ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1241

งานอภิเษกสมรสของอ๋องหรงพระโอรสในองค์หญิงใหญ่ องค์หญิงใหญ่จึงกลับไปเตรียมตัวที่จวนอ๋องหรงก่อนตั้งแต่เนิ่น ๆ เลย

จวนอ๋องหรงเริ่มประดับประดาไฟต่าง ๆ และตกแต่งโถงจัดงานแล้ว

หลิงอวี๋มิได้ไปสำรวจที่ทางลับอีก แล้วอยู่ช่วยแม่นางหลิงจัดการที่ครัวกับหานอวี้

องค์หญิงใหญ่ก็มาตรวจสอบเรื่องอาหารด้วยตนเอง แต่ก็มิได้สงสัยหลิงอวี๋เลยแม้แต่น้อย

หลิงอวี๋กับหานอวี้ต่างรอวันรุ่งขึ้นและจะอาศัยช่วงพิธีอภิเษกสมรสที่กำลังชุลมุนออกไปจากจวนอ๋องหรง

หลิงอวี๋ยังต้องเข้าร่วมงานอภิเษกสมรสอีก ก่อนหน้านี้นางให้เรือนหยกอำไพเตรียมชุดสำหรับเข้าร่วมงานอภิเษกสมรสให้ตนและส่งไปที่ตำหนักอ๋องอี้แล้ว

วันรุ่งขึ้นฟ้ายังมิทันสว่าง ทุกคนในครัวต่างก็ยุ่งง่วนกันแล้ว

หลิงอวี๋รอให้กลุ่มที่ไปรับเจ้าสาวออกเดินทางแล้วปะปนเข้าไปในกลุ่มนางรับใช้ที่ไปรับเจ้าสาวออกจากจวนอ๋องหรงไป

หานอวี้ยังอยู่ที่นี่ นางยังต้องไปคุ้มกันหลิงเยี่ยนมิให้ถูกฆ่าปิดปากก่อน

หลิงอวี๋เดินทางกับกลุ่มคนไปตามถนน แล้วก็เห็นกลุ่มคนจำนวนมากมาดูกันอยู่ที่มุมถนน นางจึงจงใจเดินรั้งท้ายแล้วแฝงเข้าไปในฝูงชนและเข้าไปในร้านค้าร้านหนึ่ง

ร้านค้านี้เป็นร้านของครอบครัวเกิ่งเสี่ยวหาว ทันทีที่หลิงอวี๋เข้าไป ยังมิทันได้เห็นสถานการณ์ที่แน่ชัดก็ถูกมือใหญ่ ๆ คู่หนึ่งโอบเข้าไปในอ้อมแขนอย่างแรงแล้ว

หลิงอวี๋ได้กลิ่นที่คุ้นเคยก็มิได้ขัดขืนแล้วกอดเซียวหลินเทียนกลับไป

“คราวหน้า… ข้ามิอนุญาตให้ทำเรื่องที่อันตรายเช่นนี้อีกแล้ว!”

เซียวหลินเทียนกอดนางเอาไว้แน่นพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงกังวล “เจ้ารู้หรือไม่ว่าสองคืนที่ผ่านมาข้าผ่านมาได้เยี่ยงไร? ข้ามิกล้าข่มตาหลับด้วยซ้ำ...”

หลิงอวี๋ชะงักไปเล็กน้อย น้ำเสียงของเซียวหลินเทียนดูค่อนข้างน้อยใจ ทั้งยังมีความรู้สึกแปลก ๆ บางอย่างด้วย

นี่เขากำลังเป็นห่วงนางอยู่หรือ?

“หม่อมฉันก็บอกแล้วว่าจะตอบกลับมิใช่หรือเพคะ?” นางเอ่ยยิ้ม ๆ

“การมองมิเห็นต่างหากที่น่ากลัวที่สุด!” เซียวหลินเทียนยังคงหวาดกลัวอยู่ “ข้ารู้ว่าเจ้ารับมือได้ แต่การมิเห็นเจ้ามันทำให้ข้ามิอาจสบายใจได้!”

เมื่อมิอาจสบายใจได้ก็จะคิดฟุ้งซ่าน ยิ่งฟุ้งซ่านก็จะยิ่งน่ากลัว ยิ่งคิดก็ยิ่งเป็นห่วง!

หลิงอวี๋เข้าใจในสิ่งที่เขามิได้พูดออกมา ใจของนางก็รู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านออกมา

ริมฝีปากแห้งผากอบอุ่นของเขา ลมหายใจที่รดอยู่บนใบหน้าของนาง...

นางมิกล้าขยับตัว และมิรู้ด้วยว่าควรจะผลักเซียวหลินเทียนออกไปหรือไม่...

จึงชะงักค้างกันอย่างคลุมเครือเช่นนี้...

ผ่านไปสักพัก ลูกกระเดือกของเซียวหลินเทียนก็ขยับ เขาทนรับความเงียบเช่นนี้มิไหวแล้ว เขาอยากจะจูบต่อไปโดยมิสนใจสิ่งใดอีก

“ท่านอ๋อง… ควรไปกันได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

เสียงประตูดังขึ้นด้านหลังพร้อมกับเสียงลู่หนานดังมา

เซียวหลินเทียนตกใจมาก เขารีบเงยหน้าขึ้นทันทีแล้วคว้ามือของหลิงอวี๋พลางเอ่ย “เรากลับกันก่อนเถอะ!”

เสียงของเขาค่อนข้างแหบแห้ง หลิงอวี๋เม้มปากแล้วในใจก็เกิดความรู้สึกหอมหวานขึ้นมาทันที

นางกางนิ้วออกอย่างเงียบ ๆ ให้นิ้วมือของเซียวหลินเทียนสอดประสานเข้าด้วยกัน

เซียวหลินเทียนก้มลงมองโดนมิรู้ตัว แล้วเม้มปากแน่น ใบหน้าก็แดงก่ำ แต่ก็จับมือของหลิงอวี๋แน่นยิ่งขึ้นอีก...