ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 120

“พ่อข้าล้มป่วยมาสิบกว่าวันแล้ว เขาไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ ไม่ต้องพูดถึงช่วยชีวิตคนอื่นเลย!”

“พี่ต้าหนิว ที่นี่ยังมีเงินอยู่สองสามตำลึง เจ้าเอาไปหาหมอที่อื่นให้ช่วยแม่เจ้าเถิด!”

“น้องเลี่ยว… ข้ารับเงินเจ้าไม่ได้หรอก! เจ้าเก็บไว้ให้พ่อเจ้าหาหมอเถิด!”

น้ำเสียงหลี่ต้าหนิวสะอื้นเล็กน้อย “คนดีไม่ได้รับสิ่งดี ๆ ตอบแทนเลย! หมอเลี่ยวเป็นคนดีถึงเพียงนี้ เหตุใดถึงจบลงเช่นนี้ได้!”

“โรงหุยชุนรังแกคนมากเกินไปแล้ว… น้องเลี่ยว เจ้าขายร้านโอสถแล้วพาพ่อเจ้ากลับบ้านเถิด! อยู่ห่างไกลจากเมืองหลวง โรงหุยชุนก็ไม่สามารถทำให้พวกเจ้าลำบากได้อีก!”

“อืม พี่ต้าหนิว เจ้ารีบไปหาหมอเถิด! อย่าให้เสียเวลาเรื่องอาการป่วยของแม่เจ้าเลย!”

“เงินนี่เจ้าเอาไป อย่าปฏิเสธเลย ข้าขายร้านโอสถแล้วก็จะมีเงินแล้ว!”

“น้องเลี่ยวเป็นบุญคุณใหญ่หลวงยิ่งนัก! แต่ข้ากลับเคารพไม่ได้!”

หลี่ต้าหนิวเช็ดน้ำตา เอาเงินยัดใส่ในอ้อมแขน แล้วแบกแม่กำลังจะไป แต่หมุนตัวไปเจอหลิงอวี๋เข้า

“ฮูหยินท่านนี้? มีเรื่องอะไรขึ้นหรือ?”

หลิงอวี๋เห็นน้องเลี่ยวคนนั้น ท่าทางอายุแค่สิบเจ็ดสิบแปดเอง สวมชุดยาวที่ซักจนขาว

เขาหน้าตาหล่อเหลา แต่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยความโศกเศร้า

“น้องเลี่ยว เจ้ามีธุระงั้นข้าไปก่อนแล้ว!”

หลี่ต้าหนิวร้อนรนที่จะจากไป จึงกล่าวลาและแบกแม่ของเขาผ่านหลิงอวี๋ออกไปข้างนอก

“เดี๋ยวก่อน! ข้ารู้วิชาการแพทย์ เจ้าวางแม่เจ้าลง ข้าจะดูนาง!”

หลิงอวี๋รีบเรียกเขาไว้

หลี่ต้าหนิวหันไปมอง แล้วแววตาก็เป็นประกาย “แม่นาง เจ้ารู้วิชาแพทย์จริงหรือ?”

“แม่ของเจ้าปวดท้องจนทนไม่ไหวหรือไม่? เป็นโรคนี้มาหนึ่งปีกว่าแล้ว พออาการกำเริบนางจะบวม ปวด ไม่สบายบริเวณช่องท้องส่วนบนขวา หลังขวา และไหล่ขวาใช่หรือไม่?”

หลิงอวี๋ได้ใช้ความสามารถในการรับรู้ของตนตรวจดูอาการของหญิงชราแล้วและพูดอย่างมั่นใจ

“แม่นาง เจ้าพูดถูกหมดเลย! เจ้าลองดูสิ อาการป่วยของแม่ข้ายังช่วยได้หรือไม่?”

หลี่ต้าหนิวดีใจขึ้นมาทันที แล้วรีบวางแม่ลงบนเก้าอี้ในบ้าน

“น้องเลี่ยว รบกวนเจ้ารินน้ำให้ข้าได้หรือไม่?” หลิงอวี๋พูดกับน้องเลี่ยว

น้องเลี่ยวก็ไม่ถามอะไรมาก พยักหน้า แล้วรีบเข้าห้องไปรินน้ำออกมา

หลิงอวี๋หยิบเข็มเงินออกมา แล้วแทงลงไปที่จุดฝังเข็มบนหน้าท้องหลายจุด

ไม่นาน แม่หลี่ก็ลืมตาขึ้น มองผู้คนอย่างสะลึมสะลือ

“กินโอสถนี้สิ!” หลิงอวี๋หยิบยาแก้ปวดที่ออกฤทธิ์เร็วแล้วป้อนเข้าปากนาง จากนั้นจึงวางแก้วน้ำไว้ใกล้ปากนาง

แม่หลี่กลืนยาลงไปอย่างว่าง่าย

หลิงอวี๋พูดกับน้องเลี่ยวอีกครั้ง “น้องเลี่ยว มีเตียงหรือไม่? สามารถให้แม่ท่านนี้นอนพักสักครู่ได้หรือไม่?”

น้องเลี่ยวลังเลครู่หนึ่ง แล้วจึงพูด “พี่ต้าหนิว แบกแม่เจ้าตามข้ามา!”

หลี่ต้าหนิวรีบแบกแม่แล้วตามน้องเลี่ยวขึ้นไปชั้นสอง

หลิงอวี๋ให้หลิงซินกับหลิงเยวี่ยรออยู่ด้านล่าง ตนจะตามขึ้นไปชั้นบน

“นี่คือห้องของข้า พี่ต้าหนิว วางแม่เจ้าลงบนเตียงเถิด!”

น้องเลี่ยวก้าวไปช่วยเปิดผ้าห่ม แล้วหลี่ต้าหนิวก็รีบวางแม่ของเขาลงบนเตียง

หลิงอวี๋กวาดสายตามอง แล้วก็เห็นตำแหน่งของห้องชัดเจน

ตรงหน้าต่างมีโต๊ะหนังสืออยู่ บนนั้นมีกองหนังสือเต็มไปหมด

ตรงที่ติดผนังยังมีตู้หนังสือขนาดใหญ่มาก ข้างในก็เต็มไปด้วยหนังสือเช่นกัน

นางเดินเข้าไปมอง หนังสือในตู้หนังสือและบนโต๊ะนั้นส่วนมากล้วนเป็นบันทึกเบ็ดเตล็ดเกี่ยวกับภูมิศาสตร์ ประวัติศาสตร์ ฯลฯ ไม่มีหนังสือทางการแพทย์เลยสักเล่ม

“แม่นาง เจ้าดูสิ อาการป่วยของแม่ข้าสามารถรักษาได้หรือไม่? โรคนี้มันก่อกวนนางเสียจนเหมือนตายทั้งเป็น!”

หลี่ต้าหนิวเป็นผู้ชาย พูดถึงเรื่องนี้ใบหน้าล้วนเต็มไปด้วยความปวดใจ ราวกับหวังว่าคนที่ป่วยจะเป็นตนเอง

“อย่าใจร้อน! แม่ของเจ้าไม่ได้เป็นโรครุนแรงอันใด มีวิธีรักษาสองวิธี”

“อย่างแรก ก็คือกินโอสถ ไม่สามารถรักษาที่ต้นตอได้ ทำได้เพียงกินโอสถรักษาทุกครั้งที่ปวด ปกติแล้วจะต้องใส่ใจเรื่องอาหารการกิน จะสามารถช่วยลดจำนวนครั้งของการปวดได้!”

“อีกทางหนึ่ง ก็คือทำการผ่าตัดเล็ก! ผ่าเอาต้นตอของโรคออก ต่อไปจะไม่มีอาการอีก!”

หลิงอวี๋ตรวจแม่หลี่แล้วว่าเป็นโรคถุงน้ำดีอักเสบเฉียบพลันที่เกิดจากนิ่ว

ถุงน้ำดีอักเสบจะหายขาดเมื่ออาการอักเสบหายไป เพียงแค่นิ่วของแม่หลี่นั้นเต็มถูงน้ำดีแล้ว หลิงอวี๋จึงมุ่งเน้นไปที่การทำการผ่าตัดเอาออก

“แม่นาง… อะไรคือการผ่าตัดออก?”

หลี่ต้าหนิวไม่เคยได้ยินมาก่อน จึงถามอย่างสงสัย