ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 117

“หลิงอวี๋ เจ้าหุบปากไปซะ!”

เซียวหลินเทียนโกรธจนหน้าแดง ไม่รอให้นางพูดจบก็ตะคอกออกมาด้วยความโกรธ

หลิงอวี๋พูดอย่างใจเย็น “หม่อมฉันพูดเช่นนี้ไม่ได้เยาะเย้ยท่าน แต่เป็นการที่หมอคนหนึ่งวินิจฉัยให้ท่าน!”

“เซียวหลินเทียน อาการป่วยนี้ของท่านเป็นผลมาจากขาทั้งสองข้างได้รับบาดเจ็บ! ขาของท่านรักษาได้ เพียงแต่ค่อนข้างใช้เวลา!”

“หม่อมฉันช่วยรักษาเรื่องทางด้านการสืบทอดทายาทของท่านก่อนได้ โอสถสามอย่างนี้รักษาโรคได้!”

“การเลี่ยงการรักษาถือเป็นข้อห้ามใหญ่! ท่านลองผลของโอสถหม่อมฉันก่อนได้แล้วค่อยว่ากัน!”

“ถึงอย่างไรในช่วงระยะนี้หม่อมฉันก็ไปจากตำหนักอ๋องอี้ไม่ได้อยู่แล้ว หากโอสถไม่ได้ผล ท่านสามารถไปคิดบัญชีหม่อมฉันได้ตลอดเวลา!”

เซียวหลินเทียนมองหลิงอวี๋ด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว ใบหน้าอึมครึมหมองคล้ำ

มือของเขากำแน่น เพราะสิ่งที่หลิงอวี๋พูดเป็นเรื่องจริง...

สิ่งที่เขาคิดไม่ออกก็คือ หลิงอวี๋รู้ได้เยี่ยงไร?

ท่านหมอว่านก็ไม่สามารถรักษาโรคนี้ของเขาได้!

นี่คือสาเหตุที่เซียวหลินเทียนสิ้นหวังอย่างแท้จริง!

เขาทนรับที่ขาทั้งสองข้างของตนเองไม่สามารถเดินได้ แต่การไร้ความสามารถสืบทอดทายาทนั้น ผู้ชายที่ไหนก็ไม่สามารถทนรับได้ทั้งนั้น!

เซียวหลินเทียนไม่อยากจะเชื่อ หมอที่มีทักษะทางการแพทย์ขั้นสูงอย่างท่านหมอว่านก็ไม่สามารถรักษาโรคนี้ได้!

แต่หลิงอวี๋กลับกล้าที่จะพูดว่าโอสถสามอย่างจะสามารถรักษาได้!

นางกล้าดีเยี่ยงไรถึงได้พูดเยี่ยงนี้?

หลิงอวี๋ยิ้มเล็กน้อย “เซียวหลินเทียน หม่อมฉันส่งตำรับโอสถให้ท่านไม่ใช่ว่าจะเอาใจท่านหรอกนะ!”

“หม่อมฉันมีเงื่อนไข!”

คำพูดนี้ทำให้เซียวหลินเทียนใจเต้น นึกถึงยาห้ามเลือดที่แปลกประหลาดนั่นของหลิงอวี๋ ความโกรธของเขาก็เบาบางลงไปกึ่งหนึ่ง

หลิงอวี๋พูดอย่างไม่เกรงกลัวว่าสามารถรักษาตนได้ หรือว่านางจะมีตำรับยาที่สามารถรักษาตนได้จริง ๆ ?

“เงื่อนไขอะไร?”

เซียวหลินเทียนควบคุมความรู้สึกของตนแล้วจึงเอ่ยถาม

หลิงอวี๋เอ่ยเรียบ ๆ “หม่อมฉันหวังว่าพวกเราจะสามารถเป็นมิตรต่อกันได้! เซียวหลินเทียน ไม่ว่าท่านจะยอมรับในตัวตนของเยวี่ยเยวี่ยหรือไม่ แต่ก็เห็นแก่เขา หม่อมฉันไม่อยากเป็นศัตรูกับท่าน!”

“หากหม่อมฉันรักษาขาของท่านดีแล้ว ขอเพียงท่านทรงรับปากหม่อมฉัน ต่อไปแม้ว่าเราจะหย่าร้างกันไป ขอเพียงเมื่อหม่อมฉันกับเยวี่ยเยวี่ยมีอันตราย ท่านจะต้องช่วยเหลือพวกเราโดยไม่มีเงื่อนไข!”