ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1314

ฉินรั่วซือกำลังซักถามฮูหยินฉินเกี่ยวกับสิ่งที่ควรระวังในคืนเข้าหอ แต่แล้วจู่ ๆ นางก็รู้สึกเวียนหัว

นางพึมพำ “ท่านแม่ ช่วงนี้รั่วซือคงเหนื่อยล้าเกินไปจริง ๆ ง่วงนอนเหลือเกิน รั่วซืออยากนอนแล้ว”

กล่าวจบ ฉินรั่วซือก็หมอบลงบนโต๊ะแล้วผล็อยหลับไป

ฮูหยินฉินมองฉินรั่วซืออยู่นาน ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่ประตู

“ท่านแม่ นางหลับแล้วหรือ?” ฉินซานเดินกลับมาจากด้านหลังตัวเรือนแล้วถามด้วยความกังวล

“อืม อุ้มนางกลับไปที่ห้องเถิด”

ฮูหยินฉินกล่าวด้วยความอ่อนล้า “แม่เหนื่อยแล้ว ขอตัวไปพักผ่อนสักครู่”

“ท่านแม่มิสบายตัวตรงไหนหรือไม่?”

ฉินซานถามด้วยความกังวล

ฮูหยินฉินเสียงสั่นเล็กน้อย ทว่ายังคงฝืนยิ้ม “แม่จะไปจุดธูปหน้าป้ายจารึกท่านพ่อของเจ้า บอกกล่าวเรื่องนี้ให้เขาทราบ… มิรู้ว่าท่านพ่อของเจ้าจะให้อภัยแม่หรือไม่”

เมื่อฉินซานได้ยินเสียงอันขมขื่นของมารดา ใจของเขาก็รู้สึกเจ็บปวดเช่นกัน ปลอบโยนว่า

“ท่านแม่ คิดให้ดีเถิดขอรับ หากท่านพ่อมีชีวิตอยู่ ท่านก็คงมิเห็นด้วยกับการกระทำของนางเช่นกัน ท่านจะต้องคิดเหมือนกันกับท่านแม่อย่างแน่นอน”

ฮูหยินฉินกำลังจะตอบกลับอะไรบางอย่าง ก็ได้ยินเสียงดัง “เพล้ง” ดังมาจากในห้อง

ทั้งสองมองเข้าไปด้วยความตกใจ เห็นว่าฉินรั่วซือกำลังทุบถ้วยชาทิ้ง

“ฉินซาน... ท่านกล้าวางยารั่วซือ!”

ฉินรั่วซือโกรธจนหน้าบิดเบี้ยว จ้องเขม็งไปที่ฉินซานด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความโกรธเกรี้ยวแล้วกรีดร้องเสียงหลง

“พวกท่านหลอกให้รั่วซือออกมาจากตำหนักอ๋องอี้ เพื่อช่วยเซียวหลินเทียน เพื่อถอนพิษกู่ในร่างของเขา... รั่วซือจะมิยอมให้พวกท่านสมหวัง”

“ก่อนที่รั่วซือจะออกจากจวน อิงเหนียงเตือนให้รั่วซือระวังท่านให้ดี อย่ากินหรือดื่มของที่ท่านให้ แต่รั่วซือมิเชื่อว่าท่านจะกล้าลงมือกับรั่วซือเช่นนี้”

“เช่นนั้นนางเป็นแม่เยี่ยงไรกัน มีแม่ที่ไหนบ้างมิคาดหวังให้บุตรีของตนได้แต่งงานกับคนดี ๆ”

ฉินรั่วซือตะโกน “รั่วซือสามารถแต่งงานกับเซียวหลินเทียนได้ พวกท่านกลับมิยินดีกับรั่วซือ กลับทำร้ายรั่วซือเช่นนี้... พวกท่านมิใช่ญาติของรั่วซือ รั่วซือไม่มีแม่และพี่ชายเยี่ยงพวกท่าน”

ยิ่งนางตะโกนเสียงดังเท่าไร เลือดก็ยิ่งไหลออกมาจากปากของนางมิขาดสาย

ฮูหยินฉินทั้งหวาดกลัวทั้งเจ็บปวด ร้องว่า “รั่วซือ เชื่อฟังแม่เถิด อย่าทำเรื่องโง่เขลาเลย กลับตัวกลับใจเสีย”

“ไม่... รั่วซือจะมิยอมแพ้”

ฉินรั่วซือจ้องไปที่ฮูหยินฉินด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว กล่าวด้วยเสียงอันแหบแห้ง “ต่อให้หลิงอวี๋เอาหนอนกู่ออกไปได้ รั่วซือก็เป็นฝ่ายที่ต้องตาย”

“ท่านแม่ ท่านจะเข้าข้างหลิงอวี๋จนปล่อยให้รั่วซือต้องตายมิได้...”

“ยิ่งไปกว่านั้น หากรั่วซือปล่อยเซียวหลินเทียนไป อิงเหนียงก็ไม่มีวันปล่อยรั่วซือไปเช่นกัน...”