ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1256

จักรพรรดิอูอันพูดจบก็มององค์หญิงใหญ่ พลางเอ่ยเหมือนปลอบใจนาง

“ท่านพี่ ข้ารู้สึกว่าตำแหน่งอ๋องหรงก็เป็นเพียงคำเรียกขานเท่านั้นเอง ไม่มีตำแหน่งข้าก็ยังคงให้เบี้ยหวัดและรางวัลกับหรงเอ๋อร์ตามเวลาอยู่ดี!”

องค์หญิงใหญ่เอ่ยอย่างเฉยเมย “ฝ่าบาทพูดถูก หรงเอ๋อร์ยังมิคู่ควรกับสถานะ ตำแหน่งอ๋องหรงนำพาพวกประจบสอพลอมาหาเขา มิต้องมีก็ได้!”

“ให้คนได้เป็นคนที่อยู่ว่าง ๆ ไปอย่างสงบก็ดีแล้ว ขอบพระทัยในความเห็นพระทัยของฝ่าบาทเพคะ!”

จักรพรรดิอู่อันมิสนใจว่าองค์หญิงใหญ่พูดจริงหรือประชด เขามองไปทางเฮ่อจู้ที่คุกเข่าอยู่ด้านข้างพลางเอ่ยเสียงขรึม

“ในฐานะที่เฮ่อจู้เป็นรองราชองครักษ์ของกองทัพหลวง เขาละเลยศักดิ์ศรีของแคว้นเพื่อประโยชน์ส่วนตน วางแผนร้ายบีบองค์ชายจิ้นและวางยาทำร้ายทายาทขององค์ชายเว่ย จะต้องถูกจำคุก สอบสวนและประหาร!”

“เสด็จพ่อเพคะ...”

พระชายาเว่ยส่งเสียงเรียกออกมาพลางคุกเข่าตาม

เขาเป็นลูกคนโต หากถูกประหารไปเช่นนี้แล้วนางจะไปอธิบายให้ท่านพ่อท่านแม่ฟังเยี่ยงไรเล่า!

“ขอเสด็จพ่อโปรดเมตตา ทั้งหมดเป็นความผิดของหม่อมฉันเพคะ หม่อมฉันบงการให้พี่ชายทำเรื่องเช่นนี้ ขอเสด็จพ่อโปรดเมตตาเถิดเพคะ หากจะประหารก็ประหารหม่อมฉันเถิดเพคะ!”

พระชายาเว่ยร้องไห้น้ำตานองหน้า คำนับไปก็เอ่ยไป “ท่านพ่อมิสบายยังต้องการคนดูแลอยู่ ลูกของพี่ชายหม่อมฉันก็ยังเล็กไม่มีพ่อมิได้เพคะ...”

“หุบปาก!”

จักรพรรดิอู่อันตะคอกด้วยความโกรธ “เฮ่อชื่อ เจ้าสูงศักดิ์เป็นถึงพระชายาเว่ยแต่กลับมีความอิจฉา มิสนใจศักดิ์ศรีของแคว้นเพื่อเรื่องส่วนตน วางยาทำร้ายทายาทขององค์ชายเว่ยและใส่ร้ายเพื่อต้องการจะบีบองค์ชายจิ้นอีก!”

“ทั้งยังสั่งการมือสังหารให้ไปลอบสังหารอ๋องอี้กับพระชายา ตัวเจ้าเองก็มีความผิดที่ให้อภัยมิได้แล้ว เจ้ายังจะมีหน้ามาขอร้องแทนเฮ่อจู้อีกรึ!”

“ท่านอ๋องเฉิง ตัดชื่อเฮ่อชื่อออกจากลำดับราชวงศ์! เฮ่อชื่อไร้จรรยาบรรณสตรีเพศ ไร้ความสามัคคี ก่อกบฏ สร้างความวุ่นวายในครอบครัว และสร้างความวุ่นวายในวังด้วย จงทำการประหารตามกฎ!”

หลิงเยี่ยนอยู่ด้านข้างฟังอย่างจริงจังมาตลอด เมื่อได้ยินสิ่งนี้นางก็แอบยิ้ม

“เซียวหลินเยี่ยน เจ้ายังมีหน้ามาขอร้องให้ใครอีกรึ? ไปเฝ้าสุสานหลวงยังจะพาสนมไป! ไปเฝ้าเหมืองแร่ก็ถูกคนอื่นลักลอบสร้างอาวุธใต้จมูกเจ้า!”

“เจ้าได้นับหรือไม่ว่าหลายปีมานี้เจ้าได้ทำเรื่องอะไรที่เอาออกมาอวดคนอื่นได้?”

“ใครก็ได้ พาเซียวหลินเยี่ยนไปเฆี่ยนเสียสามสิบครั้ง… เซียวหลินเยี่ยนปล่อยให้พระชายาของตนสร้างความวุ่นวายให้แคว้น และปล่อยให้พี่ภรรยาของตนสังหารคน อีกทั้งมิเคารพต่อบรรพบุรุษ...”

จักรพรรดิอู่อันพูดความผิดขององค์ชายเว่ยออกไปอย่างจริงจัง แต่ความผิดเหล่านี้ฟังดูเหมือนจะร้ายแรงมาก แต่เมื่อคิดดี ๆ กลับมิใช่ความผิดร้ายแรงใด ๆ เลย

หลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนฟังออก จักรพรรดิอู่อันใช้ความผิดเหล่านี้มาปกป้ององค์ชายเว่ย

เซียวหลินเทียนพูดอะไรออกไปคงจะมิดี เขากับองค์ชายเว่ยเป็นพระโอรสของจักรพรรดิอู่อันเหมือนกัน หากให้จักรพรรดิอู่อันประหารองค์ชายเว่ยแล้วจะคลายความเกลียดได้หรือ?

หลิงอวี๋รู้สึกมิยุติธรรมแทนเซียวหลินเทียน หากเปลี่ยนเป็นเซียวหลินเทียนที่อยู่ในภาวะเดียวกับองค์ชายเว่ย จักรพรรดิอู่อันจะปรานีต่อเซียวหลินเทียนกระนั้นหรือ?

ทว่าองค์ชายเว่ยกลับมิรู้สึกถึงความหวังดีที่จักรพรรดิอู่อันมีต่อต เมื่อได้ยินว่าจะเฆี่ยนตนสามสิบครั้ง เขาก็เบิกตาโตอย่างหประลาดใจทันที...