ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 117

“หลิงอวี๋ เจ้าหุบปากไปซะ!”

เซียวหลินเทียนโกรธจนหน้าแดง ไม่รอให้นางพูดจบก็ตะคอกออกมาด้วยความโกรธ

หลิงอวี๋พูดอย่างใจเย็น “หม่อมฉันพูดเช่นนี้ไม่ได้เยาะเย้ยท่าน แต่เป็นการที่หมอคนหนึ่งวินิจฉัยให้ท่าน!”

“เซียวหลินเทียน อาการป่วยนี้ของท่านเป็นผลมาจากขาทั้งสองข้างได้รับบาดเจ็บ! ขาของท่านรักษาได้ เพียงแต่ค่อนข้างใช้เวลา!”

“หม่อมฉันช่วยรักษาเรื่องทางด้านการสืบทอดทายาทของท่านก่อนได้ โอสถสามอย่างนี้รักษาโรคได้!”

“การเลี่ยงการรักษาถือเป็นข้อห้ามใหญ่! ท่านลองผลของโอสถหม่อมฉันก่อนได้แล้วค่อยว่ากัน!”

“ถึงอย่างไรในช่วงระยะนี้หม่อมฉันก็ไปจากตำหนักอ๋องอี้ไม่ได้อยู่แล้ว หากโอสถไม่ได้ผล ท่านสามารถไปคิดบัญชีหม่อมฉันได้ตลอดเวลา!”

เซียวหลินเทียนมองหลิงอวี๋ด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว ใบหน้าอึมครึมหมองคล้ำ

มือของเขากำแน่น เพราะสิ่งที่หลิงอวี๋พูดเป็นเรื่องจริง...

สิ่งที่เขาคิดไม่ออกก็คือ หลิงอวี๋รู้ได้เยี่ยงไร?

ท่านหมอว่านก็ไม่สามารถรักษาโรคนี้ของเขาได้!

นี่คือสาเหตุที่เซียวหลินเทียนสิ้นหวังอย่างแท้จริง!

เขาทนรับที่ขาทั้งสองข้างของตนเองไม่สามารถเดินได้ แต่การไร้ความสามารถสืบทอดทายาทนั้น ผู้ชายที่ไหนก็ไม่สามารถทนรับได้ทั้งนั้น!

เซียวหลินเทียนไม่อยากจะเชื่อ หมอที่มีทักษะทางการแพทย์ขั้นสูงอย่างท่านหมอว่านก็ไม่สามารถรักษาโรคนี้ได้!

แต่หลิงอวี๋กลับกล้าที่จะพูดว่าโอสถสามอย่างจะสามารถรักษาได้!

นางกล้าดีเยี่ยงไรถึงได้พูดเยี่ยงนี้?

หลิงอวี๋ยิ้มเล็กน้อย “เซียวหลินเทียน หม่อมฉันส่งตำรับโอสถให้ท่านไม่ใช่ว่าจะเอาใจท่านหรอกนะ!”

“หม่อมฉันมีเงื่อนไข!”

คำพูดนี้ทำให้เซียวหลินเทียนใจเต้น นึกถึงยาห้ามเลือดที่แปลกประหลาดนั่นของหลิงอวี๋ ความโกรธของเขาก็เบาบางลงไปกึ่งหนึ่ง

หลิงอวี๋พูดอย่างไม่เกรงกลัวว่าสามารถรักษาตนได้ หรือว่านางจะมีตำรับยาที่สามารถรักษาตนได้จริง ๆ ?

“เงื่อนไขอะไร?”

เซียวหลินเทียนควบคุมความรู้สึกของตนแล้วจึงเอ่ยถาม

หลิงอวี๋เอ่ยเรียบ ๆ “หม่อมฉันหวังว่าพวกเราจะสามารถเป็นมิตรต่อกันได้! เซียวหลินเทียน ไม่ว่าท่านจะยอมรับในตัวตนของเยวี่ยเยวี่ยหรือไม่ แต่ก็เห็นแก่เขา หม่อมฉันไม่อยากเป็นศัตรูกับท่าน!”

“หากหม่อมฉันรักษาขาของท่านดีแล้ว ขอเพียงท่านทรงรับปากหม่อมฉัน ต่อไปแม้ว่าเราจะหย่าร้างกันไป ขอเพียงเมื่อหม่อมฉันกับเยวี่ยเยวี่ยมีอันตราย ท่านจะต้องช่วยเหลือพวกเราโดยไม่มีเงื่อนไข!”

เซียวหลินเทียนขมวดคิ้ว หลุบตาลง แล้วมองขาที่ไร้ความรู้สึกของตน

หากหลิงอวี๋สามารถรักษาขาของตนให้หายได้จริง ๆ คำขอร้องนี้ก็ไม่ถือว่าเกินไป!

แต่หลิงอวี๋จะสามารถรักษาได้จริงหรือ?

คงจะไม่ประสบความเจ็บปวดจากความหวังที่พังทลายลงอีกใช่หรือไม่?

“ท่านไม่ต้องตอบหม่อมฉันตอนนี้! ลองดูผลของโอสถสามอย่างนี้ก่อน! แล้วจะรู้ว่าหม่อมฉันสามารถรักษาขาของท่านให้หายได้หรือไม่!”

หลิงอวี๋มองลึกไปในตาของเขาพลางเอ่ย “ตำรับโอสถประเดี๋ยวหม่อมฉันจะให้หลิงซินมาส่งให้ หากท่านไม่ไว้ใจ ก็สามารถให้หมอมาดูได้!”

พูดจบหลิงอวี๋ก็หมุนตัวเดินออกไป

เซียวหลินเทียนนั่งอยู่ใต้ชายคาเรือน ครุ่นคิดถึงคำพูดของหลิงอวี๋

นั่งอยู่นาน ตอนเซียวหลินเทียนคิดจะกลับห้อง หลิงซินก็เอาตำรับยามาแล้ว

“ท่านอ๋อง นี่คือตำรับยาที่คุณหนูจัดให้ท่านอ๋องเพคะ! คุณหนูบอกว่าหากท่านอ๋องสามารถหาเหล้ากระดูกเสือได้ ให้เอามาใช้เป็นกระสายยา จะได้ผลดีขึ้นสองเท่าเพคะ!”

หลิงซินส่งยาให้ลู่หนานด้วยท่าทีสุภาพ พลางเอ่ย “คุณหนูบอก พรุ่งนี้เป็นวันมงคล เรือนบุหงาจะเริ่มทำการซ่อมแซมแล้วเพคะ!”

“หากท่านอ๋องคิดว่าตำรับยานี้ไม่ดี ให้รอกระทั่งซ่อมและสร้างเสร็จก่อนแล้วค่อยโวยวายได้!”

“หากท่านอ๋องไม่มีคำพูดใด บ่าวขอตัวลาเพคะ!”

หลิงซินรอสักครู่ เห็นเซียวหลินเทียนไม่พูดอะไร ก็ทำความเคารพแล้วเดินออกไปอย่างผ่าเผย

เซียวหลินเทียนมองแผ่นหลังของหลิงซิน แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย

เด็กสาวผู้นี้ เห็นก่อนหน้านี้ยังเดินตามหลังหลิงอวี๋อย่างขลาดกลัวอยู่เลย พูดจาก็ตะกุกตะกัก!

นี่เพิ่งจะไม่นาน ก็เปลี่ยนเป็นเช่นนี้แล้ว!

นึกถึงการเปลี่ยนแปลงของหลิงอวี๋ในช่วงนี้ เซียวหลินเทียนก็กำหมัดแน่น

ยาสามอย่าง สามารถรักษาได้ อีกไม่นานเขาก็จะสามารถพิสูจน์ได้แล้วว่าหลิงอวี๋โกหกหรือไม่

“ลู่หนาน เอาตำรับยานั่นส่งไปให้ท่านหมอว่านดู”

ลู่หนานรับคำแล้วเอาตำรับยาเดินออกไป

ไม่นาน ท่านหมอว่านก็วิ่งตามลู่หนานมา

“ท่านอ๋อง ตำรายานี่ใครเป็นผู้จัดหรือพ่ะย่ะค่ะ! ตำรับนี้จัดมาได้ดีทีเดียว! มียาหลายตัวที่เอามาใช้ได้ดีมาก!”

ท่านหมอว่านเอ่ยอย่างตื่นเต้น “ท่านอ๋องไปหาแพทย์ขั้นเซียนมาจากที่ใด แนะนำให้กระหม่อมสักหน่อยเถิดพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมอยากจะถามเขาว่านึกถึงตัวยาเหล่านี้ได้เยี่ยงไร!”

เซียวหลินเทียนตะลึงไปครู่หนึ่ง พลางเอ่ยถามอย่างสงสัย “ท่านหมอว่าน ท่านบอกว่าตำรับนี้ใช้ได้หรือ?”