ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1202

จ้าวฮุยโกรธเคืองในใจอย่างมาก ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ตระกูลจ้าวได้ทุ่มเททั้งกำลังคนและกำลังทรัพย์อย่างมหาศาลเพื่อช่วยให้องค์ชายคังได้ขึ้นสู่ตำแหน่งรัชทายาท

องค์ชายคังยังมิได้ขึ้นสู่ตำแหน่งรัชทายาท แต่กลับคิดว่าตนปีกกล้าแข็งแล้วจึงกล้าตัดสินใจเองโดยมิปรึกษาตน

จ้าวฮุยคาดการณ์ความคิดในใจขององค์ชายคังได้อย่างแม่นยำ เขามิได้คิดที่จะได้รับการสนับสนุนจากองค์ชายหนิงเพื่อก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งรัชทายาทหรอกหรือ?

จ้าวฮุยคาดการณ์ไว้ไม่มีผิด ก่อนเข้าเฝ้า องค์ชายคังลอบพบกับองค์ชายหนิง

องค์ชายหนิงเปิดเผยจุดประสงค์โดยตรง “องค์ชายคัง เจ้ามิได้เก่งกล้าทางด้านวรรณกรรมเท่าเซียวหลินเทียน มิได้เก่งกล้าทางด้านการศึกเท่าเซียวหลินเทียน การจะก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งรัชทายาทนั้นยากยิ่ง”

“ทว่าหากผูกสัมพันธไมตรีกับแคว้นฉีตะวันออกของเรา ข้าสามารถช่วยให้เจ้าก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งนี้ได้ เราจะร่วมมือกันกำจัดเซียวหลินเทียน”

องค์ชายคังตกใจกับถ้อยคำที่ตรงไปตรงมาขององค์ชายหนิง ก่อนที่เขาจะกล่าวสิ่งใด องค์ชายหนิงก็หย่อนเหยื่อล่ออีก

“เจ้าก็ทราบดีว่าเมืองโม่เหอเป็นเมืองแห่งสมบัติ หากกำจัดเซียวหลินเทียนได้เมืองโม่เหอก็จะตกเป็นของเจ้า เมื่อถึงเวลานั้น เราจะร่วมมือกันทำลายเยวี่ยใต้และเว่ยเหนือ แล้วเราทั้งสองก็จะแบ่งแยกแผ่นดิน ครองความสุขร่วมกันได้มิใช่หรือ?”

“องค์ชายคัง ผู้ที่ทำการใหญ่มิควรยึดติดกับเรื่องเล็กน้อย เจ้ายินดีจะถูกเซียวหลินเทียนกดขี่ไปตลอดชีวิตโดยมิสามารถแสดงความสามารถของตนได้หรือ?”

องค์ชายหนิงกระตุ้น “สิ่งที่เจ้าขาดอยู่ก็คือโอกาส ข้าจะช่วยเหลือเจ้า แต่เจ้าจะคว้าโอกาสนี้หรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเจ้าแล้ว”

องค์ชายคังมิได้หลงใหลไปกับถ้อยคำเพียงมิกี่ประโยคขององค์ชายหนิง เขาจ้องมององค์ชายหนิงอย่างลึกลับและยิ้มเย็น “เซี่ยโฮ่วตานรั่วเป็นเพียงองค์หญิง แต่เพื่อองค์หญิงผู้นี้ เจ้าได้สูญเสียเมืองสองเมืองของจักรพรรดิเยี่ยนเป่ยไปแล้ว”

“บัดนี้เซี่ยโฮ่วตานรั่วก็ได้ก่อเรื่องให้แก่เจ้าอีก เจ้ากลับยังยินดีที่จะเป็นอุปสรรคขัดขวาง พวกเจ้าสองพี่น้องมีความรักใคร่กลมเกลียวกันถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”

องค์ชายหนิงเม้มปากและกล่าวอย่างจริงใจ “ก็เพราะข้าสูญเสียเมืองสองเมืองไปแล้ว ข้าจึงมิสามารถนิ่งเฉยได้อีกอย่างไรเล่า”

“จุดประสงค์ที่ข้าเดินทางมาฉินตะวันตกก็เพื่อผูกสัมพันธไมตรี หากสามารถบรรลุจุดประสงค์ได้ ข้าก็สามารถถวายคำอธิบายแก่เสด็จพ่อได้”

“ยิ่งกว่านั้น หากเมืองโม่เหอกลายเป็นของเจ้า เจ้าก็ถือว่าเป็นน้องเขยของข้าแล้วเช่นกัน เช่นนี้ก็มิถือว่าเป็นการยกให้แก่คนนอก”