ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1330

แต่บุรุษผู้นั้นคว้าเข้าที่คอของนางอย่างรวดเร็ว

“อื้อ… อื้อ… ช่วยด้วย...”

เซียวทงดิ้นรนและส่งเสียงร้องออกมาอย่างสิ้นหวัง แต่เสียงความวุ่นวายข้างนอกนั้นดังมากจึงไม่มีผู้ใดได้ยินเลย

ในแววตาของบุรุษผู้นั้นฉายแววดูถูกและรังเกียจออกมา เขาหยิบยาออกมาจากในอ้อมแขนแล้วยัดเข้าปากเซียวทง

หลังจากเห็นกับตาแล้วว่าเซียวทงกลืนมันลงไป บุรุษผู้นั้นก็ปล่อยเซียวทงแล้วหันหลังเดินออกไป

เซียวทงทรุดลงกับพื้น นางมิสนใจสิ่งใดแล้วยื่นมือไปล้วงคอตนเอง นางมิอยากตายไปเช่นนี้!

แต่ล้วงคออยู่สักพัก ก็ไม่มีสิ่งใดเลยนอกจากที่อาเจียนออกมา

บุรุษผู้นั้นคือใครกัน?

เขาป้อนสิ่งใดให้ตนเองกันแน่?

เซียวทงกอดเข่าซุกตัวอยู่ที่มุมกำแพงอย่างสิ้นหวัง

“องค์หญิงหก… องค์หญิงหก!”

เสียงเถาลี่ตะโกนมาจากด้านนอก

เซียวทงได้ยินแล้วแต่มิอยากตอบกลับ

เถาลี่เป็นคู่หูของตนตั้งแต่เข้าวัง และพยายามอย่างหนักที่จะเอาใจตนมาโดยตลอด!

เซียวทงรู้สึกรังเกียจ

เถาลี่กับตนอายุเท่า ๆ กัน แต่กลับคิดที่จะเป็นนางสนมของเสด็จพ่อ คนที่คอยเอาใจผู้มีอำนาจเช่นนางก็สมควรตายแล้ว!

ทางที่ดีที่สุดคือเถาลี่ควรจะถูกมือสังหารสังหารไปเสีย เช่นนี้จะได้มิต้องให้นางลงมือด้วยตนเองแล้ว!

เซียวทงครุ่นคิดอย่างชั่วร้าย

แต่วินาทีต่อมา เถาลี่ก็บุกเข้ามา

นางมิเห็นเซียวทงที่ซุกตัวอยู่ที่มุมกำแพง นางรีบร้อนปิดประตูแล้วคอยอยู่ที่ประตู คอยมองความเคลื่อนไหวด้านนอก

“นางสารเลวนั่นอาจจะถูกมือสังหารสังหารไปแล้ว สมน้ำหน้า ใครให้นางทิ้งข้าแล้วหนีเอาตัวรอดผู้เดียวเล่า!”

เถาลี่มองไปพลางด่าอย่างยินดีไปด้วย...

“ด่าใครสารเลว?”

เซียวทงตั้งสติได้ทันทีว่าเถาลี่ด่าตน นางจึงตะคอกอย่างโมโห

แต่ตะคอกออกไปกลับมิได้ยินเสียงของตน เซียวทงชะงักไป นี่เกิดอะไรขึ้น?

เถาลี่รู้สึกว่าว่าแปลก ๆ จึงหันไปแล้วก็เห็นเซียวทงอยู่ด้านหลังตน สีหน้านางเปลี่ยนไปทันทีเลย

“องค์… องค์หญิงหก หม่อม… หม่อมฉันมิได้ด่าท่าน หม่อม… หม่อมฉันด่ามือสังหารพวกนั้นเพคะ!”

“เจ้าคิดว่าข้าหูหนวกรึ?” เซียวทงตวาดกลับไปแต่ก็ยังคงมิได้ยินเสียงของตนเองอยู่ดี

เถาลี่ถูกเซียวทงบีบคอจนหายใจมิออก นางพยายามดิ้นรนแต่ก็มิสามารถหลุดออกจากเซียวทงได้

เซียวทงนั่งทับบนตัวนางจะบีบคอนางให้ตาย

ใบหน้าของเถาลี่เป็นสีม่วงแล้ว นางเบิกตาโตจ้องมองเซียวทง นี่เซียวทงบ้าไปแล้วหรือ นี่นางจะบีบคอตนให้ตายเลยหรือ?

ทันใดนั้น เถาลี่ก็มิคิดว่าเจียงอวี้โง่อีกแล้ว

ประตูวังลึกราวกับมหาสมุทร!

เถาลี่พยายามอย่างถึงที่สุดที่จะเอาใจองค์หญิงหก แต่แม้แต่การถูกองค์จักรพรรดิเรียกเข้าเฝ้าตามลำพังก็มิเคยมีเลย!

นางคิดมาตลอดว่า ตนนั้นยังเยาว์วัยและงดงาม จะต้องแย่งความโปรดปรานขององค์จักรพรรดิได้มากกว่าพระชายาเส้ากับฮองเฮาเว่ยแน่นอน!

แต่หลังจากเข้าวังมาถึงได้พบว่า สิ่งที่ตนคิดนั้นช่างธรรมดาเกินไป!

มิว่าจะเป็นพระชายาเส้า หรือว่าฮองเฮาเว่ยก็เป็นรากฐานที่มั่นคงในวัง พวกนางมิจำเป็นจะต้องลงมือเองเลย ให้นางสนมธรรมดาออกหน้าก็สามารถขัดขวางนางมิให้เข้าใกล้องค์จักรพรรดิได้แล้ว!

ในตอนที่กำลังจะสูญสิ้นสติ นี่เป็นครั้งแรกที่เถาลี่เกลียดแม่ของตน

หากมิใช่เพราะแม่ยุยงให้ตนเข้าวังไปแย่งชิงความโปรดปรานขององค์จักรพรรดิเพื่อปูทางให้ตระกูลเถามีความเจริญรุ่งเรือง

นางก็คงจะหาคุณชายสักคนแต่งงานด้วยอย่างสงบสุข และคงจะดีกว่าที่ต้องมาตายอย่างอยุติธรรมตอนยังอายุน้อยเช่นนี้!

ท่านแม่… ท่านทำร้ายข้าจริง ๆ!

เถาลี่หลังตาลงและกล้ำกลืนลมหายใจสุดท้ายลงไป...