ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1205

จ้าวฮุยคิดไปมา คาดเดาได้ว่าหลี่ว์เซียงอาจลงมือกระทำการไว้ล่วงหน้า จึงยิ้มมุมปาก

ในฐานะขุนนาง เขาชื่นชมในความฉลาดเฉลียวของหลี่ว์เซียง!

ในฐานะบุคคล เขาก็มิได้โกรธเคือง คิดว่าควรจะสอนบทเรียนแก่องค์ชายคังเสียบ้าง เพื่อให้เขามิกล้าทำการเคลื่อนไหวใด ๆ ลับหลังตนอีก!

จ้าวฮุยเหลือบมององค์ชายคังอย่างเย็นชา ตระกูลจ้าวได้ให้ความช่วยเหลือมากมายแก่เขา ทว่าหากเขามิเชื่อฟัง เขาสามารถสนับสนุนองค์ชายคังได้ ก็สามารถช่วยเหลือองค์ชายองค์อื่นได้เช่นกัน!

จ้าวฮุยมิได้รอให้องค์ชายคังเข้ามาอธิบาย สะบัดแขนเสื้อแล้วเดินจากไป

หลี่ว์เซียงลุกขึ้น ปัดฝุ่นออกจากชุดขุนนางของตน ก้าวเดินออกจากท้องพระโรงอย่างสง่าผ่าเผย

เมื่อตระกูลของเขาได้เกี่ยวพันกับเซียวหลินเทียนแล้วเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นใด

เหตุการณ์ในวันนี้ก็เป็นการส่งสัญญาณไปยังบรรดาขุนนางทั้งหลายว่า หลี่ว์เซียงยังมิแก่เฒ่าจนเลอะเลือน

อัครเสนาบดีจ้าวสนับสนุนองค์ชายคัง พวกพ้องของเขาก็ต้องตัดสินใจเลือกเช่นกัน!

เซียวหลินเทียนมิได้ไปดูการลงโทษเฆี่ยนตีเซี่ยโฮ่วตานรั่ว เขารีบกลับไปยังตำหนักอ๋องอี้ทันที ระหว่างทางก็ให้คนไปเชิญมู่หรงเหยียนซงมาเลี้ยงฉลองในนามของหลิงอวี๋

แต่เมื่อเซียวหลินเทียนกลับไปถึงตำหนักอ๋องอี้ ก็เพิ่งทราบว่า หลิงอวี๋ได้ไปดูความคึกคักที่จวนผู้ว่าราชการมณฑลแล้ว

เซียวหลินเทียนจึงจำใจเปลี่ยนชุดขุนนางแล้วไปร่วมรับชมความสนุกด้วย

เมื่อไปถึงจวนผู้ว่าราชการมณฑล ก็เห็นผู้คนยืนล้อมรอบอยู่หลายชั้นเพื่อรอดูความคึกคัก

เหล่าบัณฑิตและราษฎร เมื่อเห็นแม่ทัพเฉินรับพระบรมราชโองการลงโทษเซี่ยโฮ่วตานรั่วก็ส่งเสียงโห่ร้องด้วยความยินดี

“ฝ่าบาททรงพระปรีชา… ฝ่าบาททรงพระปรีชา… ฝ่าบาททรงพระเจริญยิ่งยืนนาน!”

เซียวหลินเทียนเห็นหลิงอวี๋ยืนอยู่รอบนอก มองดูราษฎรเหล่านั้นส่งเสียงโห่ร้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

เซียวหลินเทียนเดินอ้อมไปด้านหลัง แล้วดึงแขนนางเบา ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปพร้อมรอยยิ้มพลางกล่าวว่า “เรื่องนี้ก็เป็นฝีมือของเจ้าด้วยใช่หรือไม่?”