชายผู้นั้นพูดมิทันจบ คาดว่าเป็นเพราะการกระทำของเขาไปปลุกปั่นเข้าแล้ว คนในฝูงชนจึงโยนไข่เน่าเข้ามาอีกแล้ว

“จะไปเสียน้ำลายพูดกับพวกเขาเพื่อสิ่งใด ขยะพวกนี้ควรจะกินไข่เน่าไปเสีย!”

จากนั้นก็เกิดเสียงโยนเข้ามาติด ๆ กันไปหมด มิรู้ว่าคนเหล่านี้ไปเอาไข่เน่ามาจากที่ใดมากถึงเพียงนี้ พวกเขาโยนใส่พวกเซียวหลินเทียนราวกับสายฝนที่ตกลงมาเลย

เซียวหลินเทียนกัดฟันกรอด ดึงอันเจ๋อไปข้างหลังแล้วชักกระบี่อ่อนที่เอวออกมา

“ท่านอ๋องอี้โกรธจนจะฆ่าคนแล้ว...”

“ขยะไม่มีความสามารถที่จะเอาชนะศัตรูได้ แต่สามารถฆ่าคนของตนได้...”

“ตุบ… วันนี้ต่อให้ต้องตายด้วยกระบี่ของเขาก็ต้องทำให้เขาเหม็นไปเป็นหมื่น ๆ ปีให้ได้...”

หลิงอวี๋เห็นภาพนี้จากที่ไกล ๆ ก็ตกใจลุกขึ้นยืนแล้วก็รู้สึกจุกที่ลำคอทันที

เซียวหลินเทียนจะฆ่าพวกคนที่ทำให้อับอายเหล่านี้ด้วยความโกรธหรือ?

เช่นนั้น ต่อให้อีกสักครู่เซียวหลินเทียนจะเอาชนะในการต่อสู้ทางน้ำได้ ชื่อเสียงของเขาก็เหม็นโฉ่ไปอีกเป็นหมื่นปีจริง ๆ ไม่มีทางที่จะพลิกกลับมาได้อีกแล้ว!

ในบรรดาราษฎรเหล่านี้จะต้องมีคนขององค์ชายเว่ยกับองค์ชายคังปะปนอยู่แน่นอน พวกเขาคิดจะใช้การกระทำเช่นนี้มากระตุ้นให้เซียวหลินเทียนทำความผิดครั้งใหญ่

การฆ่าราษฎรในที่สาธารณะเนื่องจากแพ้แล้วถูกก่นด่านั้น มิเพียงแต่จะทำให้คนของตนดูถูก แต่อีกสามแคว้นที่เหลือก็จะดูถูกเซียวหลินเทียนด้วยเช่นกัน!

‘เซียวหลินเทียน… มิได้นะ!’

หลิงอวี๋มิได้ตะโกนออกไป ได้แต่ตะโกนอยู่ในใจอย่างเป็นกังวล

จ้าวเจินเจินอยู่มิไกลจากหลิงอวี๋ เมื่อเห็นว่าหลิงอวี๋ลุกขึ้นอย่างร้อนใจ มุมปากของนางก็ซ่อนการเยาะเย้ยเอาไว้มิอยู่

เซียวหลินเทียนเห็นว่าไม่มีใครโยนไข่เน่าเข้ามาแล้วจึงหยุดร่ายกระบี่อ่อนไป และทันทีที่เขาขยับมือ กระบี่อ่อนก็พันที่รอบเอวเขาราวกับงูสีเงินตัวหนึ่ง

เขากวาดสายตามองทุกคนอย่างเย็นชา พลางเอ่ยอย่างเยาะเย้ย “ตอนข้าเจ็ดขวบก็สามารถฆ่าหมาป่าได้แล้ว สิบขวบสามารถเข้าสู่สนามรบได้… หากเป็นการต่อสู้แบบตัวต่อตัวก็เหนือกว่าพวกเจ้าไปไกลนัก พวกเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาตำหนิข้า?”

“หากคิดจะดูถูกข้า ก็รอให้พวกเจ้าสามารถเอาชนะข้าให้ได้ก่อนแล้วค่อยพูดเถิด!”

“อีกอย่าง ทหารของข้ามิใช่ขยะ ทหารของฉินตะวันตกเองก็มิใช่ขยะเช่นกัน หากไม่มีความชอบธรรมที่มิยี่หระความเป็นความตายของพวกเขา ก็ไม่มีแผ่นดินที่พวกเจ้ายืนหยัดอยู่ในตอนนี้หรอก!”

“การแข่งขันยังมิสิ้นสุด พวกเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาบอกว่าข้าจะต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน?”

“พวกเจ้าเบิกตาดูเอาไว้เถิดว่าข้าจะเอาชัยชนะมาให้ฉินตะวันตกได้อย่างไร!”

หลังจากเซียวหลินเทียนพูดจบก็ยืดหลังตรงและเดินอกผายไหล่ผึ่งออกไป

ทหารที่อยู่ด้านหลังเขาและพวกอันเจ๋อก็เดินอกผายไหล่ผึ่งตามไปเช่นกัน

ส่วนพวกคนที่โยนไข่เน่าเหล่านั้น มิรู้ว่าตกใจกลัวกับวิชากระบี่อันยอดเยี่ยมของเซียวหลินเทียน หรือว่ากลัวท่าทางที่น่าเกรงขามของเซียวหลินเทียนกันแน่ ถึงได้หลีกเป็นทางกว้างโดยมิรู้ตัว...