ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 124

หลี่ต้าหนิวเก็บกวาดห้องเสร็จแล้ว กวาดถูจนสะอาดสะอ้าน

หลิงอวี๋สั่งหลี่ต้าหนิวแบกหญิงชรามา สบโอกาสเมื่อเขาออกไปรีบเข้ามิติหยิบเครื่องมือผ่าตัด

หมอเลี่ยวเดินตามหลี่ต้าหนิวมา เขาขจัดความเศร้าก่อนหน้าจนบัดนี้ดูมีชีวิตชีวาขึ้นเยอะมากพลางกล่าวอย่างเบิกบาน

“ฮูหยิน ข้าช่วยเป็นลูกมือเจ้าได้ไหม?”

“ข้าเป็นหมอมาหลายปี ยังไม่เคยพบวิธีรักษาแบบนี้มาก่อน หากฮูหยินรู้สึกว่าไม่สะดวก งั้นก็ช่างมันเถิด!”

หลิงอวี๋ยิ้มจาง ๆ พลางกล่าวคำ “วิชาแพทย์ข้ามิใช่ความลับส่วนตัว ไม่มีอะไรไม่สะดวก!”

“หมอเลี่ยว จากนี้ไปเรียกข้าว่าแม่นางหลิงเถิด! ข้าไม่สะดวกเผยตัวในวงสังคม ภายหลังเป็นหมอก็ขานชื่อนี้เช่นกัน!”

“ได้ ๆ เรียกแม่นางหลิง!”

หมอเลี่ยวมองท่าทีผิดแผกของหลิงอวี๋ แต่ก็คิดว่าไม่เห็นแปลกอะไรที่หลิงอวี๋จะพะวงถึงตัวตนจึงคิดอำพรางไว้ พลันผงกศีรษะทันที

“นี่คือเข็มยาชา เจ้าดูนะว่าฉีดแบบนี้!”

หลิงอวี๋หยิบหลอดเข็มมาฉีดหญิงชราพลางอธิบายผลและปริมาณที่ใช้ยาชาไปด้วย

ครั้นรอยาชาออกฤทธิ์ หลิงอวี๋ส่งถุงมือปลอดเชื้อคู่หนึ่งและหน้ากากอนามัยพลางแสดงเจตนาให้เขาสวมตามตน

นางหยิบมีดผ่าตัดออกมากรีดท้องส่วนใต้ชายโครงขวาของหญิงชราจนเกิดโลหิตไหลนอง

หมอเลี่ยวมองตาอ้าปากค้าง หลิงอวี๋แสดงเจตจํานงให้เขาหยิบผ้าพันแผลซับโลหิต

หมอเลี่ยวมือไม้สั่นเทาซับเลือดเร็วรี่ หลิงอวี๋แม้เห็นเขาตื่นตระหนก ทว่าเคลื่อนไหวกลับรวดเร็วยิ่ง จึงพยักหน้าพึงพอใจ

นางดันตับให้เผยถุงน้ำดี พลางตัดเส้นเลือดกับท่อน้ำดีที่เชื่อมกับตับและถุงน้ำดีฉับไว ก่อนจะนำถุงน้ำดีออก

หลิงอวี๋ตรวจท่อน้ำดีถี่ถ้วนว่าถูกก้อนกรวดอุดตันหรือไม่ ตรวจสอบเสร็จก็เย็บปากแผลทันที

การผ่าตัดทั้งหมดใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วยามเท่านั้น

หมอเลี่ยวมองดูแผลยาวหนึ่งนิ้วมือสองแผลที่เย็บประณีต แต่ว่าใจยังไม่อยากเชื่อ!

นี่เสร็จแล้วรึ?

“นี่คือการผ่าตัดเล็ก หากมีเครื่องมือที่เหมาะกว่านี้ ปากแผลนางคงเล็กกว่านี้หน่อย!”

หลิงอวี๋ไม่อาจนำเครื่องตรวจช่องท้องออกมาให้คนพวกนี้ตกใจได้ เลยทำได้เพียงเท่านี้

นางนำผ้าพันแผลมาปิดปากแผลสองที่ของป้าหลี่ ถึงจะถอดหน้ากากเอ่ยคำ

“วันนี้อาอึ้มหลี่แค่นอนพักผ่อนเป็นพอ วันพรุ่งค่อยเริ่มเดินพอประมาณ”

“ระวังอย่าให้แผลติดเชื้อ สังเกตสองวันถ้าไม่มีอาการอะไร เจ้าก็เปลี่ยนโอสถให้นางแล้วกลับบ้านได้!”

หมอเลี่ยวไม่อยากจะเชื่อ “แม่นางหลิง นางจะดีขึ้นจริง ๆ หรือ?”

“อือ แผลหายสนิทเร็ว แต่ในหนึ่งเดือน ระวังอย่าออกแรงเยอะนัก!”

หลิงอวี๋หวั่นหมอเลี่ยวจะจำไม่ได้ จึงเรียกหลี่ต้าหนิวเข้ามาบอกข้อระวังการบริโภคของป้าหลี่ในภายหลังเองอย่างจริงจัง

พอเอ่ยจบ ป้าหลี่ก็ฟื้นแล้ว ร้องเรียกเสียงแผ่ว “ต้าหนิว!”

หลี่ต้าหนิวพลันวิ่งไป ป้าหลี่มองเขายิ้มตาหยีพลางกล่าวคำ

“ต้าหนิว แม่ไม่เจ็บแล้ว! แม่นางคือหมอเทวดาจริง ๆ!”

หลี่ต้าหนิววิ่งกลับมาอย่างตื่นเต้น ก่อนจะคุกเข่าเสียงดังตุ้บโขกศีรษะสองทีให้หลิงอวี๋ กล่าวฮึกเหิมว่า

“แม่นาง ท่านช่วยท่านแม่ข้า ท่านคือผู้มีพระคุณของตระกูลเรา! ต้าหนิวไร้สิ่งตอบแทน ขอโขกศีรษะขอบพระคุณแม่นางแล้วกัน!”

หลิงอวี๋ยิ้มตอบ “เจ้าจ่ายค่ารักษาแล้ว ข้าก็ควรช่วยคน! ไฉนจะต้องมากพิธีเช่นนี้!”

นางพยุงหลี่ต้าหนิวลุกขึ้น ทว่าหลี่ต้าหนิวยังกล่าวฮึกเหิมอยู่

“อย่าพูดเช่นนั้น! แม่นางรับเงินสิบตำลึงของข้า นั่นเพราะสงสารความยากจนของมารดาต้าหนิวต่างหาก!”

“ต้าหนิวมิใช่คนไม่รู้ดีชั่ว ท่านแม่ข้าป่วยเช่นนี้ ที่ผ่านมาใช้เงินไปหลายร้อยตำลึงก็รักษาไม่หาย ทว่าด้วยฝีมือรักษาของแม่นางก็หายเป็นปลิดทิ้ง!”

“หากเปลี่ยนเป็นพวกหมอชั่วนั่นโรงหุยชุน คาดว่าต้องจ่ายเงินกว่าพันตำลึงถึงเริ่มรักษาเป็นแน่!”

“แม่นาง ข้ามิอยากมากความ! เมื่อครู่ข้าได้ยินว่าท่านกับหมอเลี่ยวจะบูรณะโรงเหยียนหลิงใหม่! ถ้าแม่นางไม่รังเกียจ งานนี้มอบหมายให้ต้าหนิวได้นะขอรับ!”

หลี่ต้าหนิวเอ่ยอย่างตื้นตันใจ “ข้าไม่ต้องการค่าแรง ขอเพียงแม่นางให้ข้าวก็พอแล้ว ข้าจะเรียกพี่น้องมาทำให้แม่นางอย่างสวยงามแน่นอนขอรับ!”

หมอเลี่ยวยิ้มกล่าวคำ “แม่นางหลิง ต้าหนิวเป็นช่างไม้และฝีมือเขามีชื่อในแถบนี้!”

หลิงอวี๋ผงกศีรษะทันทีเมื่อได้ยิน “ได้ รอข้าคิดก่อนว่าจะบูรณะร้านโอสถนี้เช่นไรค่อยบอกอีกที ช่วงนี้เจ้าก็ดูแลแม่เจ้าให้ดี ๆ!”

ครั้นหลิงอวี๋กล่าวจบ พลันนึกได้ถึงเป้าหมายที่ออกมาวันนี้จึงนำภาพวาดยาสมุนไพรให้หมอเลี่ยวดู

หมอเลี่ยวมองแล้วบอกว่าไม่รู้จัก พอหลี่ต้าหนิวที่อยู่ข้าง ๆ เห็นภาพวาดโกฐหัวบัวก็กล่าวคำ “นี่มิใช่หญ้าป่าในทุ่งนาหรือ? ข้าเห็นว่ามันดูคล้ายกับใบไม้ แต่ไม่รู้ว่านั่นใช่โกฐหัวบัวที่แม่นางหลิงต้องการหรือไม่!”

หลิงอวี๋รีบกล่าวคำ “หมู่บ้านพวกเจ้าไกลจากนี่หรือไม่ เจ้าไปขุดต้นพืชมาให้ข้าดูหน่อย!”

“ไม่ไกลขอรับ ระยะทางแค่ไม่กี่ลี้ แม่นางหลิงรอสักครู่ ข้าเดินเร็วนัก จะไปขุดให้ประเดี๋ยวนี้!”

หลี่ต้าหนิววิ่งรุดไปดุจสายลม