ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1228

ทางด้านหลิงอวี๋ กระทั่งทำงานในครัวเสร็จฟ้าก็มืดแล้ว

บรรดาแม่ครัวและนางรับใช้ในครัวเอาอาหารที่เหลือมารวมกันแล้วอุ่นร้อน จากนั้นก็นั่งล้อมโต๊ะกิน

“แม่นางลั่ว คืนนี้ข้าจะกลับไปนอนที่พักเดิมของข้านะ พรุ่งนี้ย้ายข้าวของมาแล้วค่อยมาพักที่นี่!”

หลิงอวี๋กินไปเล็กน้อยแล้วเอ่ยกับแม่นางลั่ว

“ได้ พรุ่งนี้เช้าเจ้าก็มาเช้าหน่อย ต้องรีบเตรียมอาหาร! จริงสิ หากทางเจ้ามีนางรับใช้ที่คล่องแคล่วก็เรียกมาด้วยอีกสักหน่อยนะ ข้าจะคุยกับแม่นางที่จัดการให้!”

แม่นางลั่วกำชับ

“เจ้าค่ะ!”

หลิงอวี๋กำลังจะออกไปก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้จึงเอ่ยกับแม่นางลั่ว “แม่นางลั่ว ข้าเป็นคนมึน ๆ เบลอ ๆ ก่อนหน้านี้เดินตามพวกนางเข้ามา แต่ตอนนี้ข้ากลัวว่าข้าจะหาทางกลับมิได้แล้ว!”

“เจ้าบอกข้าหน่อยได้หรือไม่? เฮ่อ จวนอ๋องหรงนี่ใหญ่เกินไปแล้ว ข้าเวียนหัว!”

แม่นางลั่วยิ้มพลางเอ่ย “อย่าว่าแต่เจ้าเลย ข้ามาก่อนเจ้าก็หลงเช่นกัน! ข้าจะบอกเจ้ารอบหนึ่ง หากเจ้าหามิเจอจริง ๆ ก็ถามองครักษ์ พวกเขามิด่าเจ้าหรอก!”

แม่นางบอกเส้นทางให้หลิงอวี๋อย่างใจดีแล้วสุดท้ายก็เอ่ย “ไม่ว่าอย่างไรก็อย่าไปที่เรือนหลัก หากถูกองครักษ์จับตัวเข้าจะถูกฆ่าเพราะคิดว่าเป็นสายลับ! ถึงเวลานั้นข้าเองก็มิสามารถช่วยขอร้องให้เจ้าได้!”

“เจ้าค่ะ ข้าจำได้แล้ว!”

หลิงอวี๋พยักหน้าแล้วเดินออกไปข้างนอกห้องครัว

ฟ้ามืดแล้ว แม้ว่าตามทางเดินเหล่านั้นจะจุดตะเกียงไว้ แต่แสงสว่างก็ส่องไปได้มิไกลนัก หลิงอวี๋เดินไปได้สักพักหนึ่ง เมื่อรู้สึกว่าไม่มีคนตามตนมาก็แวบหลบไปอยู่หลังต้นไม้

จากนั้นนางก็ค่อย ๆ ย่องไปที่เรือนหลัก มองจากไกล ๆ เห็นว่าเรือนหลักจุดตะเกียงส่องสว่าง และบรรดาองครักษ์ก็ลาดตระเวนอยู่รอบ ๆ เรือน

นี่ในตำหนักที่ตนเองอาศัยอยู่ยังจำเป็นต้องเฝ้ายามแน่นหนาถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

เรือนริมวารีที่เซียวหลินเทียนอาศัยอยู่ ปกติแล้วจะมีองครักษ์หนึ่งถึงสองคนเฝ้าหน้าประตูเอง มิได้เป็นเช่นนี้เลย

หลิงอวี๋ยืนอยู่หลังต้นไม้แล้วคอยสังเกตอยู่เงียบ ๆ