ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1200

เรื่องนี้ขุนนางบางส่วนยังมิรู้ เมื่อได้ยินดังนี้จึงมองไปทางหลี่ว์เซียงอย่างแปลกใจ

ที่แท้หลี่ว์เซียงออกหน้าให้หลี่ว์กังอย่างร้อนใจเช่นนี้ก็เพราะเป็นการแก้แค้นส่วนตัวนี่เอง!

หลี่ว์เซียงกับจ้าวฮุยมิลงรอยกันมาครึ่งชีวิตแล้ว สูสีกันมาตลอด ก่อนหน้านี้เขาก็กังวลอยู่ว่าจ้าวฮุยจะทำให้ตนเสียเรื่อง

คิดมิถึงว่าจ้าวฮุยจะมิได้ออกหน้า แต่คนออกหน้าเป็นองค์ชายคังลูกเขยของเขาแทน

หรือว่าจ้าวฮุยคอยสั่งการองค์ชายคังอยู่เบื้องหลังให้จัดการตน?

คำพูดขององค์ชายคังอยากจะให้ตนเสื่อมเสีย มีจังหวะจะโค่น ทำให้องค์จักรพรรดิคิดว่าตงเป็นคนที่แยกแยะเรื่องส่วนตัวกับส่วนรวมมิออกหรือไม่?

หลี่ว์เซียงคิดไปก็เอ่ยถามอย่างเย็นชาไป “กระหม่อมมิเข้าใจสิ่งที่องค์ชายตรัส หลี่ว์กังเป็นหลานชายของกระหม่อม กระหม่อมมิเคยปฏิเสธพ่ะย่ะค่ะ!”

“การที่หลี่ว์กังถูกทำลายหลุมศพและเฆี่ยนตีศพก็เป็นเรื่องจริงเช่นกัน! กระหม่อมร้องขอความยุติธรรมจากองค์จักรพรรดิ มีทั้งเหตุผลและหลักฐาน เหตุใดจึงเป็นการแก้แค้นส่วนตัวเล่าพ่ะย่ะค่ะ?”

องค์ชายคังเอ่ยเรียบ ๆ “หลี่ว์เซียง อย่าได้รีบร้อนโต้เถียงเลย… ให้ข้าถามเจ้าคำถามหนึ่งก่อนก็จะกระจ่างแล้ว!”

“หลี่ว์เซียง เซี่ยโฮ่วตานรั่วกับองค์ชายหนิงมาเพื่อเหตุใด?”

หลี่ว์เซียงระแวงว่าจ้าวฮุยจะมีแผนร้ายแล้วก็ตอบไป “เป็นการมาเพื่อเชื่อมสัมพันธ์พ่ะย่ะค่ะ!”

องค์ชายคังเอ่ยอย่างก้าวร้าว “ในเมื่อมาเพื่อเชื่อมสัมพันธ์ เช่นนั้นก็ควรคลายความขัดแย้งมิใช่สร้างความขัดแย้งสิ หลี่ว์เซียงรีบร้อนให้องค์จักรพรรดิจัดการกับเซี่ยโฮ่วตานรั่วเช่นนี้ จะมิเป็นการทำลายความสัมพันธ์แล้วผลักองค์ชายหนิงให้ไปเข้ากับองค์ชายอิงแห่งเว่ยเหนือหรือ?”

“เจ้าก็รู้ว่า หากเว่ยเหนือกับฉีตะวันออกเป็นพันธมิตรกันจะข่มฉินตะวันตกของเราใช่หรือไม่?”

“เจ้าจะให้สร้างไฟสงคราม ให้ราษฎรต้องสูญสิ้นชีวิตกันมากมาย ให้ฉินตะวันตกของเราสูญเสียที่จะฟื้นคืนเพื่อการตายของหลี่ว์กังผู้เดียว มันเหมาะหรือ?”

“หลี่ว์เซียง นี่มิใช่เป็นการสะท้อนเรื่องการแก้แค้นส่วนตัวของเจ้าหรือ?”

เขายิ้มเยาะพลางตอบกลับไป “ใต้เท้าหลี่ เช่นนั้นข้าจะถามเจ้าหนึ่งประโยค หากศพที่เซี่ยโฮ่วตานรั่วไปทำลายและเฆี่ยนตีในวันนี้เป็นลูกหลานตระกูลหลี่ เจ้าจะพูดจาเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ได้หรือไม่?”

ใต้เท้าหลี่ดูสีหน้าสงบ “หากศพที่ถูกทำลายหลุมศพในวันนี้เป็นลูกหลานตระกูลหลี่ของข้า ขอเพียงองค์จักรพรรดิรับสั่งให้เห็นแก่ส่วนรวม ข้าก็จะมิโวยวายเลยแม้แต่น้อย!”

เซียวหลินเทียนอยากจะพุ่งเข้าไปตบตาเฒ่าหลี่ผู้นี้ คำพูดเลือดเย็นเช่นนี้เขาก็พูดออกมาได้อย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้หรือ

นี่… นี่เป็นความน่าเศร้าของฉินตะวันตกเสียจริง!

เซียวหลินเทียนลุกขึ้นเดินออกมาอย่างมิพอใจกับความอยุติธรรม “เสด็จพ่อ ลูกมิกล้าเห็นด้วยกับคำพูดของใต้เท้าหลี่พ่ะย่ะค่ะ! ลูกเพียงรู้สึกว่า บนแผ่นดินฉินตะวันตกนี้ จะยอมให้แขกที่หยิ่งผยองเช่นนี้มิได้!”

“จะต้องลงโทษเซี่ยโฮ่วตานรั่วอย่างรุนแรงให้พวกเขารู้ว่า จะมาท้าทายกฎหมายของฉินตะวันตกง่าย ๆ มิได้!”

“หากองค์ชายหนิงมิยอมและจะเริ่มสงครามก็เอาเลยพ่ะย่ะค่ะ พวกเขากับพวกเราต่างก็ต้องการพักฟื้นเช่นเดียวกัน หากพวกเขามิกลัว พวกเราก็มิจำเป็นเป็นต้องกลัวพ่ะย่ะค่ะ!”