ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 118

“ได้แน่นอนพ่ะย่ะค่ะ! หลักการรักษาโรคของตำรับโอสถนี้คือการใช้ตัวยาฤทธิ์อุ่นร่วมกับตัวยาที่ขับเคลื่อนโลหิตและโลหิตอุดกั้น ในเส้นลมปราณอุ่นมาขับไล่ความเย็นและขจัดการอุดกั้น ช่วยคลายเส้นลมปราณขับเคลื่อนโลหิตและสลายโลหิตอุดกั้น เอาเย็นไปใส่ร้อน หากเลือดอุ่นก็จะทำงานได้ดี”

ท่านหมอว่านพูดถึงทักษะทางการแพทย์อย่างชัดเจน

“ในตำรับโอสถนี้มีตังกุย ดอกคำฝอย กำยาน อู่หลิงจือ กระทุง เทียนบ้าน เป็นต้น ล้วนเป็นตัวยาที่มีประสิทธิภาพในการผ่อนคลายเส้นลมปราณของขาท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ!”

“แต่โกฐหัวบัว ชวนชวี่ต้วน และกุกบุยโป้วไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย!”

“ตำรับโอสถนี้ใครจัดหรือ? กระหม่อมอยากจะถามว่านี่คือเครื่องยาสมุนไพรอะไร มีชื่ออื่นหรือไม่!”

เซียวหลินเทียนขมวดคิ้ว เครื่องยาสมุนไพรที่ท่านหมอว่านก็ไม่รู้ คิดไม่ถึงว่าหลิงอวี๋จะรู้?

หรือว่าตำรับยานี้จะช่วยรักษาปัญหาการสืบทอดทายาทได้จริง ๆ ?

“ลู่หนาน เจ้าไปที่เรือนบุหงาแล้วเชิญพระชายามา!” เซียวหลินเทียนสั่ง

ลู่หนานรับคำสั่ง แล้วรีบไปเชิญหลิงอวี๋ที่เรือนบุหงา

ผ่านไปครึ่งชั่วยาม หลิงอวี๋ถึงได้เดินตามลู่หนานมา

ทันทีที่ท่านหมอว่านเห็นก็เอ่ยถามอย่างตื่นเต้น “แม่นาง ใครเป็นผู้จัดยานี้ให้เจ้า สามารถแนะนำให้ข้ารู้จักได้หรือไม่?”

หลิงอวี๋ฟังมาจากลู่หนานแล้วว่าท่านหมอว่านเป็นอาจารย์ของไป่สือ เห็นท่าทางตื่นเต้นของชายชรา ก็ยิ้ม

“ข้าเป็นคนจัด มีปัญหาอะไรหรือ?”

ทันทีที่ท่านหมอว่านได้ยิน ก็ขมวดคิ้วพลางเอ่ย “หญิงแต่งงานแล้วเช่นเจ้า ไม่ยอมแนะให้ข้ารู้สึกก็ช่าง! แต่เหตุใดต้องพูดปดด้วย!”

หลิงอวี๋พูดราบเรียบ “ข้าพูดเรื่องจริง! ท่านไม่เชื่อ ข้าก็หมดหนทาง!

ท่านหมอว่านทำหน้ารังเกียจยิ่งขึ้น พลางก่นด่า

“คุยโวโอ้อวดไม่รู้จักละอาย! ข้าเรียนมาหลายสิบปี ก็ยังจัดตำรับยาที่ละเอียดเช่นนี้มิได้เลย!”

“เจ้ายังเป็นเด็กสาวไม่มีอะไร ไม่เคยเรียนทักษะการแพทย์ด้วย! เอาตำรับยานี้มาจากที่ใดก็ไม่รู้ กล้าพูดเสียใหญ่โตว่าตนเองเป็นคนจัด!”

“ท่านอ๋อง ข้ารังเกียจจะคุยกับคนเช่นนี้! หากนางไม่พูดความจริงก็ช่างเถิด!”

ท่านหมอว่านจ้องมองหลิงอวี๋อย่างโกรธเกรี้ยว สะบัดแขนเสื้อแล้วไปยืนอีกทาง

หลิงอวี๋หมดคำพูด มิน่าเล่าไป่สือถึงเห็นคนจะตายก็ยังไม่ช่วย มีอาจารย์เช่นนี้ จรรยาบรรณแพทย์ไม่ดีก็ไม่แปลกหรอก!

นางส่ายหน้า คร้านจะคิดเล็กคิดน้อยกับคนแก่หัวโบราณอย่างท่านหมอว่าน จึงทำได้เพียงถามเซียวหลินเทียน

“ท่านอ๋อง ยังมีปัญหาอะไรอีกหรือไม่? ไม่มีหลิงอวี๋ก็ขอตัวลาแล้ว?”

เซียวหลินเทียนนึกถึงความสงสัยที่ท่านหมอว่านมีต่อเครื่องยาสมุนไพรได้ จึงเอ่ยถามเรื่องตำรับยา

“โกฐหัวบัว ชวนชวี่ต้วน และกุกบุยโป้วมันคือยาอะไร มีชื่ออื่นหรือไม่?”

หลิงอวี๋ใจเต้น นี่เซียวหลินเทียนเชื่อตำรับยาของตนเองหรือ?

นางยิ้มพลางเอ่ย “ยาเหล่านี้พบเห็นได้บ่อยมาก ร้านขายโอสถก็น่าจะมีกันหมด! โกฐหัวบัวมีชื่ออื่นเยอะมาก ทั้งชวนซฺยง จิงซยง ชวนเกียง เซียงกั่วเป็นต้น!”

“ชวนชวี่ต้วนเรียกได้อีกว่าชวนต้วน กุกบุยโป้วเรียกชื่ออื่นได้ว่าโหยวหยาเจียง เฟินนาคราช กระรอกบิน หรือวัวมังกรบินเป็นต้น”

เซียวหลินเทียนมองไปทางท่านหมอว่าน

ท่านหมอว่านส่ายหน้า สีหน้าฉงน “ไม่เคยได้ยินมาก่อน!”

หลิงอวี๋ขมวดคิ้ว นี่ล้วนเป็นยาจีนทั่วไป เหตุใดท่านหมอว่านถึงไม่รู้จักกัน?

หรือว่าที่ฉินตะวันตกในเวลานี้ยังไม่พบเครื่องยาสมุนไพรเหล่านี้?

“ลู่หนาน เอากระดาษพู่กันมาให้ข้า!” หลิงอวี๋สั่ง

ลู่หนานมองเซียวหลินเทียน เซียวหลินเทียนพยักหน้าเล็กน้อย

ลู่หนานจึงวิ่งเข้าห้องตำรา ไม่นานนักก็เอากระดาษพู่กันมาให้หลิงอวี๋

หลิงอวี๋วาดเครื่องยาสมุนไพรสามอย่างออกมา

ท่านหมอว่านไม่สนเรื่องที่ไม่พอใจหลิงอวี๋ แล้วขยับเข้าไปดู จากนั้นก็ส่ายหน้าให้เซียวหลินเทียนอย่างสงสัย ก็ยังไม่รู้จัก!

หลิงอวี๋จนปัญญาแล้ว สิ่งที่นางวาดมันเหมือนจริงมาก แต่ก็ยังต่างจากภาพถ่ายของยุคปัจจุบันอยู่ ท่านหมอว่านจะมองไม่ออกก็เป็นเรื่องปกติมาก

“เอาเช่นนี้แล้วกัน! ข้าจะไปที่ร้านโอสถดู ดูว่าจะมีคนที่รู้จักตัวยาเหล่านี้หรือไม่!”

“หากหาไม่เจอจริง ๆ ข้าจะเปลี่ยนตำรับยาให้ท่านใหม่!”