ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1298

หลิงอวี๋หัวเราะเยาะในใจ

นี่คือสาเหตุที่จักรพรรดิอู่อันตอบตกลงที่จะช่วยนางอย่างเต็มที่ในห้องทรงพระอักษรเมื่อครู่!

และเป็นสาเหตุที่ทำให้ไทเฮายอมเปิดปากเล่าเรื่องราวในอดีตให้กับนางอย่างยากเย็นในวันนี้!

หากมิใช่เพราะสถานการณ์วิกฤต และไม่มีผู้ใดที่สามารถต่อกรกับองค์ชายเว่ยและองค์หญิงใหญ่ได้อีกแล้ว จักรพรรดิอู่อันและไทเฮาจะเปิดใจต่อนางเช่นนี้หรือ?

จักรพรรดิอู่อันและไทเฮา สองแม่ลูกคู่นี้เป็นผู้ปกครองที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการดำรงชีวิตอยู่ในวังหลวงอย่างแท้จริง

แม้จะรู้สึกรังเกียจที่จักรพรรดิอู่อันและไทเฮาคิดวางแผนใช้ประโยชน์จากนางและเซียวหลินเทียน แต่เรื่องนี้ก็เกี่ยวกับความเป็นความตายของพวกพ้องนางส่วนใหญ่เช่นเดียวกัน หลิงอวี๋จึงมิสามารถเปิดโปงถึงเจตนาของไทเฮาได้ แม้ว่าจะคาดเดาได้ก็ตาม

“ไทเฮาเพคะ หม่อมฉันลำพังจะมีความสามารถมากมายถึงเพียงนั้นได้อย่างไรกัน? หม่อมฉันยังเอาตัวมิรอดเลยเพคะ!”

หลิงอวี๋จึงเล่าถึงจุดประสงค์ของการเข้าเฝ้าในวันนี้บ้าง

มิว่าอย่างไร พวกเขาก็ถือเป็นสหายร่วมศึกในสนามรบเดียวกัน เพื่อต่อสู้กับศัตรูร่วมกัน จึงมิควรปิดบังหรือขัดแย้งกันเองอีกต่อไป

เมื่อไทเฮาได้ยินว่าเซียวหลินเทียนถูกฉินรั่วซือควบคุมอยู่ ก็เปลี่ยนสีหน้าโดยพลัน

“พวกเขาลงมือเร็วเช่นนี้เชียวหรือ แล้วองค์จักรพรรดิว่าอย่างไรบ้าง?”

หลิงอวี๋ถ่ายทอดคำพูดของจักรพรรดิอู่อันให้ทราบ ไทเฮาจึงเปลี่ยนสีหน้าเป็นเศร้าหมองอีกครั้ง

จากนั้นสักพัก ไทเฮาจึงพูดว่า “ในเมื่อองค์จักรพรรดิมีรับสั่งเช่นนั้น ก็ทำตามรับสั่งของฝ่าบาทเถิด! เดี๋ยวข้าจะขอให้ขันทีโม่ช่วยฝึกสอนวรยุทธให้เจ้าเอง!”

“ขันทีโม่ผู้นี้คือผู้ที่ช่วยชีวิตฝ่าบาทในครั้งนั้น เขายังมีความรู้ทางการแพทย์ด้วย หากเจ้ามีสิ่งใดมิเข้าใจ ก็สามารถขอคำแนะนำจากเขาได้!”

เมื่อแม่นมเว่ยมาถึง ไทเฮาก็ให้แม่นมเว่ยพาหลิงอวี๋ไปพบขันทีโม่

เมื่อหลิงอวี๋ได้พบขันทีโม่ที่ท้องพระโรงก็ตกใจไปเล็กน้อย นางเคยพบขันทีโม่ผู้นี้แล้ว

เมื่อครั้งที่ไทเฮาถูกวางยาพิษ ขันทีโม่ผู้นี้ก็อยู่ในห้องบรรทมของไทเฮา เขาชราภาพมาก จนครั้งนั้นหลิงอวี๋ยังอดแปลกใจมิได้ว่า เหตุใดในพระราชวังจึงยังเลี้ยงดูขันทีชราภาพเช่นนี้

ที่แท้ขันทีผู้นี้ก็เป็นผู้ที่มีความสามารถ ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดขององค์จักรพรรดิและไทเฮานั่นเอง

“หลิงอวี๋!”

“ท่าน... ท่านเป็นใครกัน?”

หลิงอวี๋ถอยหลังไปสองก้าวโดยมิรู้ตัว มองขันทีโม่อย่างระมัดระวัง

ขันทีโม่หัวเราะเบา ๆ “เด็กน้อยเอ๋ย เจ้าระมัดระวังตัวมิน้อยเลย! แต่อย่ากลัวไปเลย ตาเฒ่าผู้นี้มิใช่ศัตรูของเจ้า หากแต่เป็นมิตร!”

“ข้าจะเล่าเรื่องหนึ่งให้เจ้าฟัง แล้วเจ้าจะรู้ว่าตาเฒ่าผู้นี้มิได้มีเจตนาร้ายต่อเจ้า!”

“เมื่อครั้งที่เจ้าสามารถช่วยชีวิตไทเฮาด้วยการให้ยาแก้พิษแก่นาง เจ้ามิได้คิดค้นมันขึ้นมาเอง สมุนไพรในนั้น ข้าสามารถดมกลิ่นและแยกแยะได้!”

“นั่นคือหญ้าลมดำจากภูเขาหมอกเมฆาแห่งแดนปีศาจที่ตำนานเล่าขาน”

“หญ้าลมดำนี้เป็นยาแก้พิษชั้นเลิศ เป็นพืชป่าหายาก จอมเวทผู้ฝึกฝนวิชาพิษในแดนปีศาจยอมเสี่ยงปีนเขาเข้าไปหาเป็นเวลานานหลายปี แต่ก็เสาะหาได้ยากนัก!”

ขันทีโม่ยิ้ม “หากข้าผู้นี้เป็นศัตรูของเจ้า แพร่กระจายเรื่องที่เจ้ามีสมุนไพรเช่นนี้ในครอบครองออกไป เก๋อเทียนซือและคนอื่น ๆ จะมิแห่แหนกันมาหาเจ้าหรอกหรือ?”

“ด้วยความสามารถของเจ้าในขณะนี้ เจ้าจะยังมีชีวิตอยู่รอดปลอดภัยมาจนถึงทุกวันนี้หรือ?”