ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1315

สิ้นเสียงของฉินรั่วซือ นางก็กัดปลายลิ้นตนเองอย่างแรง

ความบ้าคลั่งที่พร้อมจะยอมแลกทุกสิ่งทุกอย่างเช่นนั้น ทำให้ฉินซานมิลังเลอีกต่อไป เขาคว้าเข็มฉีดยากล่อมประสาทออกมาแทงฉินรั่วซือทันที

ฉินรั่วซือไม่มีวรยุทธ จึงมิสามารถหลบหลีกได้ เข็มฉีดยากล่อมประสาทจึงพุ่งเข้าที่ลำคอของนางโดยตรง

นางเอื้อมมือไปดึงเข็มออก แต่ยังมิทันได้ยกมือขึ้นถึงลำคอ ยากล่อมประสาทก็ออกฤทธิ์ทำให้สูญเสียสติไปในทันที ล้มฟุบลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง

ฉินซานเหงื่อแตกพลั่กทั่วตัว มิรู้ว่าเมื่อครู่ฉินรั่วซือได้กระตุ้นพิษหนอนกู่ในตัวเซียวหลินเทียนให้ระเบิดหรือไม่ ได้แต่ภาวนาว่าการขัดขวางของตนจะยังทันเวลา

มิเช่นนั้น เขาจะเป็นคนบาปที่แม้ตายซ้ำตายซากหลายครั้งก็มิสามารถชดใช้ความผิดนี้ได้

“ท่านแม่ ช่วยดูแลนางด้วย ข้าจะออกไปดูสถานการณ์ข้างนอก!”

ฉินซานปาดเหงื่อแล้วหันไปสั่งฮูหยินฉิน “หากข้ามิได้กลับมา ก็อย่าได้ขัดขวางนางเลย ปล่อยให้นางทำตามใจปรารถนาเถอะ!”

ฮูหยินฉินตกใจกลัวกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น เมื่อได้ยินคำพูดที่เหมือนเป็นการสั่งเสียของฉินซาน นางก็รู้สึกราวกับหัวใจถูกมีดกรีด

แต่ฮูหยินฉินกลับเผยสีหน้าสงบแล้วกล่าวว่า “ไปเถิด แม่รู้ว่าควรทำอย่างไร!”

ฉินซานคุกเข่าลงคำนับฮูหยินฉินสามครั้ง แล้วก็ลุกขึ้นเดินจากไปโดยมิหันกลับมามอง

การจากไปในครั้งนี้อาจจะเป็นการจากลาตลอดกาล เขาโขกหัวคำนับกับพื้นสามครั้งก็เพื่อแสดงความกตัญญูต่อพระคุณที่มารดาอุตส่าห์เลี้ยงดูจนเติบใหญ่

ฮูหยินฉินมองตามหลังฉินซานที่จากไปไกล พลางบ่นพึมพำในใจ

“หากเจ้ามิกลับมา แม่จะมีชีวิตอยู่บนใต้หล้านี้ด้วยความหมายอันใดกัน!”

“แม่จะตามเจ้าไป...”

ฮูหยินฉินหันกลับมา มองฉินรั่วซือที่นอนสลบอยู่บนพื้น ดวงตาของนางเปี่ยมไปด้วยความเย็นชา

คนที่ทรยศต่อตระกูลฉินเช่นนี้ สมควรมีชีวิตอยู่บนใต้หล้านี้หรือ!

ฉินรั่วซือทำให้เกียรติยศของตระกูลฉินที่เป็นตระกูลแม่ทัพต้องมัวหมอง!

ทำลายชัวิตในภายภาคหน้าของฉินซาน!

ฉินรั่วซือสมควรตาย!

นางมิได้ทำผิดแต่อย่างใด ต่อให้นางต้องตายตกไป ก็ยังถือว่าทำหน้าที่ปกป้องบรรพบุรุษของตระกูลฉินได้อย่างคู่ควรแล้ว

“เกิดอะไรขึ้น เหตุใดจึงมัดข้าไว้ พวกเรามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

เซียวหลินเทียนถามคำถามมากมายด้วยความสับสน

“อย่าส่งเสียงดังสิเพคะ มิเห็นหรือว่าอาจารย์ของบ่าวกำลังอยู่ในภาวะฝึกตน? อยากให้มิสำเร็จวิชากลางคันจนคลั่งเพี้ยนหรือไร?”

หลิงซวนจ้องเซียวหลินเทียนอย่างดุร้าย

เซียวหลินเทียนจึงปิดปากเงียบ การฝึกตนนั้นมิควรถูกรบกวนมากที่สุด แม้ว่าเขาจะมีความสับสนและสงสัยอยู่เต็มไปหมด แต่ก็ยังมิสามารถรบกวนหลิงอวี๋ได้ในเวลานี้

เซียวหลินเทียนจ้องมองหลิงอวี๋อย่างเงียบเชียบ เห็นว่าร่างกายของนางเต็มไปด้วยคราบเลือด แม้กระทั่งใบหน้าที่งดงามก็เลอะคราบเลือดเช่นเดียวกัน...

เซียวหลินเทียนเหม่อมองอย่างงุนงง จนกระทั่งเห็นหลิงอวี๋ลอยลงต่ำสู่พื้นห้องอย่างช้า ๆ แล้วลืมตาขึ้น

เสี้ยววินาทีนั้น เซียวหลินเทียนรู้สึกราวกับมองเห็นแสงสว่างส่องประกายอยู่ในดวงตาของหลิงอวี๋ ดวงตาของนางเปรียบเหมือนดวงดาราในยามค่ำคืน สุกสกาวเจิดจ้า

ร่างกายของนางแผ่พลังบางอย่างออกมา แม้ว่ามันจะลดฮวบอย่างรวดเร็ว แต่เซียวหลินเทียนก็ยังสัมผัสได้ถึงแรงกดดันดังกล่าว

“อาอวี๋ เกิดอะไรขึ้น? พวกเราอยู่ที่ใด? เหตุใดร่างกายของเจ้าถึงเต็มไปด้วยเลือดเช่นนี้? เหตุใดมิยอมปลดมัดให้ข้า?”