ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1332

จักรพรรดิอู่อันเหลือบมองพระชายาเส้า พลางเอ่ยอย่างคลุมเครือ

“หึ การเปลี่ยนแปลงในวังวันนี้ก็คือกระจกส่องปีศาจ ส่องให้พวกภูตผีปีศาจปรากฏเป็นร่างเดิม...”

หลังจากพูดจบ จักรพรรดิอู่อันก็มิสนใจว่าพระชายาเส้าจะเข้าใจคำพูดของตนเองหรือไม่ จึงเอ่ยกับเซียวหลินเทียน “เราร่วมแรงกันฝ่าเข้าไปรวมตัวกับพวกของไทเฮาเถอะ!”

“จะให้พวกภูตผีปีศาจประสบความสำเร็จในวันนี้มิได้!”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวหลินเทียนสู้ไปยิ้มไปพลางเอ่ย “ลูกคิดว่า ชีวิตนี้จะไม่มีโอกาสได้ต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเสด็จพ่ออีกแล้ว ไหนเลยจะคิดว่าฝันจะกลายเป็นจริง! แต่การต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ที่ลูกหวังมันคือการต่อสู้ที่สนามรบที่แท้จริง มิใช่ในบ้านของเราเอง...”

จักรพรรดิอู่อันเข้าใจในสิ่งที่เซียวหลินเทียนพูดออกมา

เมื่อก่อนเซียวหลินเทียนกับจักรพรรดิอู่อันเคยต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กันมา เพียงแต่หลังจากที่เซียวหลินเทียนขาพิการไปก็มิสามารถนำทัพได้อีก

ตอนนี้ขาหายดีแล้ว แต่ไหนเลยจะคิดว่า พ่อลูกได้ต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กันอีกครั้งจะเป็นการต่อสู้ภายในกับคนกันเอง!

จักรพรรดิอู่อันเกิดความรู้สึกมากมายผสมปนเปกันอยู่ ยามตกทุกข์ได้ยากจึงจะพบเห็นความจริงใจ เวลานี้เขาสามารถวางใจไว้ใจเซียวหลินเทียนได้ พิสูจน์แล้วว่าเซียวหลินเทียนคือลูกชายเพียงคนเดียวที่เขาสามารถเชื่อใจได้!

ช่างน่าขำที่ก่อนหน้านี้ตนเอาแต่มีข้อสงสัยกับเซียวหลินเทียนอยู่ตลอด...

หากรู้แต่แรกว่า เซียวหลินเทียนคือคนที่ตนคู่ควรที่จะเชื่อใจ เขาน่าจะส่งมอบค่ายกองทหารเสือให้เขาเร็วหน่อย!

และคงมิต้องมาถูกสุนัขที่ตนเองเลี้ยงไว้มาแว้งกัดเช่นตอนนี้!

“เสด็จพ่อ ลูกมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

ขณะที่จักรพรรดิอู่อันกำลังครุ่นคิดอยู่ก็เห็นว่าองค์ชายคังพากลุ่มคนบุกเข้ามาแล้ว บนเนื้อตัวขององค์ชายคังเต็มไปด้วยเลือด เห็นได้ชัดว่าประสบกับการสู้รบอย่างหนักมาเช่นกัน

แต่สิ่งที่จักรพรรดิอู่อันมิรู้ก็คือรอยเลือดบนเนื้อตัวขององค์ชายคังนั้นไปเปื้อนจากของผู้อื่นมา

เมื่อครู่เขาอยู่แถวนี้อยู่แท้ ๆ แต่กลับมิลงมือ คิดจะรอให้มือสังหารสังหารจักรพรรดิอู่อันกับเซียวหลินเทียนก่อน แล้วตนเองก็จะมาเอาผลประโยชน์

ถึงอย่างไรวันนี้คนที่คิดจะชิงบัลลังก์ก็คือองค์ชายเว่ยกับองค์หญิงใหญ่ หากมือสังหารสังหารจักรพรรดิอู่อันกับเซียวหลินเทียนไป องค์ชายคังก็สามารถเอาความผิดขององค์ชายเว่ยกับองค์หญิงใหญ่มาอ้างในการสังหารพวกเขาได้

ถึงเวลานั้นตนเองก็จะสามารถนั่งบนบัลลังก์ได้อย่างถูกต้องตามทำนองคลองธรรม

ราชองครักษ์ผางรับมือมิไหวแล้ว จึงไปสู้และปกป้องอยู่กับหลิงอวี๋ให้ไทเฮาถอยไป

เวลานี้ องค์ชายเว่ยก็พาองค์ชายหนิงและเซี่ยโฮ่วตานรั่วตามมาแล้ว

พวกเขาพบว่าจักรพรรดิอู่อันหลบหนีมาตามทางลับ จึงกังวลว่าจักรพรรดิอู่อันจะตามมารวมตัวกับไทเฮาจึงชิงมาที่นี่ก่อน

ทันทีที่เซี่ยโอ่วตานรั่วเห็นว่าหลิงอวี๋ถูกบีบให้ต้องล่าถอยไปเรื่อย ๆ นางก็หัวเราะออกมา

“หลิงอวี๋ เจ้าหนีไปไหนมิพ้นแล้ว ยังมิรีบยอมให้จับอีก!”

“องค์หญิงใหญ่ นังสารเลวผู้นี้ให้ข้าจัดการเถิด! ข้าจะสังหารนางด้วยมือของข้าเอง...”

องค์หญิงใหญ่รู้แล้วว่าหลิงอวี๋มีศิลปะการต่อสู้ เมื่อเห็นว่าเซี่ยโฮ่วตานรั่วยังมิรู้แล้วจะเข้าไปหานางให้ได้ก็มิได้ขัดขวาง

แต่องค์ชายหนิงเห็นว่าหลิงอวี๋ถือดาบอยู่ในมือ และเนื้อตัวก็มีบาดแผลแล้วยังมีท่าทีมิเกรงกลัวอีก เขาก็คว้าตัวเซี่ยโฮ่วตานรั่วไว้พลางเอ่ยอย่างเย็นชา

“รอให้จับตัวนางได้ก่อน ประเดี๋ยวองค์หญิงใหญ่ก็ให้เจ้าจัดการเอง! เจ้ามีสถานะสูงส่งจะไปลงมือด้วยตัวเองได้อย่างไรเล่า!”