ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1229

หลิงอวี๋มองผ่านช่องว่างต้นไม้ไป แล้วก็เห็นนางรับใช้ที่ค่อนข้างคุ้นหน้า เมื่อลองนึกดูก็จำได้ทันที

นั่นมันเหวินหลิงที่ผลักตนจากบันไดจนเจ็บเท้าแล้วโยนเงินให้ตนตอนที่ตนไปขอความช่วยเหลือที่จวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนมิใช่หรือ?

เหวินหลิงใบหน้าซีดเซียว ผมเผ้าก็ยุ่งเหยิง นางเอ่ยขอร้อง

“พี่เฉิน ท่านอ๋องหรงจะอภิเษกสมรสแล้ว หากคุณหนูของข้ามาตายที่นี่จะมิเป็นโชคร้ายของพระองค์หรือ?”

“ท่านช่วยใจดีเชิญหมอมาให้นางเถิด!”

คาดว่าพี่เฉินน่าจะดื่มไปหนักแล้ว เมื่อเห็นเหวินหลิงมาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าตน ใบหน้ารูปไข่นั้นก็ทำให้เขาเกิดความคิดมิดีขึ้นมาทันที

เขายืนโซเซขึ้นมาแล้วดึงเหวินหลิงขึ้น “ไป… พี่จะไปดูกับเจ้าเอง!”

“ขอบคุณพี่เฉิน!” เหวินหลิงยังมิรู้ตัวว่าอันตรายมาเยือนจึงเดินตามเข้าไปข้างใน

“เสี่ยวหย่ง เฝ้าประตูไว้ดี ๆ อย่ามารบกวนพวกเรานอกเสียจากว่าพ่อบ้านเฮ่อจะมา!”

พี่เฉินสั่งยิ้ม ๆ จากนั้นก็เข้าเรือนไปแล้วปิดประตูและกดเหวินหลิงลงอย่างรอมิไหว

“พี่เฉิน เจ้า… เจ้าจะทำสิ่งใด?”

เหวินหลิงตกใจจนหน้าถอดสีแล้วปิดหน้าอกตนเองไว้ตามสัญชาตญาณ

แต่พี่เฉินมิสนใจแล้วดึงสายคาดเอวของเหวินหลิงไป

เหวินหลิงดิ้นรนแต่นางมิใช่คู่ต่อสู้ของพี่เฉิน จากนั้นก็ถูกพี่เฉินฉีกทึ้งเสื้อผ้าไป

“ช่วยด้วย...”

เหวินหลิงตะโกนไปได้เพียงหนึ่งคำก็ถูกพี่เฉินตบหน้าไปอย่างรุนแรง

“ตะโกนอะไร เจ้าคิดว่าผู้ใดจะช่วยเจ้าได้?”

“เจ้าปรนนิบัติข้าให้ดีเถอะ หากข้ามีความสุขแล้วข้าจะช่วยเรื่องคำขอร้องของเจ้าเอง มิเช่นนั้น เจ้าก็ตายไปกับคนสารเลวนั่นเสียเถอะ!”

พี่เฉินจิกผมของเหวินหลิงแล้วยิ้มชั่วร้ายพลางเอ่ย “เจ้ายังมองสถานการณ์มิออกอีกรึ? เจ้ากับเจ้านายเป็นขยะไปแล้ว!”

“นางยังคิดที่จะแต่งงานเข้าตำหนักองค์ชายเว่ยอีก ฝันไปเถอะ...! ตอนนี้นางเป็นหญิงตกอับไปแล้ว ทั้งยังไม่มีลูกแล้วด้วย! องค์ชายเว่ยจะยังโปรดนางอยู่รึ?”

หลิงอวี๋แอบเข้าไปในเรือนจากข้างหลัง เมื่อเห็นภาพนี้ก็เบือนหน้าหนีอย่างรังเกียจ

เดิมทีคิดว่าจะช่วยนางรับใช้ผู้นี้ แต่ตอนนี้หลิงอวี๋มิคิดเช่นนั้นแล้ว

นางมิสามารถเปิดเผยตัวเพื่อนางรับใช้ที่ละทิ้งตัวตนของตนเองได้

นางเห็นสองคนนั้นกอดเกี่ยวกันเข้าไปในห้องหนึ่งแล้วก็รีบหาห้องที่หลิงเยี่ยนอาศัยอยู่

ในเรือนนี้มีเพียงห้องเดียวที่มีแสงตะเกียง ก็คงเป็นห้องนั้นกระมัง!

หลิงอวี๋ไปทางด้านหลังอย่างเงียบ ๆ หน้าต่างด้านหลังเปิดอยู่ นางจึงย่องเข้าไปแล้วก็ได้ยินเสียงร้องไห้ในห้องนั้น

“คุณหนู… คุณหนู อดทนไว้นะเจ้าคะ!”

“ข้ายังมิตาย จะร้องไห้อะไรกัน...”

หลิงเยี่ยนดุอย่างอ่อนแรงและรำคาญ “เจ้าออกไปดูที เมื่อครู่ในเรือนเป็นเสียงอะไร ไฉนข้าจึงได้ยินเสียงเหวินหลิงพูดกับบุรุษ องค์ชายเว่ยมารับข้าหรือไม่?”

หลิงอวี๋อยากกุมขมับ มาถึงขั้นนี้แล้วหลิงเยี่ยนยังฝันเฟื่องถึงองค์ชายเว่ยอยู่อีก คนผู้นี้ควรค่าที่จะช่วยหรือไม่?