ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 120

“พ่อข้าล้มป่วยมาสิบกว่าวันแล้ว เขาไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ ไม่ต้องพูดถึงช่วยชีวิตคนอื่นเลย!”

“พี่ต้าหนิว ที่นี่ยังมีเงินอยู่สองสามตำลึง เจ้าเอาไปหาหมอที่อื่นให้ช่วยแม่เจ้าเถิด!”

“น้องเลี่ยว… ข้ารับเงินเจ้าไม่ได้หรอก! เจ้าเก็บไว้ให้พ่อเจ้าหาหมอเถิด!”

น้ำเสียงหลี่ต้าหนิวสะอื้นเล็กน้อย “คนดีไม่ได้รับสิ่งดี ๆ ตอบแทนเลย! หมอเลี่ยวเป็นคนดีถึงเพียงนี้ เหตุใดถึงจบลงเช่นนี้ได้!”

“โรงหุยชุนรังแกคนมากเกินไปแล้ว… น้องเลี่ยว เจ้าขายร้านโอสถแล้วพาพ่อเจ้ากลับบ้านเถิด! อยู่ห่างไกลจากเมืองหลวง โรงหุยชุนก็ไม่สามารถทำให้พวกเจ้าลำบากได้อีก!”

“อืม พี่ต้าหนิว เจ้ารีบไปหาหมอเถิด! อย่าให้เสียเวลาเรื่องอาการป่วยของแม่เจ้าเลย!”

“เงินนี่เจ้าเอาไป อย่าปฏิเสธเลย ข้าขายร้านโอสถแล้วก็จะมีเงินแล้ว!”

“น้องเลี่ยวเป็นบุญคุณใหญ่หลวงยิ่งนัก! แต่ข้ากลับเคารพไม่ได้!”

หลี่ต้าหนิวเช็ดน้ำตา เอาเงินยัดใส่ในอ้อมแขน แล้วแบกแม่กำลังจะไป แต่หมุนตัวไปเจอหลิงอวี๋เข้า

“ฮูหยินท่านนี้? มีเรื่องอะไรขึ้นหรือ?”

หลิงอวี๋เห็นน้องเลี่ยวคนนั้น ท่าทางอายุแค่สิบเจ็ดสิบแปดเอง สวมชุดยาวที่ซักจนขาว

เขาหน้าตาหล่อเหลา แต่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยความโศกเศร้า

“น้องเลี่ยว เจ้ามีธุระงั้นข้าไปก่อนแล้ว!”

หลี่ต้าหนิวร้อนรนที่จะจากไป จึงกล่าวลาและแบกแม่ของเขาผ่านหลิงอวี๋ออกไปข้างนอก

“เดี๋ยวก่อน! ข้ารู้วิชาการแพทย์ เจ้าวางแม่เจ้าลง ข้าจะดูนาง!”

หลิงอวี๋รีบเรียกเขาไว้

หลี่ต้าหนิวหันไปมอง แล้วแววตาก็เป็นประกาย “แม่นาง เจ้ารู้วิชาแพทย์จริงหรือ?”

“แม่ของเจ้าปวดท้องจนทนไม่ไหวหรือไม่? เป็นโรคนี้มาหนึ่งปีกว่าแล้ว พออาการกำเริบนางจะบวม ปวด ไม่สบายบริเวณช่องท้องส่วนบนขวา หลังขวา และไหล่ขวาใช่หรือไม่?”

หลิงอวี๋ได้ใช้ความสามารถในการรับรู้ของตนตรวจดูอาการของหญิงชราแล้วและพูดอย่างมั่นใจ

“แม่นาง เจ้าพูดถูกหมดเลย! เจ้าลองดูสิ อาการป่วยของแม่ข้ายังช่วยได้หรือไม่?”

หลี่ต้าหนิวดีใจขึ้นมาทันที แล้วรีบวางแม่ลงบนเก้าอี้ในบ้าน

“น้องเลี่ยว รบกวนเจ้ารินน้ำให้ข้าได้หรือไม่?” หลิงอวี๋พูดกับน้องเลี่ยว

น้องเลี่ยวก็ไม่ถามอะไรมาก พยักหน้า แล้วรีบเข้าห้องไปรินน้ำออกมา