ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1260

องค์ชายเว่ยเห็นแล้วก็ยังมิเลิกรา เขาพุ่งเข้าไปจิกผมหลิงเยี่ยนแล้วตบนางไปอีก

“สารเลว… ข้าจะตีพวกที่มิทำให้สำเร็จแล้วรังแต่จะทำให้แย่ลงเช่นเจ้าให้ตาย...”

เพียงแต่มือขององค์ชายเว่ยยังมิทันได้ลงไปบนหน้าของหลิงเยี่ยนก็ถูกเซียวหลินเทียนห้ามไว้ก่อน

“ถอยไป ข้าทุบตีสตรีของข้าเอง มิเกี่ยวอะไรกับเจ้า!”

องค์ชายเว่ยเห็นว่าเป็นเซียวหลินเทียน ก็ด่าไปแล้วก็จะสะบัดมือเซียวหลินเทียนออกไปด้วย

“สตรีของเจ้า?”

หลิงอวี๋เห็นเลือดไหลออกมาจากร่างกายของหลิงเยี่ยนก็มิสามารถควบคุมความโกรธของตนเองได้อีกแล้ว จึงตะคอกเสียงแข็ง

“ท่านได้มาสู่ขอหรือให้สินสอดน้องสาวหม่อมฉันหรือไม่?”

“นางเข้าตำหนักองค์ชายเว่ยไปก็ถูกท่านส่งตัวไปที่ตระกูลเฮ่อ ท่านยังมีหน้ามากล้าพูดว่านางเป็นสตรีของท่านอีกหรือ?”

หลิงอวี๋ก้าวเข้าไปใกล้ “เหตุใดเล่า เสด็จพ่อเฆี่ยนท่านไปสามสิบครั้งยังมิทำให้ท่านทบทวนตัวเองได้อีกหรือ?”

“พวกเราต้องไปบอกเรื่องนี้กับเสด็จพ่ออีกหรือไม่ว่าท่านเกี่ยวข้องกับตระกูลเฮ่ออย่างไร เรื่องที่วางยาไทเฮาอีก?”

“ท่านอย่าได้คิดว่าฮองเฮาเว่ยรับโทษแทนท่านแล้วเรื่องพวกนี้จะจบไปเช่นนี้ ยาพิษของฮองเฮาเว่ยมาจากที่ใดกันเล่า?”

ยังมิทันที่หลิงอวี๋จะพูดจบ สีหน้าขององค์ชายเว่ยก็เปลี่ยนไปแล้ว เขารีบตัดบทคำพูดของหลิงอวี๋ไปทันที

“เจ้าคิดว่าข้าจะหวงคนสารเลวนี่รึ? นางไปขึ้นเตียงขององค์ชายจิ้นมาแล้ว ยังจะคู่ควรมาเป็นชายารองของข้าอีกรึ?”

“หลิงเสียงเซิง เจ้าเอาคนสารเลวผู้นี้กลับไปซะ ข้ามิต้องการแล้ว!”

องค์ชายเว่ยขยับเข้ามาใกล้หลิงอวี๋แล้วเอ่ยลอดไรฟันออกมา “คนสารเลว เจ้ารอก่อนเถอะ เจ้าทำร้ายเสด็จแม่ของข้า พระชายาของข้า ข้าจะให้เจ้าถูกประหารด้วยการแล่เจ้าด้วยมีดพันหมื่นเล่ม!”

หลังจากพูดจบ องค์ชายเว่ยก็หันหลังเดินจากไป

จักรพรรดิอู่อันรังเกียจตนเองแล้ว หากหลิงอวี๋เอาเรื่องนี้ไปพูดอีก เขาต้องแย่แน่ ทนไปก่อนแล้วค่อยไปจัดการหลิงอวี๋แล้วกัน!

“องค์ชาย...”

หลิงเยี่ยนกุมท้องที่เจ็บปวดแล้วก็ยังคิดจะคลานตามองค์ชายเว่ยไปอีก แต่ทันทีที่ขยับตัวก็มีเลือดออกมาเป็นจำนวนมาก

นางหน้ามืดแล้วสลบไปเลย

“หลิงอวี๋ ยังมิมาช่วยน้องสาวเจ้าอีก!”

“ไป...”

องค์หญิงใหญ่พูดลอดไรฟันออกมาอย่างมิเกรงใจ นางมองตรงไปที่เซียวหลินเทียนและมิได้พูดอะไรอีก แต่ท่าทีนั้นกลับเต็มไปด้วยความดูถูกและโกรธแค้น

ตำแหน่งของเฮ่อหรงและป้ายจารึกของจวนอ๋องหรง รวมถึงเงินและบัญชีที่ตรวจค้นออกมา กระทั่งความเชื่อมั่นของไทเฮากับจักรพรรดิอู่อัน ทั้งหมดเป็นเพราะเซียวหลินเทียนกับหลิงอวี๋

บัญชีนี้นางจะชำระคืนไปให้พวกเขาอย่างดีเลย!

“ของกำนัลที่ได้พบกันขององค์หญิงใหญ่ ได้โปรดเก็บไว้เถิดเพคะ!”

หลิงอวี๋หยิบข้อมือหยกที่องค์หญิงใหญ่มอบให้ตนในวังมาวางที่พื้น พลางเอ่ยอย่างเย็นชา “เมื่อพบกันอีกครั้ง ท่านมิจำเป็นต้องเกรงใจพวกเรา เพราะว่า… พวกเราเองก็จะมิยอมแพ้เช่นนี้เพคะ!”

ท่านมิเมตตาก่อน ข้าก็จะตอบกลับด้วยความมิปรานีเช่นกัน!

องค์หญิงใหญ่เข้าใจในสิ่งที่หลิงอวี๋มิได้สื่อออกมา มุมปากของนางกระตุกขึ้นอย่างเหยียดหยาม และมิได้ดูเฉยเมยมิสนใจอีกแล้ว

จากนั้นก็เอ่ยปาก “หลิงอวี๋ ของกำนัลที่เจ้าให้ข้าในวันนี้ข้าจะรับไว้!”

“วันข้างหน้า ข้าจะมอบของกำนัลชิ้นใหญ่กลับไปให้เจ้าอย่างแน่นอน! เจ้าก็ต้องรับไว้ดี ๆ แล้วกัน!”