ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 123

หลิงอวี๋สิ้นคำกล่าว เหตุใดโรงหุยชุนเผด็จการขนาดนี้!

นางเอ่ยถาม “หากเจ้าเผาโรงหุยชุนแล้วพี่เจ้าจะเป็นอย่างไรเล่า?”

เลี่ยวซวนก้มหน้างุดหมองหม่น

หยาดน้ำตาหมอเลี่ยวร่วงโรยพลางกล่าวคำสิ้นหวัง

“แขนไม่อาจบิดต้นขาได้ฉันใดผู้อ่อนแอไม่อาจต่อกรผู้เรืองอำนาจได้ฉันนั้น… ข้าเตือนเจ้าเด็กนี้แล้ว แต่ยังรั้นไม่ยอมประนีประนอม!”

“อา เซียนเอ๋อร์ ยอมรับชะตากรรมเสีย! มอบโฉนดที่ดินเถิด! พาพี่ใหญ่เจ้ากลับมา ตราบใดที่เรายังมีชีวิตอยู่ ครอบครัวเราจะได้ออกไปจากเมืองหลวง!”

เลี่ยวเซียนบ่ายศีรษะเช็ดหยาดน้ำตาที่หางตาพลางกล่าวประชดประชัน

“แต่ข้าก็ไม่อยากให้โรงหุยชุนในราคาถูก ๆ ข้าไม่เชื่อว่าบนใต้หล้าแห่งนี้จะไม่มีความยุติธรรม! หากบีบคั้นข้า ข้าจะไปตีกลองร้องทุกข์(1)ที่พระราชวัง!”

“เจ้าเด็กนี่ ไยไม่เชื่อฟังบ้าง!”

หมอเลี่ยวตีไหล่เขาหนึ่งฝ่ามือพลางกล่าวตำหนิ

“พี่ใหญ่เจ้าโดนขังคุกไปแล้ว หรือว่าเจ้าก็อยากเข้าคุกเหมือนกันเล่า?”

“เช่นนั้นเจ้าไม่สู้เอามีดมาแทงข้าให้ตายเลยเล่า! พ่อไม่อยากเห็นพวกเจ้าต้องมาตายก่อนข้านะ!”

หมอเลี่ยวนึกถึงเรื่องน่าเศร้า หยาดน้ำตาก็พลันไหลพราก

เลี่ยวเซียนทั้งปวดใจและร้อนรน กระทืบเท้ากล่าวคำ “พอได้แล้ว ท่านพ่ออย่าร้องเลย! ข้าจะไปหาโฉนดไปแลกให้พี่ใหญ่กลับมาขอรับ!”

“ช้าก่อน!” หลิงอวี๋รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ นางทนเห็นน้ำตาผู้ชายไม่ได้ที่สุด

ลูกผู้ชายไม่หลั่งน้ำตาง่าย ๆ!

หากมิใช่เพราะถูกบีบจนอับจนหนทาง ชายร่างใหญ่สองคนนี้มีหรือจะร่ำไห้ต่อหน้าคนแปลกอย่างตนได้!

“ข้าจะซื้อโรงเหยียนหลิง! ข้าให้เจ้าหกหมื่น เจ้านำตั๋วเงินไปแลกให้พี่ใหญ่เจ้าออกมาเถอะ!”

หลิงอวี๋ล้วงถุงเงินที่หลิงซินเย็บให้ตนออกมา ก่อนจะนับตั๋วเงินหกแผ่นพลางยื่นให้เลี่ยวเซียน

เลี่ยวเซียนมองตาค้างฉับพลัน รีบเอ่ยว่า “ฮูหยิน เจ้าไม่ได้ยินที่ข้าบอกหรือ? ถ้าเจ้าซื้อโรงเหยียนหลิง โรงหุยชุนจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่! พวกเขาจะสรรหาวิธีมาให้เจ้าลำบากใจนะ!”

“ไม่เป็นไร! ข้าไม่กลัวพวกเขาเลยกล้าซื้อน่ะสิ!”

หลิงอวี๋นึกถึงวันงานพระราชสมภพของไทเฮาที่ท่านลุงเส้าเจิ้งซานเคยเหยียบย่ำตนตามชายาผิงหยางก็พลันยิ้มหยันกล่าวคำ

“ข้ายังกลัวว่าพวกเขาจะไม่มาก่อกวน ถ้ามาก็ประจวบเหมาะเลยจะได้มีคนออกค่าบูรณะร้านนี้!”

หมอเลี่ยวลอบมองหลิงอวี๋อย่างสนเท่ห์ ก่อนจะมองเลี่ยวเซียน

เลี่ยวเซียนขมวดคิ้วมุ่นเอ่ยถาม “ฮูหยิน เจ้าจะซื้อจริง ๆ แน่หรือ?”

“สามหมื่นที่เหลือถือเป็นหุ้นส่วนโรงเหยียนหลิงของท่านบริหารร่วมกับข้า หลังจากนั้นรายได้ของโรงเหยียนหลิงเราก็แบ่งเป็นห้าสิบห้าสิบ! เป็นเช่นไร?”

หมอเลี่ยวโบกมืออย่างตระหนก “มิได้ ฮูหยินแค่เจ้ายอมซื้อร้านโอสถแห่งนี้ก็เป็นบุญคุณใหญ่หลวงแล้ว ข้าจะยังใช้ประโยชน์จากเจ้าอีกได้เยี่ยงไร! มิได้… มิได้!”

หลิงอวี๋ครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “ไม่เช่นนั้น หุ้นสามส่วนคือของท่าน ที่เหลืออีกสองส่วนเราจะนำไปเข้ากองทุนสาธารณะเพื่อช่วยเหลือผู้ยากไร้ไม่มีเงินรักษาแล้วกัน!”

“หมอเลี่ยว ข้าไม่มีเวลาตรวจมากนัก ยังต้องการตัวท่านเป็นหมออยู่! ท่านอย่าปฏิเสธอีกเลย มิฉะนั้นข้าจะถือว่าข้อเสนอนี้ยังไม่เพียงพอ!”

มือของหมอเลี่ยวสั่นเทาอย่างตื่นเต้น ดวงตาทอประกาย

“ฮูหยิน ข้า… ข้าเป็นหมออยู่โรงเหยียนหลิงต่อได้จริงหรือ?”

“เป็นเช่นนั้นแล ข้าเป็นแค่สตรีผู้หนึ่งไร้ชื่อเสียงเรียงนาม ผู้ใดจะมาหารักษากับข้าเล่า!”

หลิงอวี๋คลี่ยิ้ม ก่อนจะเอาตั๋วเงินสามหมื่นยัดให้หมอเลี่ยว

“เงินพวกนี้ท่านรับไปก่อน เอาไปซื้อเครื่องยาสมุนไพรที่จำเป็นเพิ่มให้เพียงพอ! ช่วงนี้โรงเหยียนหลิงจะปิดชั่วคราว รอเราบูรณะใหม่เสร็จค่อยเริ่มประกอบการ!”

นางลุกขึ้นชี้ไปยังหลี่ต้าหนิวที่ด้อม ๆ มอง ๆ อยู่ข้างนอกมาตลอดพลางกล่าวคำ

“วันนี้ข้าจะแย่งผู้ป่วยของท่านและรักษามารดาของเขาก่อน!”

(1) ตีกลองร้องทุกข์ (敲登闻鼓) ในยุคศักดินาจะมีกลองถูกแขวนไว้ให้ตีสำหรับคนมีเรื่องร้องทุกข์เร่งด่วนทางด้านกฎหมาย