ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1257

กระทั่งถูกองครักษ์ของท่านอ๋องเฉิงมัดไว้กับเสาแล้วโบย องค์ชายเว่ยก็ยังคิดว่าจักรพรรดิอู่อันแค่จะทำให้ตนกลัว

เขาจึงตะโกนออกมาอย่างตกใจ “เสด็จพ่อ ลูกสำนึกผิดแล้วพ่ะย่ะค่ะ! เสด็จพ่อโปรดให้โอกาสลูกอีกครั้งเถิด ลูกจะทบทวนตัวเองอย่างดีแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ...”

“เพียะ...”

แส้ฟาดไปบนตัวขององค์ชายเว่ย เขาถูกเฆี่ยนตีจนแทบจะหลุดด่าออกไปแล้ว

แต่หลังจากถูกเฆี่ยนตีไปหลายครั้ง ก็เห็นว่าจักรพรรดิอู่อันมิได้มีท่าทีจะให้หยุด องค์ชายเว่ยจึงรู้ว่าจักรพรรดิอู่อันจริงจัง

สายตาของเขาเปลี่ยนจากความมิเชื่อไปเป็นความประหลาดใจ แล้วกลายเป็นความโกรธแค้น...

โดยเฉพาะเมื่อเห็นหลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนมองเขาถูกเฆี่ยนตีอย่างเฉยเมย เขารู้สึกเพียงว่า ใบหน้าของตนถูกจักรพรรดิอู่อันกระชากแล้วทิ้งลงไปให้หลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนเหยียบย่ำได้ตามใจ...

ความเกลียดชังต่อจักรพรรดิอู่อันพุ่งสูงขึ้นในชั่วพริบตา

เขานึกถึงเสด็จแม่ของตนที่ยังอยู่ที่ตำหนักเย็น… ฮองเฮาเว่ย

แล้วก็นึกถึงคำพูดที่เว่ยเฉิงเคยพูดกับเขา...

‘แม่ขององค์ชายถูกลดขั้นแล้วส่งไปอยู่ตำหนักเย็น นี่เป็นสัญญาณหนึ่ง! นี่มันหมายความว่าองค์จักรพรรดิมิได้โปรดปรานตระกูลเว่ยของเราอีกต่อไปแล้ว!’

‘องค์ชายเว่ย หากพวกเรายังมิดำเนินการใด ๆ ท่านก็จะไม่มีโอกาสนั่งตำแหน่งองค์รัชทายาทอีกแล้วในชีวิตนี้!’

เขาเองก็ได้เห็นว่าอำนาจของตนลดลงไปเรื่อย ๆ แล้ว!

ทรัพย์สินของตนก็น้อยลงเรื่อย ๆ เช่นกัน!

ก่อนหน้านี้องค์ชายเว่ยยังมีความเพ้อฝัน คิดว่าสักวันหนึ่งตนจะสามารถฟื้นคืนความรุ่งโรจน์ในอดีตได้

แต่การเฆี่ยนตีของจักรพรรดิอู่อันครั้งนี้ ทำให้ความเพ้อฝันทั้งหมดของเขามลายสิ้นไปแล้ว

วันนี้แค่ถูกเฆี่ยนตี วันข้างหน้าก็ถูกตัดหัวได้!

นี่จักรพรรดิอู่อันกำลังเตือนเขาหรือ?

องค์ชายเว่ยถูกเฆี่ยนตีอยู่ องค์หญิงใหญ่กับเฮ่อหรงเห็นแล้วก็รู้สึกหวาดหวั่น

แต่ใบหน้าของทั้งสองมิได้แสดงออกใด ๆ เลย

องค์หญิงใหญ่เข้าใจจักรพรรดิอู่อัน เขาถอดถอนตำแหน่งของเฮ่อหรงและมิได้ลงโทษเฮ่อหรง มิใช่เพราะเขาเชื่อเฮ่อหรงทั้งหมด แต่เป็นเพราะไว้หน้าตน