ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1295

คำพูดของหลิงอวี๋ทำให้จักรพรรดิอู่อันหัวเราะ ก่อนจะโบกมือ “เจ้าปากหวานนักหนา ชอบกล่าววาจาให้ตาเฒ่าใจชื้น! เฮ้อ หากลูก ๆ ของข้าทุกคนเป็นเหมือนเจ้า เชื่อฟังและกตัญญูเช่นนี้ แม้ข้าจะแก่เฒ่าลงก็ยินดี!”

“ไป ไปที่ตำหนักของไทเฮาเถอะ! เซียวหลินเทียนใกล้จะมาแล้ว อย่าให้เขาเห็นเจ้ามาฟ้องร้องข้าเชียว!”

หลิงอวี๋ได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้จักรพรรดิอู่อันฟังแล้ว จึงมิกลัวว่าเขาจะทำร้ายเซียวหลินเทียน จึงรับคำแล้วเดินออกไป

ระหว่างทางไปยังพระตำหนักเหยียนฝูของไทเฮา หลิงอวี๋ยังนึกถึงคำถามแปลก ๆ ของจักรพรรดิอู่อันซ้ำไปซ้ำมา

แต่คิดอยู่นานก็คิดมิออกว่าเหตุใดจักรพรรดิอู่อันจึงถามเช่นนั้น

หรือว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมากมายในระยะหลังนี้ ทำให้จักรพรรดิอู่อันเหนื่อยล้าใจ จึงได้เปล่งเสียงถอนหายใจเช่นนั้น?

หลิงอวี๋มาถึงตำหนักของไทเฮา

แม่นมเว่ยและไทเฮาต่างก็ตกใจเมื่อเห็นนาง ราวกับมิคาดคิดว่าหลิงอวี๋จะเข้าวังมาโดยกะทันหัน

“ไทเฮา หม่อมฉันได้ยินว่าพระองค์ทรงประชวร หลิงอวี๋จึงมาเข้าเฝ้า และจะอยู่รับใช้พระองค์สักสองสามวันเพคะ!”

หลิงอวี๋ที่เห็นไทเฮาก็ตกใจเช่นกัน ตั้งแต่วันที่ไปร่วมงานอภิเษกสมรสของอ๋องหรงจนถึงวันนี้ ผ่านไปเพียงมิกี่วันเท่านั้น ทว่าไทเฮาดูชราลงไปมาก

หรือว่าเรื่องราวที่องค์หญิงใหญ่และเฮ่อหรงก่อไว้ ทำให้ไทเฮาเจ็บปวดใจอย่างมาก?

หลิงอวี๋รู้สึกผิดเล็กน้อย นางก็เป็นหนึ่งในผู้ที่ทำให้เฮ่อหรงถูกปลดจากตำแหน่งอ๋อง ไทเฮาคงมิได้พาลโกรธเคืองมาถึงนางด้วยกระมัง!

“อาอวี๋ช่างมีน้ำใจนัก!”

ไทเฮาคลี่ยิ้มและหันไปสั่ง “แม่นมเว่ย เจ้าไปจัดการที่พักข้างห้องข้าให้เรียบร้อย ให้พระชายาอ๋องอี้พักที่นั่น!”

แม่นมเว่ยส่งสายตาให้หลิงอวี๋ หลิงอวี๋จึงตอบรับอย่างว่าง่าย “หม่อมฉันพักอยู่ห้องที่ไกลออกไปหน่อยก็ได้เพคะ ไทเฮามิต้องทรงดูแลหม่อมฉันเป็นพิเศษเลยเพคะ!”

“อยู่ใกล้ ๆ เถอะ จะได้พูดคุยกันสะดวก!”

ไทเฮากล่าวเสียงแผ่ว “เจ้ามาจับชีพจรให้ข้าที ข้ารู้สึกมิสบายตัวจริง ๆ กำลังคิดว่าจะให้คนไปเชิญเจ้าเข้าวัง แต่เจ้าก็มาหาเองเสียก่อน!”

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน จนหลิงอวี๋เริ่มรู้สึกทนแรงกดดันจากสายตาของไทเฮามิไหว ไทเฮาจึงเอ่ยเสียงแผ่วเบา “ลุกขึ้นเถิด เจ้ามีความผิดอันใดกัน มิต้องขอโทษ!”

หลิงอวี๋มองไทเฮา พยายามตีความว่าคำพูดของนางเป็นเรื่องจริงหรือถ้อยคำประชด

แต่เมื่อเห็นว่าไทเฮามีสีหน้าอ่อนล้าเต็มที อีกทั้งบนใบหน้าก็ปราศจากร่องรอยการเย้ยหยัน หรือโกรธเคือง นางจึงลุกขึ้นยืน

“นั่งลงเถอะ!”

ไทเฮาพยักหน้าเล็กน้อย แล้วกล่าวต่อ “เจ้าเคยได้ยินเรื่องราวในวัยเยาว์ของข้าบ้างหรือไม่? ในเวลานั้น ข้ายังสาว มีพละกำลังมาก ผนวกกับอยู่ในช่วงสงคราม จึงมักจะพาเฉาฮุ่ยออกไปรบร่วมกับองค์จักรพรรดิสูงสุด!”

“กว่าบ้านเมืองจะสงบสุขได้ ยากลำบากอย่างยิ่ง ครั้นเฉาฮุ่ยโตเป็นสาวแล้ว นางก็เริ่มวางตัวห่างเหินจากข้า!”

หัวใจของหลิงอวี๋เต้นแรงขึ้น ไทเฮากำลังอธิบายความสัมพันธ์ระหว่างนางและองค์หญิงใหญ่ให้นางฟังกระนั้นหรือ?

ก่อนหน้านี้นางสงสัยมานานแล้วว่า ไทเฮาและองค์หญิงใหญ่มีเรื่องบาดหมางอะไรกัน เหตุใดนางถึงมิมาเยี่ยมเยียนมารดานานหลายปี นี่เป็นโอกาสอันดีที่จะได้รับรู้ความจริง...