ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1171

“เสด็จพ่อ เมื่อครู่เสด็จแม่เพียงพระทัยโอนอ่อนไปตามคำยุยงของไป่ซุ่ยคนชั่วทั้งนั้นพ่ะย่ะค่ะ บัดนี้ความจริงปรากฏแล้ว แน่ชัดว่า ไป่ซุ่ยคนชั่วผู้นี้มิปรารถนาจะรับใช้ไทเฮา จึงได้วางยาพิษไทเฮาพ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อเห็นผู้คนทั้งหลายมิได้เอ่ยวาจาใด องค์ชายเว่ยจึงจำต้องฝืนใจเข้ามากราบทูลแก้ต่างให้แก่ฮองเฮาเว่ย

“ไทเฮา เสด็จแม่ของกระหม่อมตั้งแต่เข้าวังมาล้วนกตัญญูต่อไทเฮาอย่างสุดหัวใจ ทุ่มเทแรงกายแรงใจอย่างสุดความสามารถมิเคยขาดตกบกพร่อง ไทเฮาทรงทราบดีอยู่แล้ว จึงควรทรงเข้าพระทัยว่าเสด็จแม่ของกระหม่อมไม่มีวันปรารถนาให้ไทเฮาสิ้นพระชนม์พ่ะย่ะค่ะ!”

องค์ชายเว่ยทูลวิงวอนไทเฮาด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน จักรพรรดิอู่อันเป็นผู้กตัญญู หากไทเฮามิทรงประสงค์จะสืบสวนต่อไป เรื่องราวในวันนี้ก็จะจบลงเพียงเท่านี้

ไทเฮาให้จักรพรรดิอู่อันช่วยประคองให้นั่งลง แม้ว่าตนจะ ‘สลบ’ ไปหลายวัน แต่ด้วยยาบำรุงร่างกายของหลิงอวี๋ ร่างกายของไทเฮาจึงแข็งแรงกว่าเดิม

แต่เมื่อนึกถึงว่าตนปฏิบัติต่อองค์ชายเว่ยและฮองเฮาเว่ยอย่างดี แต่ฮองเฮาเว่ยกลับกล้าสั่งให้ไป่ซุ่ยวางยาพิษตนเพื่อซัดทอดไปหาหลิงอวี๋

ใจของไทเฮาเย็นเฉียบลง สายตาของนางกวาดมองไปยังองค์ชายเว่ยและฮองเฮาเว่ยด้วยแววตาเย็นชาและเฉียบขาด

“ข้ามิได้ตาบอด และมิใช่คนโง่ ข้าเข้าใจทุกสิ่ง!”

“ไป่ซุ่ย เจ้าจงพูดออกมาเองเถอะ ข้าสั่งคนอื่นมิได้ แต่กับเจ้า ข้าสั่งได้ จงสารภาพมาโดยสุจริต ข้าจะให้เจ้าตายเพียงผู้เดียว มิลงโทษครอบครัวของเจ้า!”

ไป่ซุ่ยทรุดกายลงไปนั่งกับพื้น เมื่อได้ยินคำพูดของไทเฮา นางจึงฝืนใจลุกขึ้นยืนตัวตรง แล้วเห็นองค์ชายเว่ยส่งสายตาเตือนมาทางนาง

ไป่ซุ่ยเม้มริมฝีปาก ก้มลงคิดคำนวณ

ฮองเฮาเว่ยสัญญาว่าจะให้ความร่ำรวยและเกียรติยศแก่นาง บอกว่าเมื่อเรื่องนี้จบลงแล้ว สักพักก็จะให้นางออกจากวังแล้วหลังจากนั้นจะให้นางเป็นอนุภรรยาขององค์ชายเว่ย

นางได้เห็นความร่ำรวยและเกียรติยศในวังแล้ว จะยอมกลับบ้านไปหาสามัญชนธรรมดาเพื่อใช้ชีวิตอย่างยากลำบากได้เยี่ยงไร!

นางจึงอดใจมิไหวต่อการล่อลวงและทรยศไทเฮา!

แต่บัดนี้ความผิดปรากฏแล้ว นางควรจะรับผิดชอบความผิดทั้งหมดเพียงลำพัง เพื่อให้องค์ชายเว่ยและฮองเฮาเว่ยพ้นผิดหรือ?

หากสารภาพ นางก็ต้องตาย!

หากมิสารภาพ นางก็ยังต้องตาย!

แม้กระทั่งครอบครัวของนางก็อาจจะเดือดร้อนไปด้วย