ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1153

เสียงขององค์ชายอิงดังกังวานราวระฆัง องค์ชายหนิงที่อยู่ไกลออกไปก็ยังได้ยินเลย

เขาหัวเราะออกมาแล้วเอ่ยด้วยความดังเท่า ๆ กัน “อ๋องอี้ องค์ชายอิงพูดถูก หากไม่มีเจ้า พวกเราก็คงจะเหงาแย่!”

“เช่นนั้น การแข่งขันครั้งนี้ อ๋องอี้อย่าได้เกิดอุบัติเหตุใด ๆ ขึ้นอีกเป็นอันขาด! ข้ายอมเสียเมืองสองเมืองไป แต่มิอยากให้ใต้หล้านี้ต้องสูญเสียผู้นำทัพที่มีความสามารถเยี่ยงเจ้าไปหรอกนะ!”

“เราต่างก็ชื่นชมกันและกัน ยุคนี้ควรจะเป็นของพวกเรา มีเพียงคนหนุ่มเยี่ยงพวกเราเท่านั้นจึงจะสามารถนำพาราษฎรของตนไปสู่เส้นทางแห่งความเจริญรุ่งเรืองได้!”

คำพูดนี้ขององค์ชายหนิง เมื่อองค์ชายอิงฟังก็มิได้รู้สึกอะไร เหมือนเป็นคำพูดที่ให้กำลังใจทั้งหมด

แต่องค์ชายหนิงกับองค์ชายอิงล้วนเป็นผู้ถูกเลือกให้เป็นองค์รัชทายาทแห่งแคว้นของตนแล้ว แตกต่างกับพวกเขาและฉินตะวันตก จักรพรรดิอู่อันกำลังอยู่ในวัยรุ่งโรจน์เลย!

คำพูดของคนหนุ่มเช่นนี้มิได้เป็นการบอกเป็นนัย ๆ หรือว่าจักรพรรดิอู่อันควรจะสละราชสมบัติได้แล้ว?

จักรพรรดิอู่อันประวิงเวลามิแต่งตั้งองค์รัชทายาทก็เพราะว่า เมื่อแต่งตั้งองค์รัชทายาทแล้วจะมาแทรกแซงบัลลังก์ของตน

หากคำพูดนี้ไปเข้าหูจักรพรรดิอู่อันเข้า เช่นนั้นเซียวหลินเทียนที่กระตือรือร้นอยากชนะจะมิไปสอดคล้องกับคำพูดขององค์ชายหนิงหรือ?

คนที่อยู่ที่แห่งนี้มิได้มีเพียงแค่คนในกลุ่มเท่านั้น ใครจะรับประกันได้เล่าว่า ในนี้ไม่มีสายลับของจักรพรรดิอู่อัน!

เซียวหลินเทียนมองออกว่า องค์ชายหนิงวางกับดักตน จึงยิ้มบาง ๆ พลางเอ่ย “ข้ามิกล้าเห็นด้วยกับคำพูดขององค์ชายหนิงหรอก ในฉินตะวันตกของเรามีคำกล่าวที่ว่า… มีผู้อาวุโสอยู่ในบ้านก็เหมือนมีสมบัติอยู่!”

“ซึ่งหมายความว่า ผู้อาวุโสมีความรู้กว้างขวางและประสบการณ์เต็มเปี่ยม สามารถสั่งสอนแนะนำให้คนหนุ่มสาวเน้นการใช้จุดเด่นและเลี่ยงเรื่องจุดอ่อนได้ด้วยวิธีที่ถูกต้อง!”

“เสด็จพ่อของข้าเจริญรุ่งเรืองดังพระอาทิตย์ที่อยู่บนท้องฟ้า ข้ามีพระองค์คอยสั่งสอนชี้แนะก็ได้รับประโยชน์มิน้อย! ข้าเชื่อ หากฉินตะวันตกมีเสด็จพ่อของข้าดูแลอยู่จะต้องเดินทางไปสู่เส้นทางของความเจริญรุ่งเรืองและราษฎรอยู่เย็นเป็นสุขได้รวดเร็วยิ่งขึ้นเป็นแน่!”

คำพูดของเซียวหลินเทียนทำเอาหลิงอวี๋ที่หลบอยู่ในท้องเรือข้างหลังได้ยินแล้วยิ้มออกมาเลยทีเดียว

ตอนนี้เซียวหลินเทียนนับวันก็ยิ่งพูดเป็นมากขึ้นแล้ว

องค์ชายหนิงเห็นว่า เซียวหลินเทียนมิหลงกลก็มิได้โกรธแล้วยิ้มออกมาอย่างมีความหมาย