ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 119

หลิงอวี๋เก็บภาพวาดของตนเอง แล้วกลับเรือนบุหงาพาหลิงเยวี่ยกับหลิงซินออกไปด้วยกัน

ทั้งสามคนเดินไปตามถนน เห็นร้านยาก็เข้าไปถาม ถามติด ๆ กันไปหลายร้านก็ไม่มีตัวยาสามตัวนี้เลย

กระทั่งมาถึงโรงหุยชุน หลิงอวี๋เห็นว่าเป็นโรงยาเดียวกับที่ปฏิเสธยาของตนเองครั้งที่แล้ว จึงไม่อยากเข้าไป

แต่มาคิดดูโรงยานี้เป็นโรงยาที่ใหญ่ที่สุดในเมือง ไม่แน่ว่าอาจจะมียาที่ตนเองต้องการ

นางจึงพาหลิงเยวี่ยกับหลิงซินเข้าไป

“ฮูหยินท่านนี้ มาซื้อยาหรือว่าหาหมอขอรับ?”

คนทำงานที่โรงยาเห็นก็เข้ามาต้อนรับ

“ข้าอยากซื้อยา โกฐหัวบัว ชวนชวี่ต้วน และกุกบุยโป้ว ที่นี่มีหรือไม่?” หลิงอวี๋ถาม

คนงานเกาหัว หันไปตะโกน “หมอหลี่ มีโกฐหัวบัว ชวนชวี่ต้วน และกุกบุยโป้ว เครื่องยาสมุนไพรสามชนิดนี้หรือไม่?”

หมอหลี่ที่อยู่ด้านในเป็นชายชรามีเคราแพะ พอได้ยินคนงานพูด ก็เอ่ยขึ้นโดยไม่เงยหน้าขึ้นมา

“ไม่เคยได้ยิน! ตัวยาเหลวไหลอะไรกัน เป็นยาที่มีแต่หมอชนบทถึงจะใช้กระมัง! เจ้าให้พวกนางไปหาที่อื่น!”

หลิงอวี๋ขมวดคิ้ว กำลังจะพากันออกไป ก็เห็นชายหน้าเหลี่ยมอายุประมาณสามสิบกว่าแบกหญิงชราขึ้นหลังเข้ามาในนี้

“หมอหลี่… เร็วเข้า… รีบช่วยแม่ของข้าที! แม่ข้าสลบไปแล้ว!” ชายผู้นั้นตะโกนอย่างร้อนใจ

คนงานรีบเข้ามาทักทาย หมอหลี่เงยหน้าขึ้นมามองชายผู้นั้น แล้วก็ขมวดคิ้วพลางเอ่ย

“เสี่ยวเฉียง บอกแล้วไม่ใช่หรือ? ว่าหากพวกเขามาอีกให้คนไล่ออกไป โรงหุยชุนของพวกเราไม่รับลงบัญชีไว้ก่อน!”

คนงานยังไม่ทันพูดอะไร ชายผู้นั้นก็ตะโกนขึ้นอย่างร้อนใจ “หมอหลี่ ข้าจ่ายเงินให้โรงหุยชุนของพวกท่านมาตลอดตั้งหลายร้อยตำลึง มีเพียงครั้งที่แล้วที่ไม่มีเงินซื้อยาแล้วขอร้องให้ลงบัญชีให้ข้าไว้ก่อนเท่านั้นเอง”

“ท่านไม่ลงบัญชีแล้วไล่พวกเราออกไปก็ช่างเถิด! แต่ตอนนี้แม่ข้าสลบไปแล้ว ท่านจะมองเฉยไม่สนใจหรือ?”

“ให้ข้าสนใจก็ได้! จ่ายเงินมาก่อนสิ!”

หมอหลี่พูดอย่างดูถูก “หลี่ต้าหนิว เงินห้าตำลึงหากเจ้าเอาออกมาได้ ข้าก็จะช่วยแม่เจ้า!”

หน้าแดงหูแดงทันที พลางเอ่ยอย่างร้อนใจ

“หมอหลี่ เงินน่ะติดไว้ก่อน ขอเพียงท่านช่วยเหลือแม่ข้า! จะให้ข้าทำวัวทำม้าให้โรงหุยชุนของพวกท่านก็ย่อมทำให้ได้!”

“หมอหลี่ ถือว่าข้าขอร้องท่านนะ! ท่านเห็นแก่มิตรภาพของหมู่บ้านเรา ช่วยข้าเถิด!”

“ไป ๆ ๆ ...วันนี้แม้ว่าเจ้าจะโขกหัวคำนับข้า ข้าก็ช่วยไม่ได้! หากว่าทุกคนล้วนเป็นเช่นเจ้า เช่นนั้นพวกข้าโรงหุยชุนก็ไม่มีอันจะกินกันพอดี!”

หมอหลี่พูดกับคนงานอย่างไร้อารมณ์ “ไล่พวกเขาออกไป! อย่าให้มาถ่วงการค้าขายของพวกเรา!”

คนงานหลายคนก็รีบเข้ามา แล้วใช้มือผลักหลี่ต้าหนิวออกไป

หลี่ต้าหนิวแบกหญิงชราอยู่ เกือบจะถูกพวกคนงานผลักล้มไปเสียแล้ว

เขายืนมั่นคงแล้วก็โมโหตะโกน “หลี่ตงเสวีย เจ้ามันไม่ใช่คน… !”

“เสียแรงที่ตอนแรกแม่ข้าช่วยจ่ายค่าเล่าเรียนให้เจ้า เจ้ามันพวกต่ำต้อยที่ลืมบุญคุณคน!”

คนรอบ ๆ ที่มามุงต่างล้อมกับเข้ามา หมอหลี่เห็นว่าคนที่มาล้อมต่างชี้มาที่ตนเอง จึงพูดออกไป

“หลี่ต้าหนิว หากเจ้าพูดจาให้ร้ายข้าอีก ต่อไปคนที่ชุมชนตระกูลหลี่ก็อย่าได้คิดจะมาให้ข้าตรวจ!”

“หากเจ้ายังคิดที่จะอยู่ที่ชุมชนตระกูลหลี่ ก็รีบแบกแม่ของเจ้าไปให้ไกล !”

“มิฉะนั้น ขอเพียงข้าเอ่ยปาก คนที่ชุมชนตระกูลหลี่จะต้องทำให้พวกเจ้าไม่มีบ้านให้กลับเลยทีเดียว!”

ทันทีที่หมอหลี่พูดประโยคนี้ออกมา หลี่ต้าหนิวก็ถูกบีบชะตากรรม ไม่กล้าตะโกนแล้ว เขาไม่สามารถไปพัวพันกับคนของชุมชนตระกูลหลี่ได้

หลี่ต้าหนิวหดหู่ใจ แยกแม่ของตนเองยินอยู่ตรงนั้นไม่รู้จะทำเยี่ยงไร

คนที่มาดูสถานการณ์เห็นว่าไม่มีอะไรให้ดูแล้ว จึงกระจายตัวไป

หลิงอวี๋กำลังคิดจะเข้าไปช่วย

ชายชราคนหนึ่งก็เข้ามากระซิบหลี่ต้าหนิวก่อน “เจ้าลองไปหาหมอเลี่ยวที่ฝั่งตรงข้ามดูสิ! หมอเลี่ยวยังไม่ไปนะ!”

เมื่อหลี่ต้าหนิวถูกชายชราเตือน ก็หันกลับไปเห็นร้ายยาฝั่งตรงข้าม

ประตูร้านยาปิดอยู่ เปิดอยู่เพียงประตูเล็กเท่านั้น

แต่หลี่ต้าหนิวกลับตาเป็นประกาย แบกแม่พุ่งเข้าไป พอเข้าประตูไปแล้วก็ตะโกน “หมอเลี่ยว ช่วยด้วย! รีบช่วยแม่ข้าที...”

หลิงอวี๋มองอยู่อีกด้าน เห็นร้านขายยาแขวนป้ายหนึ่งไว้ เห็นร้านใหญ่มาก แต่ในร้านกลับค่อนข้างทรุดโทรม

ร้านดูเหมือนว่าจะไม่ได้เปิดนานแล้ว ประตูร้านก็มีฝุ่นอยู่เยอะมาก มีกระดาษที่ขายของใหม่เอี่ยมติดอยู่ที่ประตูร้าน

นางใจเต้น ลากหลิงเยวี่ยกับหลิงซินตามหลี่ต้าหนิวเข้าไป

ในประตูเล็กนั้นเป็นระเบียงทางเดินที่ยาวประมาณสิบเมตร เดินเข้าไปแล้วจะเป็นบ้านขนาดใหญ่

หลิงอวี๋ยังไม่เจอใครเลยได้ยินแต่เสียงของผู้ชายคนหนึ่ง

“พี่ต้าหนิว พี่ก็เห็นแล้วว่าโรงเหยียนหลิงปิดแล้ว เครื่องยาสมุนไพรจากร้านของขาล้วนเปลี่ยนไป”