ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1294

“เสด็จพ่อ ขณะนี้หม่อมฉันมิกล้ากลับตำหนักอ๋องอี้แล้วเพคะ!”

เมื่อเห็นว่าจักรพรรดิอู่อันนิ่งเฉย หลิงอวี๋ก็มิอาจหยั่งรู้ได้ว่าจักรพรรดิอู่อันเชื่อคำพูดของนางหรือไม่ จึงกล่าวด้วยความเศร้าใจ

“หม่อมฉันกังวลว่า เซียวหลินเทียนจะเชื่อฟังฉินรั่วซือ แล้วเฆี่ยนตีหม่อมฉันอีกครั้ง!”

“ชีวิตของหม่อมฉันมิสำคัญ แต่หม่อมฉันกังวลว่า เซียวหลินเทียนจะถูกพวกเขาควบคุมแล้วกระทำสิ่งที่เป็นอันตรายต่อเสด็จพ่อ!”

“จริงด้วย เสด็จพ่อเพคะ หม่อมฉันลืมกราบทูลพระองค์ไปเสียสนิท ก่อนที่หม่อมฉันจะเข้าวังหลวงมา หม่อมฉันได้พบกับนางรับใช้ของตำหนักอ๋องอี้ ฉินรั่วซือได้ยุยงให้เซียวหลินเทียนรับผู้ที่มีวรยุทธสูงเข้ามาในตำหนักเป็นจำนวนมาก! เสด็จพ่อ โปรดระมัดระวังพระองค์ด้วยเพคะ!”

ดวงตาอันดำสนิทของจักรพรรดิอู่อันยิ่งเคร่งขรึมมากกว่าเก่า นึกถึงมือสังหารที่เซียวหลินเทียนเพิ่งจะปล่อยตัว

หากมือสังหารเหล่านี้ถูกสายลับของฉีตะวันออกควบคุม และยังมีคนของเซียวหลินเทียนอีก นั่นจะเป็นหายนะครั้งใหญ่ที่มิเคยปรากฏมาก่อนสำหรับแคว้นฉินตะวันตกและต่อตัวเขาเอง!

“หลิงอวี๋ ตัวข้าเชื่อเจ้า!”

จักรพรรดิอู่อันมิสามารถนิ่งเฉยได้อีกต่อไป เขาพูดพลางตรึกตรอง “ตามที่เจ้ากล่าว เซียวหลินเทียนถูกทำคุณไสย เช่นนั้นเจ้ามีความมั่นใจเพียงใดว่าจะสามารถช่วยเซียวหลินเทียนแก้คุณไสยได้?”

“เสด็จพ่อเพคะ ตราบใดที่มอบเวลาให้หม่อมฉันอีกสักเล็กน้อย หม่อมฉันจะคิดหาวิธีแก้คุณไสยได้อย่างแน่นอน!” หลิงอวี๋พูดอย่างรีบร้อน

จักรพรรดิอู่อันนิ่งมองหลิงอวี๋ แล้วแค่นยิ้มเย็น “เจ้าไม่มีวรยุทธ หากกลับไปที่ตำหนักอ๋องอี้ อย่างไรก็มิสามารถปกป้องตัวเองได้ แล้วจะช่วยเซียวหลินเทียนแก้คุณไสยได้อย่างไร?”

นี่ก็เป็นสิ่งที่หลิงอวี๋กังวลเช่นกัน นางเฝ้ารอคอยให้จักรพรรดิอู่อันเสนอหนทางช่วยเหลือ

จักรพรรดิอู่อันตรึกตรองครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า “เซียวหลินเทียนมิอาจอยู่ในวังหลวงได้ แต่เจ้าสามารถอยู่ได้!”

หรือว่าเขายังคงครุ่นคิดถึงเรื่องที่นางทักว่าเขามีเส้นผมสีขาวขึ้นแซม?

“เสด็จพ่อ พระองค์ยังทรงมีพระวรกายแข็งแรงมาก จะเรียกว่าแก่ได้อย่างไรกันเพคะ?” หลิงอวี๋เอ่ยด้วยรอยยิ้ม

จักรพรรดิอู่อันส่ายหน้า “เจ้ามิพูดความจริง! ข้าตระหนักมาตลอดว่าเจ้ามิเกรงกลัวสิ่งใด มิคิดว่าเจ้าเองก็เหมือนกับคนอื่น ๆ มิกล้าพูดความจริงเมื่ออยู่ต่อหน้าข้า!”

หลิงอวี๋มิเข้าใจว่าจักรพรรดิอู่อันพูดถามเรื่องนี้ด้วยประสงค์ใด จึงยืนกรานคำเดิมว่า “เสด็จพ่อ หม่อมฉันกราบทูลความจริงเพคะ พระองค์ทรงปราดเปรื่อง พระพลานามัยโดยรวมแข็งแรงดี มิแก่เลยสักนิดเพคะ!”

“ที่เรียกว่าแก่ นั่นหมายถึงคนจำพวกโง่เขลาและเกียจคร้าน ไร้ความสามารถ!”

“เสด็จพ่อ โปรดพิจารณาด้วยพระองค์เองเถิดว่าพระองค์ทรงเข้าข่ายใดบ้าง? ด้วยเหตุนี้ หม่อมฉันจึงมิคิดว่าพระองค์ทรงแก่ชราเพคะ!”