ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1282

ฉินรั่วซือลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่าไม่มีคนอื่นอยู่ในห้องนอกจากสาวใช้

นางจึงเอ่ยถามอย่างมิสบายใจ “อิงเหนียง เจ้าแน่ใจจริง ๆ หรือว่าเซียวหลินเทียนจะฟังที่ข้าพูด?”

นางรับใช้ก็คืออิงเหนียงที่ปลอมตัวมานั่นเอง อิงเหนียงผู้นี้ก็คือชิวเหวินอิงที่หนีออกไปจากตำหนักอ๋องอี้ในตอนแรก

นางเอ่ยอย่างมั่นใจ “ข้าได้ให้กู่ดูดวิญญาณกับกู่ใจเดียวกันกับเจ้าไปแล้ว ตอนนี้เขากับเจ้ามีใจดวงเดียวกันแล้ว เจ้าอยากให้เขาทำสิ่งใดเขาก็จะมิปฏิเสธ!”

ฉินรั่วซือยังคงรู้สึกค่อนข้างมิอยากจะเชื่ออยู่เลย แต่ตนก็ถูกอิงเหนียงวางพิษกู่เช่นกัน นางรู้ถึงความร้ายกาจของอิงเหนียงดี อิงเหนียงพูดอย่างมั่นใจถึงเพียงนี้ นางมิเชื่อก็ต้องเชื่อแล้ว

“รอฟ้าสางแล้วเจ้าไปหยั่งเชิงเซียวหลินเทียนดู ลองดูผลลัพธ์ เจ้าบอกไปว่าเจ้าจะอยู่ดูแลเขา เขาไม่มีทางปฏิเสธแน่!”

อิงเหนียงหัวเราะเยาะพลางเอ่ย “จากนั้น ตอนที่ไม่มีใครอยู่ข้าง ๆ เจ้าก็ให้เขาไปที่ราชสำนักฝ่ายในแล้วช่วยให้มือสังหารเหล่านั้นออกมา!”

ฉินรั่วซือตะลึง นิ่งไปสักพักแล้วจึงเอ่ย “เจ้าก็จะไปจากตำหนักองค์ชายเว่ยแล้ว เหตุใดยังต้องช่วยองค์ชายเว่ยเล่า?”

“มือสังหารเหล่านั้นท่านอ๋องอี้จับตัวมาอย่างยากลำบาก หากปล่อยพวกเขาไปเช่นนี้แล้วทำให้องค์จักรพรรดิทรงสงสัยเล่า!”

อิงเหนียงเอ่ยอย่างเคร่งขรึม “เรื่องนี้มิต้องให้เจ้ามากังวลหรอก เซียวหลินเทียนมีความสามารถในการทำให้จักรพรรดิอู่อันคลายความสงสัยได้!”

“ฉินรั่วซือ ข้าช่วยให้เจ้าได้สมปรารถนาแล้ว เจ้าแค่จำเป็นต้องทำตามคำสั่งของข้าโดยไม่มีเงื่อนไขก็พอแล้ว มิต้องพูดให้มากความ!”

“เหนื่อยมาทั้งคืนแล้ว พักผ่อนเถอะ!”

อิงเหนียงนอนลงบนเตียงแล้วเบียดฉินรั่วซือไปด้านข้าง

ฉินรั่วซือโกรธแต่มิกล้าพูด ที่จริงแล้วในใจนางมิพอใจเป็นอย่างมาก ตั้งแต่ครั้งแรกที่นางถูกอิงเหนียงขู่ให้ทำเรื่องนี้มันก็ยิ่งถลำลึกมากขึ้นเรื่อย ๆ

ในฐานะที่อยู่ในครอบครัวที่เป็นทหาร มีหรือที่นางจะมิรู้ว่าการสมคบคิดกับแคว้นศัตรูนั้นเป็นความผิดที่จะต้องประหารทั้งครอบครัว ทว่าก็ถอยหลังกลับไปมิได้แล้ว

คืนนี้ที่หลอกให้ฉินซานออกมา ฉินรั่วซือเองก็สับสน ฉินซานเป็นพี่ชายคนเดียวของตน นางจะทนให้พี่ชายมาข้องเกี่ยวในเรื่องนี้ได้อย่างไร

“พวกจ้าวซวนส่งท่านกลับมาเพคะ ท่านถูกงูพิษกัด!”

หลิงอวี๋เอ่ยอย่างมิพอใจ “จะออกไปจับอิงเหนียงเหตุใดจึงมิปลุกหม่อมฉันเพคะ?”

“ท่านรู้หรือไม่ว่าท่านทำเช่นนี้มันอันตรายมาก หากหลู่ชิ่งลืมเอายาแก้พิษไปด้วย ต่อให้ฉินรั่วซือดูดพิษให้ท่าน ท่านก็มิแน่ว่าจะรอดนะเพคะ!”

ฉินรั่วซือ?

ชื่อนี้ทำให้เซียวหลินเทียนเกิดความรู้สึกแปลกประหลาดบางอย่าง แล้วเขาก็เอ่ยถามไปโดยมิรู้ตัว “นางเป็นอย่างไรบ้าง? มิเป็นไรใช่หรือไม่? ข้าต้องไปดูนางเสียหน่อย!”

พูดแล้ว เซียวหลินเทียนก็ฝืนตัวจะลุกขึ้นนั่ง แต่ก็เวียนหัวล้มกลับไปอีกครั้ง

หลิงอวี๋จึงเอ่ยอย่างมิพอใจ “เหตุใด? นางช่วยท่านไว้ก็เลยมองนางเปลี่ยนไปหรือเพคะ มิดูเลยว่าอาการของท่านเองตอนนี้เป็นเช่นไร จดจำนางได้ถึงเพียงนั้นเชียว!”