ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 126

“เจ้าค่ะ ข้ารู้จักเครื่องยาสมุนไพรมากมาย”

“ท่านย่าล้มป่วย ครอบครัวใช้เงินจำนวนมากเพื่อรักษานาง ข้าคิดว่า หากได้วิชาแพทย์ก็จะช่วยรักษาท่านย่าได้เจ้าค่ะ!”

ต้ายาก้มหน้าเศร้าหมอง “แต่ไม่มีคนสอนข้า! ร้านโอสถต่างไม่รับผู้ช่วยหญิงเลย!”

หลิงอวี๋ลอบมองหมอเลี่ยว ส่วนหมอเลี่ยวก็ยิ้มขมขื่น “ไม่มีคนเชื่อใจหมอหญิง ฉะนั้นน้อยนักที่สตรีจะเรียนหมอ!”

หลิงอวี๋มองทางต้ายาพลางกล่าวว่า “เรียนหมอลำบากยิ่ง! เจ้ามุ่งมั่นได้หรือ?”

ต้ายาเอ่ยหนักแน่น “ข้ามุ่งมั่นได้! ลำบากแค่ไหนข้าก็มิหวั่นเจ้าค่ะ!”

หลิงอวี๋มองทางหลี่ต้าหนิว เอ่ยถาม “ต้าหนิว เจ้ายอมให้ต้ายาเรียนหมอหรือไม่?”

หลี่ต้าหนิวมองต้ายา ต้ายาก็กำลังมองเขาด้วยดวงหน้าเฝ้าหวัง

หลี่ต้าหนิวขบฟันกล่าวคำ “มีทักษะในมือ ภายหลังออกเรือนมีชีวิตลำบากก็ยังสามารถหาเลี้ยงตนได้! แม่นางหลิง ข้ายอมให้นางเรียนหมอขอรับ!”

ต้ายาพลันหน้าเปื้อนยิ้มทันทีพลางมองทางหมอเลี่ยวอย่างเฝ้าหวัง

หลิงอวี๋คลี่ยิ้ม กล่าวว่า “ต้ายา หากเจ้าอยากเรียนหมอสามารถติดตามข้าได้ ข้าจักเป็นอาจารย์เจ้าเอง!”

หมอเลี่ยวซึ่งมั่นใจในทักษะการแพทย์ที่หลิงอวี๋รักษาป้าหลี่แล้ว พลันรีบกล่าวคำ

“ต้ายา แม่นางหลิงมีทักษะการแพทย์เหนือชั้น ถ้าเจ้าเป็นศิษย์นางถือเป็นโชควาสนาที่สั่งสมมาสามชั่วอายุคน!”

“เจ้ารีบไปคำนับอาจารย์เถิด! โอกาสดีเช่นนี้หาได้ยาก หากพลาดไปคงหามีไม่แล้ว!”

ต้ายาตอบแบบไม่ต้องคิดพลางคุกเข่าโขกหัวคำนับให้หลิงอวี๋ทันที “อาจารย์ โปรดรับข้าคำนับเป็นศิษย์ด้วยเถิด!”

นางโขกหัวคำนับสามทีอย่างเคารพนบน้อม

หลิงอวี๋ประคองนางลุก เอ่ยถาม “เจ้ามีชื่อแซ่อันใด?”

ต้ายาหน้าแดงระเรื่อพลางมองทางหลี่ต้าหนิว

หลี่ต้าหนิวยิ้มตอบซื่อตรง “พวกเราชาวชนบทไม่เข้าใจเรื่องนั้นหรอก มิได้ตั้งชื่อขอรับ เรียกต้ายาต้าเสี่ยวจนชินปากแล้ว!”

“อาจารย์ ท่านช่วยข้าตั้งชื่อหน่อยเถิดเจ้าค่ะ!”

ต้ายาเป็นคนปราดเปรื่อง เมื่อยอมรับหลิงอวี๋เป็นอาจารย์ก็ก่อกวนทันที

หลิงอวี๋ไม่มีทางเลือก ทำได้แค่กล่าวว่า “เรียนหมอก็มาตั้งตามชื่อยาเถอะ! พวกเราเชื่อมชะตากันเพราะโกฐหัวบัว งั้นเจ้าชื่อหลี่ชุง(2)เถิด!”

หลี่ชุงหัวเราะเบิกบานพลางกล่าวคำ “ชื่อนี้น่าฟังจริง ๆ ขอบคุณอาจารย์ที่ตั้งชื่อให้เจ้าค่ะ!”

เสี่ยวยาอายุเพียงสิบสองขวบ ดวงหน้าเปี่ยมความไร้เดียงสา หน้าตาสะสวยโดดเด่น

นางมองเสี่ยวยาตาปริบ ๆ ก่อนจะมองหลิงอวี๋พลางกล่าวอึกอัก “ท่านพี่ ข้าก็อยากมีชื่อเหมือนกัน!”

หลี่ชุงก่อกวนหลิงอวี๋อีกครั้ง “อาจารย์ ท่านช่วยตั้งชื่อให้น้องสาวข้าด้วยเถิดเจ้าค่ะ!”

หลิงอวี๋คิดทำดีให้ถึงที่สุด กล่าวคำ “หวงฉินก็เป็นชื่อยา งั้นเรียกหลี่ฉินเถิด!”

หลี่ฉินมีสีหน้ายิ้มแย้มดีใจ “ขอบคุณอาจารย์! ข้าชอบชื่อนี้นัก ท่านพี่ ภายหลังเรียกข้าหลี่ฉิน…ท่านพ่อ ภายหลังอย่าเรียกข้าเสี่ยวยานะเจ้าคะ! ข้ามีชื่อแล้ว!”

หลิงอวี๋มองท่าทางสองพี่น้องมีความสุชก็ยิ้มเช่นกัน

นางกำชับหลี่ชุงไปหลายประโยค ทั้งยังแสดงความเห็นให้หมอเลี่ยวเกี่ยวกับข้อระวังรับซื้อเครื่องยาสมุนไพร จากนั้นจึงพาหลิงเยวี่ยกับหลิงซินถือเหล่าโกฐหัวบัวออกจากโรงเหยียนหลิงไป

ครั้นกลับถึงตำหนักอ๋อง หลิงอวี๋ก็ให้หลิงซินพาหลิงเยวี่ยกลับเรือนบุหงา ส่วนตนนำโกฐหัวบัวไปพบเซียวหลินเทียน

ถึงเวลามื้อเย็นแล้ว เซียวหลินเทียนกำลังจะทานอาหาร ชิวเหวินซวงกำลังสั่งนางรับใช้ยกอาหารอยู่ด้านข้าง

เดิมทีหลิงอวี๋อยากคุยเรื่องโรงเหยียนหลิงกับเซียวหลินเทียน แต่ครั้นชิวเหวินซวงอยู่จึงไม่เอ่ยถึง พลางวางโกฐหัวบัวบนโต๊ะ

“นี่คือโกฐหัวบัว ยาอีกสองชนิดที่เหลือหม่อมฉันส่งคนไปหาแล้ว วันพรุ่งถึงได้ข่าวเพคะ!”

หลิงอวี๋เอ่ยจบก็หมายจากไป

ในใจเซียวหลินเทียนว่างเปล่าไร้คำอธิบาย มองอาหารที่เต็มโต๊ะ ก่อนจะโพล่งประโยคเหลือเชื่อแสนประหลาด

“การบูรณะเรือนบุหงาจำเป็นต้องใช้กำลังคน ให้พ่อบ้านฟั่นช่วยเจ้าหาคนเถอะ! เรือนบุหงาคือเรือนของตำหนักอ๋องอี้ ส่วนเงินบูรณะ ตัวข้าจะมอบให้พ่อบ้านฟั่นสนับสนุนเจ้าเอง!”

หลิงอวี๋ตกตะลึงสักพักพลางเอี้ยวหน้ามองเซียวหลินเทียน พลันพบว่า เขาหลุบตาลงอย่างเลิกลั่ก

นี่ถือเป็นการแสดงไมตรีงั้นรึ?

หลิงอวี๋กำลังคิดรับความหวังดีของเขา แต่เมื่อเห็นชิวเหวินซวงค่อยจัดอาหารแก่เซียวหลินเทียนอย่างใกล้ชิด

หน้าอกตั้งผงาดของชิวเหวินซวงแนบชิดแขนของเซียวหลินเทียน หลิงอวี๋พลันรู้สึกไม่ชอบใจอย่างบอกไม่ถูก ก่อนจะกล่าวแบบไม่ต้องคิดว่า

“ไม่ต้อง หม่อมฉันยังพอมีเงินอยู่บ้าง! ไม่รู้ว่าจะอยู่เรือนบุหงานานเท่าใด ถือว่าหม่อมฉันจ่ายค่าเช่าเถอะ!”

พอเอ่ยจบ หลิงอวี๋เอี้ยวตัวเดินไปเร็วรี่

เซียวหลินเทียนสีหน้ามืดครึ้ม ค่าเช่า?

หลิงอวี๋จำเป็นต้องคำนวณไปเสียทุกอย่างเช่นนี้เลยหรือ?

มิใช่นางเคยบอกว่าจะอยู่ร่วมกันอย่างสงบหรอกรึ?

นางทำเช่นนี้กับตนคืออยู่ร่วมกันสงบแล้วรึ?

ชิวเหวินซวงฟังอยู่ด้านข้างก็รู้สึกเหนือคาดอยู่บ้าง

นับตั้งแต่กลับมา หลิงอวี๋เคยพยายามอย่างยิ่งให้เซียวหลินเทียนพึงพอใจ แต่ช่วงนี้กิริยากลับผกผันไปจากวันวาน ไม่เข้าใกล้เซียวหลินเทียนดังเดิม!

แถมตอนนี้ยังปฏิเสธความหวังดีของเซียวหลินเทียนด้วย!

สตรีผู้นี้อุปนิสัยเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ หรือว่าแสร้งปล่อยเพื่อจับ(3)!

(2) หลี่ชุง (李芎) ในชื่อมีคำว่าโกฐหัวบัวอยู่ในนั้น ชวนชุง (川芎)

(3) แสร้งปล่อยเพื่อจับ (欲擒故纵) เป็นกลยุทธ์ที่สิบหกจากสามสิบเพื่อชัยชนะของซุนจื่อ คือการทำท่าทีปล่อยเหยื่อไปก่อน แล้วค่อยจับจริงทีหลัง