ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1329

“มิใช่ข้าสังหาร… เจียงอวี้ต่างหาก!”

อันเจ๋อไม่มีทางแย่งเอาความดีความชอบที่มิใช่ของตนมาหรอก เขาเอ่ยอย่างร้อนใจ “เจียงอวี้ถูกเฮ่อหรงทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส พวกเรารีบจัดการมือสังหารเหล่านี้แล้วพาเจียงอวี้ไปให้หลิงอวี๋ช่วยรักษากันเถอะ!”

ดูจากอาการของเจียงอวี้แล้วมิรู้เลยว่าจะยังทนได้นานเท่าใด!

อันเจ๋อรู้เพียงว่า ยิ่งเขาจัดการมือสังหารเหล่านี้ได้เร็ว ก็จะสามารถเพิ่มความหวังที่เจียงอวี้จะมีชีวิตอยู่ต่อได้มากขึ้น!

เขาทุ่มสุดตัว การดำเนินการทั้งหมดนี้ล้วนเป็นการกระทำที่เสี่ยงตายมาก

การทุ่มสุดตัวอย่างโหดร้ายโดยที่มิสนใจสิ่งใดทำให้เผยอวี้เหลือบมองอย่างค่อนข้างประหลาดใจ ยิ่งมิต้องพูดถึงมือสังหารเหล่านั้นเลย!

เมื่อเห็นว่า อันเจ๋อมีตาสีแดงและต่อให้มีร่องรอยดาบอยู่บนตัวก็พุ่งเข้าไปอย่างมิคิดชีวิตเช่นนั้น มือสังหารเหล่านั้นก็ล้วนหวาดกลัวและค่อย ๆ หลบการโจมตีของเขาไป

และเมื่อมีการช่วยสกัดกั้นของขันทีโม่ มือสังหารเหล่านี้ก็พ่ายแพ้ไปเรื่อย ๆ จนเตลิดกันไปหมด...

......

ณ ตำหนักอ๋องอี้

ขุนนางเหล่านั้นต่างมิรู้ว่าในวังเกิดเรื่องอะไรขึ้น พวกเขาต่างกำลังชมการไหว้ฟ้าดินของท่านอ๋องอี้กับฉินรั่วซือกันอยู่

องครักษ์ที่ปลอมตัวเป็นเซียวหลินเทียนได้ทำการต้อนรับหานเหมยที่ปลอมเป็นฉินรั่วซือมาที่ตำหนักอ๋องอี้แล้ว รอเพียงแค่ก้าวข้ามเตาไฟเข้าตำหนักอ๋องอี้ก็สามารถจัดพิธีไหว้ฟ้าดินได้แล้ว

ชิวเหวินอิงก้าวไปพยุงหานเหมยลงจากเกี้ยว แต่มิรู้ว่ากำไลที่ข้อมือขัดมิดีหรือไร

ชิวเหวินอิงรู้สึกว่าจู่ ๆ มือของตนก็ถูกแทง นางเจ็บจนหายใจเข้าโดยสัญชาตญาณ แล้วก็ได้ยิน “ฉินรั่วซือ” เอ่ยอย่างระมัดระวัง

“ขอโทษ กำไลนี้มิค่อยเรียบ ทำเจ้าเจ็บใช่หรือไม่?”

“มิเป็นไร...”

ชิวเหวินอิงจ้องมองฉินรั่วซืออย่างรำคาญ แต่วินาทีต่อมานางก็รู้สึกว่าตนเวียนหัวตาลาย

“นางสารเลว… เจ้าลอบกัดข้า...”

แต่ในตำหนักอ๋องอี้เวลานี้ก็มีการต่อสู้อยู่ทั่วทุกที่เช่นกัน

องครักษ์ของเซียวหลินเทียนกำลังจับตัวมือสังหารที่ชิวเหวินอิงแอบพาแฝงตัวเข้ามาภายใต้การนำของท่านจินต้าและปี้ไห่เฟิง

เหล่าบรรดาคนรับใช้เมื่อเห็นว่าสถานการณ์มิสู้ดีจึงพากันไปหลบ

เซียวทงกำลังวิ่งหนีอย่างตกใจ เถาลี่ก็ถูกกระโปรงของตนพันจนลากให้เซียวทงล้มไปด้วย

เวลานี้เซียวทงกำลังร้อนใจหนีเอาตัวรอด เมื่อเถาลี่มาถ่วงจึงสะบัดเถาลี่เข้าไปในพุ่มไม้ จากนั้นก็อาศัยพุ่มดอกไม้ซ่อนตัวหนีไปในที่ที่มีผู้คนน้อย

อย่างกับว่าจะไม่มีคนเห็นตน เซียวทงมองไปรอบ ๆ เห็นว่าไม่มีผู้ใดจึงพุ่งเข้าไปในห้องเก็บของที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

นางกำลังคิดจะปิดประตูแต่กลับถูกมือใหญ่ ๆ มือหนึ่งมาขวางไว้จากทางด้านนอก

จากนั้นบุรุษหน้าตามิดีและใส่ชุดที่ดูธรรมดามาก ๆ ก็เดินเข้ามา

“เจ้าเป็นใคร? เจ้าคิดจะทำสิ่งใด?” เซียวทงตกใจรีบเอาแส้ของตนเองออกมา