ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1297

ภายในพระตำหนักเหยียนฝูเงียบสงัด

หลิงอวี๋แม้จะรู้อยู่แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้นแต่ก็ยังคงสงสารไทเฮา

ไทเฮามีพระโอรสธิดาเพียงสองพระองค์คือจักรพรรดิอู่อันและองค์หญิงใหญ่ นางมิอาจโหดเหี้ยมถึงขั้นสั่งประหารองค์หญิงใหญ่ได้!

องค์หญิงใหญ่คงถูกไทเฮาเนรเทศไปยังอารามจิ้งซือหลังจากเกิดเรื่องขึ้น

เพื่อปกปิดความอัปยศขององค์หญิงใหญ่ ไทเฮาจึงประกาศต่อสาธารณชนว่า องค์หญิงใหญ่ไปบำเพ็ญเพียรที่อารามจิ้งซือ เพราะโศกเศร้าเสียใจจากการสูญเสียของพระสวามี

และจากการที่จักรพรรดิอู่อันมิระแวดระวังองค์หญิงใหญ่เลย แสดงว่าหลังจากนั้นไทเฮามิได้บอกเรื่องนี้กับจักรพรรดิอู่อัน!

นางรู้จักโอรสและธิดาทั้งสองของตนดี หากจักรพรรดิอู่อันทราบความจริง คงมิยอมให้องค์หญิงใหญ่และเฮ่อหรงมีชีวิตอยู่เพื่อเป็นภัยคุกคามต่อราชบัลลังก์ของเขาเป็นแน่

ไทเฮามิประสงค์ให้โอรสธิดาทั้งสองฆ่าฟันกันเอง!

“ข้ายังเคยคิดจะไปที่อารามจิ้งซือ เพื่อให้เฉาฮุ่ยได้ไตร่ตรองถึงความผิดของตัวเอง ถึงได้วางตัวห่างเหินและเย็นชาต่อนางเป็นเวลาสามปีเต็ม ก่อนจะเดินทางไปรับนางกลับมาด้วยตัวข้าเอง!”

ริมฝีปากของไทเฮาปรากฏรอยยิ้มเย้ยหยัน “แต่สุดท้ายนางก็ทำให้ข้าต้องเจ็บปวดอีกครั้ง!”

“นางบอกให้ข้าถือว่านางตายจากไปแล้ว นางมิเคยมีมารดาใจร้ายเช่นข้า!”

“นาง... นางยังพูดอีกว่า นางสามารถเฉือนเนื้อเถือกระดูกตนเองเพื่อตอบแทนพระคุณที่ข้าตั้งครรภ์นางยังได้!”

หลิงอวี๋เข้าใจแล้ว นี่คือสาเหตุที่ไทเฮาล้มป่วยหนักหลังจากเสด็จกลับมาจากอารามจิ้งซือในครั้งนั้น!

คนเป็นแม่คนไหนในใต้หล้านี้บ้างที่ได้ยินบุตรสาวแท้ ๆ ของตนพูดเช่นนี้แล้วจะมิเจ็บปวด! มิรู้สึกสิ้นหวัง!

นี่คือสาเหตุที่แท้จริงที่ทำให้ไทเฮามิเอ่ยถึงองค์หญิงใหญ่มานานหลายปี!

แต่หลิงอวี๋ยังคงสงสัยอยู่บ้าง องค์หญิงใหญ่กระทำผิดเองแท้ ๆ แล้วถือดีอย่างไรมาโกรธเคืองไทเฮา?

ไทเฮาดั่งอ่านความสงสัยของหลิงอวี๋ออก จึงกล่าวอย่างเรียบเฉยว่า “เมื่อครั้งข้ายังสาว สามารถติดตามองค์จักรพรรดิสูงสุดไปรบทั้งแดนใต้และแดนเหนือ ข้ามิใช่ผู้ที่มีจิตใจอ่อนโยนนัก!”

“เพื่อให้เฉาฮุ่ยอภิเษกสมรสกับเฮ่อเจียงอย่างสบายใจ ข้าจึงสั่งให้คนจับหงเลี่ยงตอนเสีย แล้วบังคับให้เขาออกจากเมืองหลวง... และประกาศต่อธารกำนัลว่าเขาสิ้นใจตายในสนามรบ!”

หลิงอวี๋ตกใจจนดวงตาเบิกกว้าง กลอุบายของไทเฮานั้นช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก

ไทเฮาบอกเล่าเรื่องราวกับนางมากมายเช่นนี้ หลัก ๆ มิได้ต้องการคำโต้แย้งจากนาง แต่ต้องการเสริมสร้างความมั่นใจที่มีเสียมากกว่า

นางมิได้ทำผิดต่อองค์หญิงใหญ่ แต่เป็นองค์หญิงใหญ่ที่เป็นฝ่ายกระทำผิดก่อน!

“ไทเฮาเพคะ พระองค์ได้เล่าเรื่องนี้ให้องค์จักรพรรดิทราบแล้วหรือยังเพคะ?” หลิงอวี๋เอ่ยถามอย่างนอบน้อม

“เล่าไปครึ่งหนึ่งแล้ว! ข้าต้องให้องค์จักรพรรดิระมัดระวังเฉาฮุ่ยและเฮ่อหรง!”

ไทเฮากล่าวอย่างเย็นชา “สิ่งของในห้องลับเหล่านั้น ล้วนเป็นหลักฐานว่า ผ่านมานานหลายปีเฉาฮุ่ยก็ยังคงมิละทิ้งความพยายาม นางยังคงหมายจะแย่งชิงราชบัลลังก์ขององค์จักรพรรดิ!”

“ข้าอนุญาตให้นางมีชีวิตหรูหราสุขสบายและเปี่ยมด้วยเกียรติยศตลอดชีวิต แต่ข้าจะมินิ่งดูดายปล่อยให้นางคุกคามชีวิตขององค์จักรพรรดิเด็ดขาด!”

“อาอวี๋ ความสัมพันธ์ระหว่างองค์ชายเว่ยและตระกูลเฮ่อกับตระกูลเว่ยนั้นซับซ้อนนัก พระชายาเส้าและองค์ชายคังเองก็มีแผนการของตน!”

“ตัวข้าและองค์จักรพรรดิ ในยามนี้สามารถไว้ใจได้เพียงเจ้าและอ๋องอี้เท่านั้น พวกเจ้าทั้งสองต้องช่วยเหลือฝ่าบาทให้ดีที่สุด ตรวจสอบให้แน่ชัดว่า เฉาฮุ่ยและองค์ชายเว่ยกำลังวางแผนอะไรอยู่ กำจัดพวกเขาทั้งหมดที่เป็นภัยคุกคามทิ้งเสีย!”

ความไว้วางใจที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันนี้ทำให้หัวใจของหลิงอวี๋แสนจะหนักอึ้ง ทว่าขณะเดียวกันก็รู้สึกรังเกียจ...