ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1206

ขณะที่เซียวหลินเทียนครุ่นคิด แม่ทัพเฉินก็ได้นำตัวเซี่ยโฮ่วตานรั่วออกมา

นางเห็นซินจิ้งยืนอยู่ด้านล่าง จึงคิดว่าซินจิ้งมาต้อนรับตน จึงกล่าวอย่างเย่อหยิ่งว่า “แม่ทัพเฉิน ข้าบอกแล้วมิใช่หรือว่าจะจ่ายเงินแล้วจบเรื่องเสีย!”

“ดูเจ้าสิ ตอนนี้เจ้าคงมาปล่อยตัวข้าออกไปอย่างเชื่อฟังใช่หรือไม่?”

“ซินจิ้ง เจ้าอยู่ที่นี่รอจ่ายเงิน ข้าขอตัวกลับไปก่อน คุกแสนสกปรกและเหม็นเน่าถึงเพียงนี้ ตัวข้าต้องกลับไปอาบน้ำชำระร่างกายให้สะอาด!”

ซินจิ้งหน้าบึ้ง มิเอ่ยคำใด

นางนำตั๋วเงินมาเพื่อจ่ายค่าปรับ แต่ต้องรอให้แม่ทัพเฉินลงโทษเสร็จสิ้นเสียก่อนจึงจะนำตัวนางไปได้

เซี่ยโฮ่วตานรั่วคิดว่า นางกำลังโกรธตน จึงมิใส่ใจ พาเหล่าสาวใช้สองสามคนตั้งท่าจะเดินจากไป

“จับตัวนางไว้!”

แม่ทัพเฉินเห็นเซี่ยโฮ่วตานรั่วโง่เขลามาก จึงแสยะยิ้มเย็น พลันโบกมือหนึ่งครั้ง แล้วองครักษ์สองสามคนก็เข้ามาจับกุมเซี่ยโฮ่วตานรั่ว

“พวกเจ้าจะทำอะไร?”

เซี่ยโฮ่วตานรั่วดิ้นรนด้วยความโกรธ แล้วตะโกนว่า “คนของข้านำเงินมาที่นี่แล้ว เพียงพอที่จะชดใช้...”

“หุบปาก!”

แม่ทัพเฉินยิ้มเยาะอย่างดูถูก นำพระบรมราชโองการของจักรพรรดิอู่อันออกมา แล้วอ่านออกเสียง

เมื่อได้ยินว่าตนจะถูกเฆี่ยนต่อหน้าธารกำนัลถึงสามสิบไม้ สีหน้าของเซี่ยโฮ่วตานรั่วก็เปลี่ยนไป ร้องลั่นว่า “มิ… มิจริง!”

“ซินจิ้ง… เสด็จพี่ของข้ามิทราบเรื่องพระบรมราชโองการนี้หรือ? เขาปล่อยให้ชาวฉินตะวันตกกระทำการดูหมิ่นข้าถึงเพียงนี้ได้อย่างไร?”

ซินจิ้งเผยสีหน้าเย็นชา กล่าวว่า “องค์ชายหนิงไม่มีข้อโต้แย้งต่อพระบรมราชโองการขององค์จักรพรรดิฉินตะวันตกเพคะ ท่านได้กระทำการอันเป็นที่โกรธแค้นของทั้งมนุษย์และเทพเจ้า สมควรได้รับการลงโทษ!”

“แม่ทัพฉิน เชิญลงโทษเถิด!”

ซินจิ้งเบือนหน้าหนีไปโดยมิแสดงสีหน้า

องค์ชายหนิงไม่มีข้อโต้แย้งนั้นเป็นเรื่องโกหก ทว่าเมื่ออยู่ภายใต้ชายคาของผู้อื่น เขาทำอะไรมิได้นอกจากต้องยอมก้มหัว

บัณฑิตเหล่านั้นเพียงประท้วงเงียบ ๆ อยู่ที่หน้าจวนผู้ว่าราชการมณฑล หากองค์ชายหนิงกล้าโต้แย้ง ครั้งต่อไปคงต้องเปลี่ยนไปประท้วงที่ศาลาพักม้า

องค์ชายหนิงมองเห็นสถานการณ์ได้อย่างชัดเจน จึงจำใจยอมรับความจริงนี้

เหล่านางกำนัลสองสามคนที่ติดตามเซี่ยโฮ่วตานรั่วไปขุดหลุมศพ เมื่อได้ยินคำพูดของซินจิ้งก็ตกใจจนหน้าถอดสี

พวกนางมิได้ห้ามปรามเซี่ยโฮ่วตานรั่ว หนำซ้ำยังติดตามนางไปก่อเรื่องอีก เมื่อกลับไปถึงศาลาพักม้า องค์ชายหนิงย่อมมิยอมไว้ชีวิตพวกนางเป็นแน่

“เจ้าโกหก… ข้ามิเชื่อว่าเสด็จพี่จะมิสนใจข้า!”

เซี่ยโฮ่วตานรั่วตกใจจนหน้าซีดเผือด ใบหน้าที่เคยหยิ่งผยองบัดนี้บิดเบี้ยวด้วยความหวาดกลัว

สามสิบไม้?

‘หลิงอวี๋… เซียวหลินเทียน… ข้าจะฆ่าพวกเจ้า!’

‘ข้าจะต้องฆ่าพวกเจ้าให้ได้!’

เซี่ยโฮ่วตานรั่วมิได้ร้องออกมา เพราะนางถูกมัดไว้!

เวลานี้คำด่าทอหรือความเกลียดชังใด ๆ ที่ก่นด่าออกมาล้วนเป็นเรื่องไร้สาระ!

นางจ้องมองทั้งสองคนด้วยสายตาอาฆาต ทุกไม้ที่ถูกโบยนางได้จดจำความเกลียดชังทั้งหมดไว้ในใจและบนร่างกายแล้ว!

นางจะจดจำไว้ให้แม่นยำทีเดียวว่า ความอัปยศในวันนี้เป็นฝีมือของทั้งสองคน!

นาง… เซี่ยโฮ่วตานรั่ว จะต้องเอาคืนการถูกโบยสามสิบไม้นี้กลับคืนไปสู่ทั้งสองเป็นร้อยเท่าพันเท่า!

หลิงอวี๋เห็นดวงตาแดงก่ำของเซี่ยโฮ่วตานรั่วที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง...

นางจ้องกลับไปอย่างเฉยเมย!

หลิงอวี๋มิรู้สึกว่าตนทำลายเซี่ยโฮ่วตานรั่วตรงไหน ทั้งหมดนี้เป็นสงครามที่เซี่ยโฮ่วตานรั่วเป็นผู้เริ่มก่อน

นางเพียงตอบโต้ด้วยการเอาคืนเท่านั้น...

หากเซี่ยโฮ่วตานรั่วยังมิยอมรับบทเรียนอีก ยังกล้ามาหาเรื่องตน นางก็จะทำให้เซี่ยโฮ่วตานรั่วมาแล้วกลับไปมิได้อีก!