ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1247

จักรพรรดิอู่อันเห็นท่าทางน้อยใจขององค์หญิงใหญ่ก็รู้สึกผิดอยู่ในใจ

เขามองหลิงอวี๋อย่างมิพอใจพลางเอ่ยเสียงเรียบ “หลิงอวี๋ เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าการใส่ความจะต้องถูกเฆี่ยนสามสิบครั้ง?”

นี่คือการเตือนให้หลิวอวี๋เก็บคำพูดของตนกลับไป

หลิงอวี๋รู้อยู่แก่ใจดีจึงเอ่ยเรียบ ๆ “เสด็จพ่อเพคะ หลิงอวี๋เชื่อว่าเสด็จพ่อจะทรงจัดการอย่างเป็นธรรมและให้ความเสมอภาคแก่ทั้งสองฝ่ายเพคะ!”

นี่คือคำพูดต่อต้านจักรพรรดิอู่อัน

แม้แต่คนที่ซื่อตรงที่สุดก็โกรธได้เช่นกัน หลิงอวี๋เห็นมือสังหารขององค์ชายเว่ยลอบสังหารเซียวหลินเทียนหลายครั้งแล้ว ทว่าทุกครั้งจักรพรรดิอู่อันก็ลงโทษองค์ชายเว่ยมิได้เจ็บปวดเลย

ครั้งนี้ก็มาขู่ตนว่าจะเฆี่ยนสามสิบครั้งเพื่อองค์หญิงใหญ่อีก!

เช่นนั้นก็ได้ หลิงอวี๋รับการเฆี่ยนได้ แต่เรื่องที่องค์ชายเว่ยกับอ๋องหรงทำผิดก็ต้องได้รับเช่นกัน

องค์ชายคังตะโกนเรียกองครักษ์มากลุ่มหนึ่งอย่างรอมิไหว กำลังคิดจะพุ่งเข้าไปในจวนอ๋องหรง ก็เห็นว่ามีเสียงตะคอกโกรธเคืองดังมาจากด้านในเสียก่อน

“เซียวหลินเยี่ยน ท่านอธิบายกับกระหม่อมมา หลานสาวกระหม่อมถูกส่งตัวเข้าไปที่ตำหนักองค์ชายเว่ยในฐานะชายารอง แต่เหตุใดกลับถูกขังอยู่ที่จวนอ๋องหรง?”

เมื่อมาตามเสียงตะคอกนั้นไปก็เห็นท่านอดีตเสนาบดีถือไม้เท้าอยู่ข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็หิ้วเฮ่อจู้ที่ถูกมัดมือมัดเท้าเดินออกมา

เฮ่อจู้มีรูปร่างสูงใหญ่ น้ำหนักประมาณเจ็ดสิบแปดสิบกิโล แต่ท่านอดีตเสนาบดีกลับหิ้วมาราวกับเป็นเด็กที่ตัวเบา ๆ คนหนึ่ง สิ่งนี้ทำให้พวกองครักษ์ขององค์ชายอิงต่างนับถือ ท่านอดีตเสนาบดียังมิแก่เลย

ส่วนด้านหลังของเขามิไกล หานอวี้กับเหวินชิงกำลังประคองหลิงเยี่ยนที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงและตามเนื้อตัวมีรอยเลือดเปื้อนอยู่มิน้อยเดินออกมา

“เยี่ยนเอ๋อร์...”

หวางซือเห็นภาพนี้ก็หน้ามืดเกือบจะเป็นลมไป

แต่หลิงเสียงเซิงกลับเบิกตาโตจ้องเขม็งที่ท้องของหลิงเยี่ยน แล้วก็เห็นว่าท้องที่นูนขึ้นมาตอนก่อนที่หลิงเยี่ยนจะเข้าตำหนักองค์ชายเว่ยนั้นแบนราบไปแล้ว เขาเข่าอ่อนโซเซจนแทบจะล้มลงไปกับพื้นแล้ว

สีหน้าของพระชายาเว่ยเปลี่ยนไปทันที เหตุใดเฮ่อจู้จึงถูกท่านอดีตเสนาบดีจับได้?

“ถูกจับได้คาหนังคาเขาแต่ก็ยังจะแว้งกัด!”

พระชายาเว่ยได้ยินดังนั้นจึงตะโกนไปด้วย “เสด็จพ่อเพคะ หม่อมฉันก็แปลกใจอยู่แล้วเชียว เห็น ๆ กันอยู่ว่าพวกเรามิได้ทำเรื่องเช่นนี้ เหตุใดพระชายาอ๋องอี้จึงยืนกรานนักว่าหลิงเยี่ยนถูกซ่อนไว้ในจวนอ๋องหรง ที่แท้นางก็รวมหัวกับท่านอดีตเสนาบดีคิดจะใส่ความท่านอ๋องหรงกับหม่อมฉันนี่เอง!”

“ฮ่า ๆ… ฮ่า ๆ...”

เสียงหัวเราะดังลั่นที่มิเหมาะสมกับสถานการณ์ดังขึ้นมา ในเสียงหัวเราะนั้นเต็มไปด้วยความดูถูกและเย่อหยิ่ง

ทุกคนหันไปมองก็เห็นว่าคนที่ส่งเสียงหัวเราะอยู่ก็คือองค์ชายอิงนั่นเอง

จักรพรรดิอู่อันมิพอใจเสียงหัวเราะอวดดีเช่นนี้ขององค์ชายอิงเป็นอย่างมาก รู้สึกว่าเป็นการดูถูกตนเอง

มู่หรงเหยียนซงจึงจงใจเอ่ยถามขึ้นมา “องค์ชายอิง เจ้าหัวเราะอะไร? มีสิ่งใดตลกกระนั้นหรือ? พูดออกมาให้ข้าหัวเราะบ้างสิ!”

องค์ชายอิงหัวเราะจนพอใจแล้วจึงเอ่ย “ข้าแค่คิดว่า รองราชองครักษ์น่าเกลียดนี่ทำให้พระชายาเว่ยน่าขำ พวกเขาคิดว่าพวกเราโง่งมกันหมดเช่นนั้นรึ ถึงได้สุ่มแต่งเรื่องโกหกมาหลอกพวกเรา!”