ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1283

เซียวหลินเทียนทำเหมือนมิได้ยินคำพูดของหลิงอวี๋เลย เขายันตัวจะลุกขึ้นอีก แต่เมื่อออกแรงก็รู้สึกว่าพื้นหมุนแล้วก็เป็นลมไป

หลิงอวี๋เห็นเซียวหลินเทียนล้มไปอีกครั้งก็รู้สึกประหลาดใจ สมรรถภาพร่างกายเซียวหลินเทียนมิได้แย่ถึงเพียงนั้นมิใช่หรือ?

เหตุใดเคลื่อนไหวเล็กน้อยเช่นนี้ก็เป็นลมไปแล้วเล่า!

นางรีบจับชีพจรเซียวหลินเทียน ชีพจรเต้นค่อนข้างเร็ว แต่นอกจากนี้ก็ไม่มีอะไรแปลกแล้ว

หรือว่าพิษมันแรงเกินไป ถึงได้ทำให้อ่อนแอเช่นนี้!

หลิงอวี๋ดึงผ้าห่มให้เซียวหลินเทียนดี ๆ แล้วนอนลงข้าง ๆ

นางมิได้ใส่ใจฉินรั่วซือเลย ฉินรั่วซือเป็นเพียงสตรีตัวเล็ก ๆ ที่จะว่างดงามก็มิใช่ จะว่ามีสติปัญญาก็มิใช่ เซียวหลินเทียนจะไปชอบนางจริง ๆ ได้เยี่ยงไร

แต่มินานหลิงอวี๋ก็จะรู้ว่าตนเองผิดแล้ว!

วันรุ่งขึ้น หลิงอวี๋ตื่นมาเซียวหลินเทียนก็หายไปแล้ว

บุรุษผู้นั้นหายดีแล้วหรือ?

เซียวหลินเทียนเคยชินกับการไปออกกำลังกายในวันที่มิต้องเข้าราชสำนักในตอนเช้า หลิงอวี๋จึงคิดว่าเขาไปออกกำลังกาย

หลังจากนางลุกขึ้นมาอาบน้ำแล้วก็ไปกินอาหารเช้ากับหลิงเยวี่ย

ช่วงนี้หลิงเยวี่ยได้เจอหลิงอวี๋น้อยมาก เมื่อเห็นหลิงอวี๋ปากเล็ก ๆ นั้นก็บ่น

“ท่านแม่ เยวี่ยเยวี่ยมิหวงแหนท่านแล้ว! ท่านยุ่งทั้งวันจนมิได้เจอเลย! ท่านมิหวงแหนเยวี่ยเยวี่ยแล้ว!”

หลิงอวี๋หัวเราะ แล้วก้าวไปข้างหน้าจูบที่ใบหน้าเล็ก ๆ ของเขา จากนั้นก็อุ้มหลิงเยวี่ยมานั่งบนตัก

“แม่จะมิหวงแหนเยวี่ยเยวี่ยได้อย่างไรเล่า! คนที่แม่หวงแหนที่สุดในชีวิตนี้ก็คือเยวี่ยเยวี่ยของแม่นี่ไง!”

“ก่อนหน้านี้ก็แค่ไม่มีเวลามิใช่หรือ? ตอนนี้ไม่มีธุระอะไรแล้วมาอยู่เล่นกับเยวี่ยเยวี่ยได้แล้ว!”

“จริงหรือขอรับ?”

หลิงเยวี่ยเอามือเล็ก ๆ ไปโอบรอบคอของหลิงอวี๋ พลางเอ่ยอย่างออดอ้อน “ท่านแม่ เช่นนั้นวันนี้ท่านพาข้าไปเดินถนนเถิด ข้าจะกินตั้งแต่หัวถนนไปจนท้ายถนนเลย”