ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 121

หลิงอวี๋แย้มยิ้มพลางชี้ที่ท้องของป้าหลี่

“ถุงน้ำดีของนางมีเศษหินกรวดเต็มไปหมด ถ้าผ่าตัดถุงน้ำดีทิ้งอาการจะไม่กำเริบอีกในภายหน้า!”

“พอผ่าตัดถุงน้ำดีออกแล้ว คนจะยังมีชีวิตอยู่หรือไม่? แม่นาง เจ้าอย่าหลอกข้านะ!”

หลี่ต้าหนิวเผยสีหน้าเหลือจะเชื่อ

หลิงอวี๋ยังไม่ทันกล่าวคำ น้องเลี่ยวพลันขบคิดขณะเอ่ยว่า

“ข้าได้ยินมาว่า ในสมัยโบราณมีหมอนามว่า อวี๋ฟู การรักษาไม่พึ่งยาต้ม เพียงใช้มีดกรีดรักษาส่วนเจ็บปวดต่าง ๆ ระบายหนองกับเลือดออก!”

“เหนือการผ่าตัดกรีดผิวนอกกายแล้ว อวี๋ฟูยังผ่าตัดส่วนท้องได้ด้วย หรือว่าแม่นางจะเข้าใจเคล็ดของอวี๋ฟู?”

หลิงอวี๋มองเขาอย่างแปลกใจ คิดไม่ถึงเลยว่า เด็กคนนี้จะรู้เรื่องอวี๋ฟูจากคัมภีร์หวงตี้เน่ยจิง(1) สมกับที่เกิดมาในตระกูลเก่าแก่มากวิชาแพทย์ยิ่งนัก

นางพยักหน้าเล็กน้อยพลางยิ้มตอบว่า “อวี๋ฟูคือบรรพบุรุษแห่งการผ่าตัดศัลยกรรม! การผ่าตัดถุงน้ำดีของอาอึ้มท่านนี้นอกจากขจัดโรคเรื้อรังแล้ว ภายภาคหน้าก็จะไม่ต่างจากคนทั่วไปด้วย!”

หลี่ต้าหนิวมองดูน้องเลี่ยวและหลิงอวี๋ ก่อนจะลูบจมูกอย่างประหม่าพลางกล่าวว่า “แม่นาง การผ่าตัดเอาออกต้องใช้เงินเท่าไรหรือขอรับ?”

หลิงอวี๋มองหลี่ต้าหนิวพลางเอ่ยถาม “เจ้ามีเงินเท่าใดเล่า?”

หลี่ต้าหนิวล้วงเข้าในอก หยิบเงินที่น้องเลี่ยวมอบให้ออกมา มีห้าตำลึงพอดีเป๊ะไม่ขาดไม่เกิน

เขาส่งให้หลิงอวี๋พลางกล่าวอ้อนวอน “แม่นาง ข้ามีแค่เท่านี้! ถ้าเจ้าว่ายังไม่พอข้าขอติดไว้ก่อน ภายหน้าข้าจะจ่ายดอกให้เจ้าด้วยแน่นอน!”

“งั้นติดข้าห้าตำลึงเงินแล้วกัน!” หลิงอวี๋หยิบเงินบนมือเขาพลางกล่าวคำ

“ท่านแม่เจ้าจะรับการผ่าตัดที่นี่พร้อมพักผ่อนสองสามวันถึงกลับบ้านได้ เจ้าเก็บกวาดใหม่สักห้องให้นางพักผ่อนด้วย!”

หลี่ต้าหนิวผงกศีรษะอย่างเบิกบาน “ดีเลย ข้าจะไปเก็บกวาดเดี๋ยวนี้!”

เขาพลันลิงโลดออกประตูหาห้องตระเตรียมทันควัน

หลิงอวี๋เอาเงินของหลี่ต้าหนิวยัดให้น้องเลี่ยวพลางกล่าวคำ

“เงินพวกนี้คือค่าครองชีพสำหรับผู้ป่วยช่วงสองสามวันนี้ที่พักอยู่นี้! รบกวนเจ้าพานางรับใช้ข้าไปครัว ต้มน้ำร้อนให้ข้าสักหน่อย!”

“ข้าชื่อเลี่ยวเซียน!”

น้องเลี่ยวมองเงินในมือพลางรีบยิ้มกล่าวคำ “เจ้าไม่ต้องการค่าตรวจเขา แล้วเหตุใดยังรับเงินของเขาเล่า?”

ครอบครัวของเลี่ยวเซียนเป็นตระกูลเก่าแก่มากวิชาแพทย์ แน่นอนว่าเลี่ยวเซียนรู้แจ้งถึงราคาค่าใช้จ่ายของหมอ สิบตำลึงเงินของหลี่ต้าหนิวนั่นยังไม่พอค่าตรวจโรคของหมอในโรงหุยชุยด้วยซ้ำ

หลิงอวี๋ฟังแล้วยิ้มกล่าวคำ “ข้าจะเล่านิทานให้เจ้าฟังสักเรื่อง แล้วเจ้ารู้ว่าเพราะเหตุใด!”

“มีคนใจบุญผู้หนึ่ง เขาชอบทำกุศลแจกจ่ายโจ๊กช่วยเหลือคนยากคนจนทุกวัน คนจนเหล่านั้นต่างเคยตัวมารับโจ๊กที่ร้านของเจ้าทุกวัน!”

“แต่นานวันเข้า คนจนเหล่านี้ก็เริ่มจู้จี้เรื่องมาก บางคนบอกว่าโจ๊กของเขาไม่เข้มข้นพอ! บางคนบอกว่าโจ๊กของเขาควรเพิ่มเครื่องเคียงอีก!”

“เจ้าบอกว่า เจตนาเดิมของเขาคือทำความดี แต่เหตุใดกลับโดนบ่นใช่หรือไม่?”

เลี่ยวเซียนหัวเราะเยาะหยัน “มนุษย์ละโมบเกินไป! พวกเขาลืมปณิธานเดิมหมดสิ้นแล้ว!”

หลิงอวี๋พยักหน้า “ถูกต้อง เริ่มแรกเหล่าคนจนแค่อยากกินอิ่มท้องเท่านั้น แต่เมื่อไม่ต้องทนหิวแล้ว เลยเรียกร้องมากขึ้น!”

“ข้ารับเงินของต้าหนิว มิใช่ไม่เห็นใจ! แต่ไม่อยากให้เขาเข้าใจผิดคิดว่า เขาน่าสงสาร ผู้ใดก็ควรเห็นใจเขา!”

“เขามีมือมีเท้า ตราบใดที่เต็มใจทำงานก็มีโอกาสหาเงินได้! เหตุผลนี้คือช่วยยามลำบากไม่ใช่ชั่วชีวิต!”

“ใช่ ช่วยยามลำบากไม่ใช่ชั่วชีวิต!”

เสียงทอดถอนใจลอยมานอกประตู

ครั้นหลิงอวี๋และเลี่ยวเซียนได้ยินเสียงก็พลันหันหน้ากันพร้อมเพรียง

หลิงอวี๋พบบุรุษหลังค่อมวัยสี่สิบกว่าผู้หนึ่งยืนอยู่นอกประตู

สีหน้าบุรุษอมเหลืองดวงตาเว้าลึก อายุไม่นับว่ามากแต่กลับมีจอนผมขาวสองข้าง

เมื่อเลี่ยวเซียนพบเขาก็รุดไปประคองเขาทันควัน พลางกล่าวเคืองใจ

“ท่านพ่อ เหตุใดท่านออกมาเล่า? ไม่สบายก็ควรนอนพักผ่อนดี ๆ นะขอรับ!”

“แค่กแค่ก…” บุรุษไอชั่วครู่พลางหายใจหอบกล่าวคำ “ได้ยินว่ามีผู้มาเยือน พ่อนอนไม่หลับเลยลุกมาดูสักหน่อย!”

“แม่นาง…ข้ามีชีวิตมาหลายสิบปี อายุก็ปูนนี้แล้ว ยังไม่เคยพบคนเฉียบแหลมอย่างเจ้ามาก่อน!”

(1) คัมภีร์หวงตี้เน่ยจิง (黄帝内经) หรืออีกชื่อหนึ่งคือ 内径 เป็นคัมภีร์ทางการแพทย์และสมุนไพรของจีน ซึ่งไม่เพียงแต่เป็นคัมภีร์การแพทย์เล่มแรกของจีน แต่ทั้งยังเป็นคัมภีร์ทางการแพทย์เล่มแรกของโลกอีกด้วย โดยเป็นคัมภีร์ที่จัดทำขึ้นในยุค จ้านกั๋ว โดยจักรพรรดิเหลืองหรือหวงตี้ (黄帝) ได้รวบรวมแนวคิดและประสบการณ์ทางการแพทย์ไว้มากมาย โดยแบ่งออกเป็น 2 ส่วนคือ 素问 และ 灵素 อย่างละ 9 ตอน 81 บท