ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1281

แม้ว่าสิ่งที่ฉินซานพูดมาจะสมเหตุสมผล แต่จ้าวซวนก็ยังค่อนข้างสงสัยอยู่

บังเอิญถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

ฉินซานเพิ่งจะมาถึงวัดประจำตระกูล อิงเหนียงพามือสังหารมาแล้ว หรือว่าคิดจะใช้กำลังคนที่มีมากมาควบคุมฉินซาน?

ฉินซานคิดว่า พูดไปชัดเจนแล้วจึงเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง “ท่านอ๋องเป็นอย่างไรบ้าง?”

“อีกอย่าง พวกเจ้ามาได้อย่างไร? ดีที่พวกเจ้ามา มิเช่นนั้นคืนนี้ข้าก็จะต้องเป็นศพอยู่ที่นี่แล้ว!”

“ท่านอ๋องกำลังติดตามอิงเหนียงอยู่ รู้ว่านางออกจากตำหนักองค์ชายเว่ย พวกเราจึงตามมา!”

จ้าวซวนเห็นว่าถามแล้วไม่มีอะไรน่าสงสัยจึงเอ่ย “กลับไปก่อนเถิด! เจ้าได้รับบาดเจ็บ อาการของท่านอ๋องก็มิดี หากมือสังหารกลับมากันมากขนาดนั้นอีก พวกเราจะต้องเป็นศพอยู่ที่นี่แน่!”

กระทั่งลู่หนานขี่ม้ามาถึงที่ตีนเขาแล้วเอารถม้าไปหนึ่งคัน จากนั้นพวกเขาก็แบกเซียวหลินเทียนขึ้นรถม้า ให้ฉินรั่วซือกับฉินซานที่ได้รับบาดเจ็บหนักนั่งข้างบนเช่นกัน แล้วพวกเขาก็กลับเข้าในเมือง

หลิงอวี๋ถูกหานเหมยปลุกขึ้นมาในระหว่างที่กำลังหลับ จึงได้รู้ว่าเซียวหลินเทียนออกไปแล้วถูกงูพิษกัด

นางรีบสวมอาภรณ์แล้ววิ่งออกมาที่โถงด้านหน้า เซียวหลินเทียนกับฉินรั่วซือถูกวางลงบนเตียงข้าง ๆ กัน ฉินซานก็มีเลือดทั่วทั้งตัวและนั่งอยู่ด้านข้างอย่างเคร่งเครียด

“พระชายา หลู่ชิ่ง ให้ยาแก้พิษที่ท่านให้ไว้แก่ท่านอ๋องไปแล้ว ข้าเห็นว่าอาการดีขึ้นบ้างแล้ว แต่กังวลว่าจะยังมีพิษหลงเหลืออยู่ ดังนั้นจึงเชิญให้ท่านมาดูขอรับ!”

จ้าวซวนเอ่ยอย่างรู้สึกผิด

“อืม ข้าขอดูก่อน!”

หลิงอวี๋ค่อนข้างสงสัยว่า เหตุใดอาการของฉินรั่วซือกับเซียวหลินเทียนจึงเหมือนกันเล่า?

งูตัวเดียวกัดคนสองคนพร้อมกันหรือ?

นางตรวจเซียวหลินเทียนพลางเอ่ยถาม “ฉินรั่วซือเป็นอะไร?”

จ้าวซวนจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้หลิงอวี๋ฟัง

มุมปากของหลิงอวี๋เป็นการแสดงความเยาะเย้ยทันที ความรู้สึกของฉินรั่วซือที่มีต่อเซียวหลินเทียนยังมิหมดไปอีกรึ?

นางเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตท่านอ๋องของข้า ไหนเลยจะเมินเฉยได้เล่า!

คำพูดนี้ของหลิงอวี๋มาจนถึงปากแล้วแต่ก็กลืนมันลงไปอีก

นางรู้ดีแก่ใจว่าฉินรั่วซือมีความคิดเช่นนั้นอยู่ แล้วเหตุใดต้องพูดออกมาให้ฉินซานอับอายด้วยเล่า!

“ลู่หนาน ข้ามียารักษาบาดแผลอยู่ส่วนหนึ่ง เจ้าเอาไปช่วยจัดการบาดแผลให้พี่ฉิน แล้วค่อยให้คนหาอาภรณ์สะอาดมาให้เขาเปลี่ยน!”

หลิงอวี๋จัดการทั้งหมดแล้ว เมื่อฉินซานเห็นรอยเลือดบนตัวของเขาเองก็กังวลว่า หากกลับไปเช่นนี้จะทำให้ท่านแม่ตกใจ เขาจึงทำได้เพียงอยู่ต่อ

หานเหมยช่วยนางรับใช้ของฉินรั่วซืออุ้มฉินรั่วซือไปที่ห้องที่หมิ่นกูจัดไว้ให้ แล้วก็หาชุดสะอาดให้ฉินรั่วซือและให้นางรับใช้ช่วยเปลี่ยนให้นาง

หานเหมยจัดการให้พวกนางเรียบร้อยแล้วก็ไปต้มยาให้พวกนาง

กระทั่งแน่ใจแล้วว่า รอบข้างไม่มีใคร นางรับใช้ของฉินรั่วซือจึงไปนั่งบนเตียงของฉินรั่วซือแล้วยื่นมือไปบิดที่เอวของฉินรั่วซือ

นางเอ่ยอย่างเยาะเย้ย “ลืมตาขึ้นมาเถิด ไม่มีใครแล้ว! ข้าช่วยเจ้าจัดการเซียวหลินเทียนแล้ว ที่เหลือก็อยู่ที่เจ้าแล้ว!”