ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 122

“ท่านพ่อข้า… คือหมอเลี่ยวจากโรงเหยียนหลิง(1)!” เลี่ยวเซียนเอ่ยแนะนำ

“ข้านามหลิงอวี๋ คารวะหมอเลี่ยว!” หลิงอวี๋แสดงความเคารพ

เลี่ยวเซียนช่วยประคองหมอเลี่ยวเข้ามา

หลิงอวี๋รับรู้ได้ว่า สุขภาพของหมอเลี่ยวไม่ได้มีปัญหาอะไร ทว่าคือความกลัดกลุ้มอัดแน่นในใจต่างหากและไข้หวัดที่ยังเป็นไม่หายเฉย ๆ

“หมอเลี่ยว ท่านอยากขายโรงเหยียนหลิงหรือไม่?” หลิงอวี๋เอ่ยถามโดยไม่คิด

“ขาย!”

“ไม่ขาย!”

หมอเลี่ยวกับเลี่ยวเซียวตอบพร้อมกัน

พอหมอเลี่ยวกล่าวจบก็มองลูกชายพลางถอนหายใจยาวเหยียด ก่อนจะผงกศีรษะเคร่งเครียด

หลิงอวี๋ลอบมองทั้งสองพลางเอ่ยถาม “เหตุใดต้องการขายโรงเหยียนหลิงล่ะ? บริหารไม่สันทัดหรือมีเหตุผลอื่นหรือ?”

เลี่ยวเซียนรินน้ำให้บิดาพลางตอบว่า “โรงเหยียนหลิงสืบทอดจากท่านปู่ข้า ถือเป็นร้านเก่าแก่นับร้อยปี!”

“วิชาแพทย์ของท่านพ่อข้าก็เป็นท่านปู่ชี้แนะเช่นกัน ในเมื่องหลวงข้าไม่กล้าบอกว่าติดสามอันดับแรก แค่ติดสิบอันดับแรกก็สมชื่อแล้ว!”

เลี่ยวเซียนรินน้ำให้หลิงอวี๋เช่นกัน ก่อนจะลอบมองหมอเลี่ยวส่ายศีรษะพลางกล่าวคำ

“ท่านพ่อข้าเหมือนคนใจบุญท่านนั้นที่เจ้าเล่า ยึดมั่นในคำสอนบรรพบุรุษ ช่วยเหลือคนจนอย่างไม่เห็นแก่ตัว! มักปล่อยให้คนที่มาหาหมอค้างจ่ายเป็นนิตย์!”

“แต่ทว่าค้างจ่ายมากเกินควร รายได้ก็ไม่พอใช้แล้ว! วันเวลาผ่านไป ความยากเข็ญก็ช่างมันแล้ว! แต่ที่น่าแค้นที่สุดคือ ภัยจากมนุษย์นั้นแล!”

หมอเลี่ยวก้มศีรษะลงขณะที่เลี่ยวเซียนกล่าว เขาถอนหายใจดัง ‘เฮ้อ’ พลางกล่าวคำ

“เซียนเอ๋อร์ เลิกพูดเถิด เป็นพ่อที่ไร้ความสามารถทำให้พัวพันมาถึงพวกเจ้า!”

เลี่ยวเซียนหักใจกล่าวคำ “ฮูหยิน ถ้าเจ้าต้องการโรงเหยียนหลิงก็ซื้อเถอะ! สามหมื่นตำลึงเงิน! โรงเหยียนหลิงแห่งนี้กับลานด้านหลังล้วนเป็นของเจ้าทั้งหมด!”

“ท่านพ่อ แทนที่จะขายให้โรงหุยชุนถูก ๆ มิสู้ขายให้ฮูหยินท่านนี้ดีกว่าเถอะ!”

สามหมื่นตำลึงเงินกลับไม่แพง เพราะหลิงอวี๋ได้สำรวจสถานการณ์ตลาดในเมืองหลวงขั้นต้นไปแล้ว

โรงเหยียนหลิงแห่งนี้อยู่ในพื้นที่เอิกเกริกยิ่ง แม้ร้านจะทรุดโทรม แต่ด้วยทำเลดังกล่าวขายห้าหมื่นตำลึงเงินก็ไม่นับว่าแย่ด้วยซ้ำ

ขายให้ตนสามหมื่นงั้นหรือ?

โรงหุยชุนกลับมาอีกครั้งพร้อมเสนอรับซื้อเพียงหนึ่งหมื่นตำลึงเงินเท่านั้น

นี่มิต่างจากการปล้นกลางวันแสก ๆ หมอเลี่ยวถึงจะตายก็ไม่ยอมขาย

ผลคือสองวันต่อมา มีคนแบกศพคนตายมาอ้างว่าหมอเลี่ยวรักษาคนจนตายและแจ้งราชการขอจับกุมตัวหมอเลี่ยว

ด้วยความที่เลี่ยวหมิงลูกชายคนโตของหมอเลี่ยวเกรงว่าบิดาจะทนเจ็บป่วนในคุกมิไหว จึงยอมรับโทษและถูกกุมตัวเข้าคุกแทน

“หน่วยราชการยืดเวลาการไต่สวนของคดีนี้มาตลอด โรงหุยชุนทิ้งคำพูดไว้ว่า หากอยากให้พี่ใหญ่ข้าออกมาก็นำเงินมา หรือสละโรงเหยียนหลิงเสีย”

เลี่ยวเซียนกล่าวเดือดดาล “โรงหุยชุนต้องการเงินสามหมื่นตำลึง ข้าติดประกาศขายร้าน แต่คนข้างนอกล้วนคือคนของโรงหุยชุนทั้งสิ้น นับวันยิ่งเสนอเงินกดราคาลงเรื่อย ๆ คนนั้นที่มาเมื่อวานก็เสนอสามพันตำลึงเงินเท่านั้นเอง!”

หมอเลี่ยวโมโหจนหน้าซีดพลางเริ่มไอรุนแรง

เลี่ยวเซียนช่วยตบหลังบิดาพลางยิ้มขมขื่นกล่าวคำ “ฮูหยิน ความจริงคือแบบนี้! ถ้าเจ้ายุ่งกับคนกลุ่มนี้ไม่ไหวก็อย่าซื้อเลย!”

“เลวร้ายที่สุด ข้าก็อยากเผาที่แห่งนี้ทิ้งไปให้รู้กัน ดีกว่าคนของโรงหุยชุนได้รับผลประโยชน์จากมัน!”

(1) โรงเหยียนหลิง (延龄堂) หมายถึง โรงหมอ แปลว่า โรงอายุยืนยาว

(2) ตะปูในตา (眼中钉) คือสำนวน หมายถึง สิ่งที่เรารังเกียจ