ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1209

เมื่อกล่าวถึงองค์หญิงใหญ่ หลิงซวนก็ส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มอย่างขมขื่น “อาจารย์ ข้ารู้จักองค์หญิงใหญ่มิมากนัก เพราะในวังแทบไม่มีผู้ใดเอ่ยถึงองค์หญิงใหญ่เลย นี่เป็นเรื่องต้องห้ามเจ้าค่ะ!”

“ข้ารู้เพียงว่าตั้งแต่ที่องค์หญิงใหญ่เสด็จไปยังอารามจิ้งซือ ก็มิเคยเสด็จกลับวังหลวงมาเยี่ยมไทเฮาอีกเลยเจ้าค่ะ!!”

หลิงอวี๋รู้สึกเหลือเชื่อ ถึงอย่างไรไทเฮาก็เป็นพระมารดาขององค์หญิงใหญ่ มีธิดาองค์ใดที่จากไปหลายปีแล้วมิห่วงใยพระมารดาของตนเองบ้าง

“แล้วไทเฮาเคยเสด็จไปเยี่ยมบ้างหรือไม่?”

หลิงซวนพยายามนึกอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงกล่าวว่า “น่าจะเคยเสด็จไปเยี่ยมครั้งหนึ่ง นั่นคือสามปีหลังจากที่องค์หญิงใหญ่เสด็จไปที่อารามจิ้งซือ ไทเฮาทรงพาฮองเฮาเว่ยไปด้วย เมื่อเสด็จกลับมา ไทเฮาก็ทรงประชวรหนัก!”

“ตอนนั้นมีข่าวลือว่า องค์หญิงใหญ่มิกตัญญู ทำให้ไทเฮาเสียพระทัย จึงทรงประชวรเมื่อเสด็จกลับมา!”

“ต่อมาไทเฮาออกมาปฏิเสธข่าวลือด้วยพระองค์เอง โดยกล่าวว่า ที่ทรงประชวรนั้นเป็นเพียงเพราะความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง มิเกี่ยวกับองค์หญิงใหญ่ ข่าวลือจึงค่อย ๆ เงียบหายไป!”

“ดูเหมือนว่าตั้งแต่นั้นมา ไทเฮาก็มิเคยเสด็จไปเยี่ยมอีกเลย! ฝ่าบาททรงเกรงว่าไทเฮาจะทรงเสียพระทัย จึงห้ามมิให้ผู้ใดเอ่ยถึงองค์หญิงใหญ่ และพวกเราก็ยิ่งมิกล้าเอ่ยถึงเรื่องนี้”

หลิงซวนกล่าวถึงตรงนี้แล้วก็นึกเห็นใจแทนไทเฮา “องค์หญิงใหญ่ก็ช่างพระทัยดำนัก เพื่อบุรุษผู้หนึ่ง ถึงกับมิเหลียวแลพระมารดา”

“ข้ามิสามารถจินตนาการได้ว่าจะมีผู้ใดในใต้หล้าที่เป็นเช่นนี้ หากเป็นข้า ข้าจะไม่มีวันใจร้ายพอที่จะมิพบหน้าท่านแม่ของตนเอง”

หลิงอวี๋ก็มิสามารถจินตนาการได้เช่นกัน ระหว่างมารดาและบุตรสาวที่ไม่มีความแค้นใด ๆ ต่อกัน รุนแรงถึงขนาดมิยอมพบหน้ากันตลอดชีวิตเช่นนี้เลยหรือ?

เกรงว่าเบื้องหลังเรื่องนี้จะมีความแค้นใด ๆ ที่ลึกซึ้งรุนแรงอยู่

แต่หลิงอวี๋ยังมิรู้เรื่องมากพอ ถึงจะคาดเดาได้ว่ามีเงื่อนงำ แต่ก็มิสามารถสืบหาความจริงได้ในตอนนี้

ช่วงเย็น เซียวหลินเทียนก็กลับมาพร้อมกับสีหน้าที่เคร่งเครียด

หลิงอวี๋ใจหายวาบ รีบถามว่า “เกิดเรื่องอันใดขึ้นเพคะ?”

เซียวหลินเทียนกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “เว่ยเฉิงพามู่หรงเหยียนซงเข้าวัง เจรจากับฝ่าบาทเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทั้งสองแคว้นจะร่วมเป็นพันธมิตรกัน มู่หรงชิ่งจะอภิเษกสมรสกับเฮ่อหรง ฤกษ์ยามมงคลจะจัดขึ้นหลังจากสิบวันของการอภิเษก”

เซียวหลินเทียนก็มีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยเช่นกัน เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “ไว้คราวหลังข้าจะใช้ข้ออ้างไปแสดงความยินดีที่ศาลาพักม้าเพื่อพบกับมู่หรงเหยียนซง และถามเขาให้รู้เรื่อง!”

หลิงอวี๋ส่ายหน้า “เกรงว่าในตอนนี้ท่านอาจมิสามารถสอบถามอะไรจากมู่หรงเหยียนซงได้!”

“เว่ยเฉิงรู้ว่าพวกเราสนิทสนมกับพี่น้องตระกูลมู่หรง หากพวกเขาสามารถข่มขู่มู่หรงเหยียนซงได้ พวกเขาจะไม่มีทางปล่อยให้ท่านมีโอกาสได้เข้าใกล้มู่หรงเหยียนซงก่อนวันอภิเษก!”

“เซียวหลินเทียน ข้ามีความรู้สึกว่า เว่ยเฉิงก่อเรื่องใหญ่ครั้งนี้โดยเชิญองค์หญิงใหญ่กลับมา มิใช่เพียงเพราะการอภิเษกสมรสเท่านั้น!”

“ถูกแล้ว องค์หญิงใหญ่เสด็จกลับมาแล้วกระนั้นหรือ? พระนางได้เข้าเฝ้าไทเฮาด้วยหรือไม่?”

เซียวหลินเทียนพยักหน้า “ขณะที่เราไปดูเซี่ยโฮ่วตานรั่วถูกเฆี่ยนตี ฮูหยินเฒ่าตระกูลเฮ่อก็พาองค์หญิงใหญ่เข้าวัง! ได้ยินมาว่าองค์หญิงใหญ่คุกเข่าอยู่หน้าพระตำหนักของไทเฮา กล่าวว่านางอกตัญญู มิเสด็จกลับมาเยี่ยมไทเฮามาเวลานานแล้ว!”

“สุดท้ายไทเฮาทรงเสด็จออกมาประคองร่างนางขึ้น สองพระมารดาและราชธิดาก็โผกอดกันต่อหน้าธารกำนัล!”