ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1341

ไม่ว่าองค์หญิงใหญ่จะตีโพยตีพายอย่างไรก็ไม่มีผู้ใดสนใจ

คุกที่ราชสำนักฝ่ายในนั้นมืดมาก ตะเกียงน้ำมันที่มืดสลัวนั้นกะพริบไปมา แล้วบรรยากาศที่รกร้างนั้นก็กระจายออกไปจนทั่ว

องค์หญิงใหญ่ด่าจนเหนื่อยแล้วก็คุกเข่าลงกับพื้น ปิดหน้าร้องไห้อย่างขมขื่น

มิรู้ว่ากำลังเสียใจ หรือว่ารู้สึกน้อยใจอยู่

เฮ่อหรงนั่งอยู่ด้านข้างอย่างเงียบ ๆ สายตาก็จับจ้องไปที่เหล้าพิษ แววตาของเขาสั่นไหว มิรู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ผ่านไปสักพัก ก็เห็นว่าตะเกียงน้ำมันที่มืดสลัวนั้นกะพริบเล็กน้อยแล้วน้ำมันที่อยู่ในถ้วยก็หมดไป ทำให้ในคุกตกอยู่ในความมืดมิด

“รังแกกันเกินไปแล้ว! แม้ข้าเป็นหงส์ที่ร่วงหล่นลงมาแต่ก็สูงส่งกว่าพวกเจ้า ใครก็ได้ มาจุดตะเกียงให้ข้าใหม่ที!”

องค์หญิงใหญ่ด่าขึ้นมาอย่างโมโห

แต่องค์หญิงใหญ่ตะโกนอยู่นานก็ไม่มีผู้ใดตอบรับ

สุดท้ายเฮ่อหรงก็ส่งเสียงออกมา เขาขยับเข้ามาแล้วยื่นมือไปโอบองค์หญิงใหญ่ไว้แล้วเอ่ยอย่างนุ่มนวล

“ท่านแม่ มิต้องเรียกแล้ว ตอนนี้พวกเราเป็นนักโทษ พวกคนต่ำต้อยหัวสูงเหล่านั้นไม่มีทางสนใจพวกเราหรอก!”

“รอให้พวกเราคิดหาวิธีหนีออกไปได้ก่อนแล้วค่อยสังหารพวกเขาทั้งหมด!”

องค์หญิงใหญ่ร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของเขา “เรายังจะสามารถหนีออกไปได้หรือ? ตระกูลเฮ่อกับตระกูลเว่ยมิเหลืออยู่แล้ว หอเหยี่ยวราตรีก็พังทลายไปแล้ว...”

“เจ้า… อึก...”

คอขององค์หญิงใหญ่ถูกเฮ่อหรงบีบเอาไว้ แล้วเฮ่อหรงก็เทเหล้าพิษกรอกปากองค์หญิงใหญ่ เขากดองค์หญิงใหญ่ไว้มิให้นางดิ้นรน แล้วกรอกเหล้าพิษนั้นเข้าไปในปากของนางทั้งหมด

องค์หญิงใหญ่เบิกตาโตอย่างประหลาดใจ อยากจะพ่นออกมาก็พ่นออกมามิได้

จนกระทั่งเฮ่อหรงกรอกเหล้าพิษลงท้องไปจนหมดแล้ว

เฮ่อหรงก็ยังคงเอ่ยอย่างนุ่มนวล “ท่านแม่ ท่านคงทำใจเห็นข้าตายมิได้แน่ ๆ!”

“ข้ายังหนุ่ม ข้ายังมีโอกาสสร้างตัวกลับขึ้นมาใหม่ได้อีก!”

“ในเมื่อระหว่างเราสองคนมีเพียงคนเดียวที่จะชีวิตออกไปได้ ท่านก็คงต้องช่วยให้ข้าสำเร็จใช่หรือไม่?”

ใช่!

องค์หญิงใหญ่รู้สึกว่าเหล้าพิษในท้องร้อนผ่าวขึ้นมาแล้ว

ไทเฮา?

องค์หญิงใหญ่เงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ แล้วก็เห็นขันทีเซี่ยกับไทเฮายืนอยู่มิไกล

เมื่อครู่ที่เฮ่อหรงทำเช่นนั้นกับนาง เพียงเห็นไหเหล้าพิษที่กลิ้งอยู่ที่พื้นก็เดาออกแล้ว มิต้องพูดถึงที่เฮ่อหรงพูดมากมายนั่นเลย

ความรู้สึกละอายและโกรธเคืองก็หลั่งไหลเข้ามา

องค์หญิงใหญ่พุ่งเข้าไปที่รั้วไม้แล้วตะคอกใส่ไทเฮาอย่างมิพอใจ

“สารเลว ทั้งหมดเป็นเพราะท่าน! ท่านมีเจตนามิดี ตนไม่มีลูกสาวแล้ว ก็อยากจะให้เราสองแม่ลูกแยกจากกันอีก!”

“ข้ามีองค์จักรพรรดิ เจ้าต่างหากที่เป็นคนที่ไม่มีใครเลย!”

ไทเฮามิโกรธเลยแม้แต่น้อย นางยิ้มเยาะพลางเอ่ย “องค์จักรพรรดิไม่มีทางเป็นเดรัจฉานไร้เมตตาปรานีเช่นนี้ เขาไม่มีทางทำเรื่องที่มิรู้ผิดชอบชั่วดีเพื่อความหวังจอมปลอมหรอก!”

เฮ่อหรงมิสนใจสิ่งใดแล้ว เขาพุ่งเข้าไปจับที่รั้วไม้พลางตะโกน

“เสด็จยายไทเฮา ท่านเป็นไทเฮาแห่งแคว้นก็ควรจะเชื่อถือคำพูดได้ พวกเรามีหนึ่งคนที่ดื่มยาพิษไปแล้ว ท่านก็ควรจะปล่อยข้าออกไปได้แล้ว!”