ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 135

หลิงอวี๋ทำเป็นไม่เห็นท่าทีลนลานของแม่ทัพเฉิน พลางปั่นเข็มเงินแผ่วเบาอย่างจดจ่อ

“ฮูหยินใหญ่ เจ็บหรือไม่?”

ฮูหยินใหญ่รู้สึกถึงความอุ่นและสบายที่ลอยมาตามคลื่นจากจุดที่เข็มเงินวางอยู่

นางรู้สึกกลับไปมีกำลังอีกครา และกลับพบว่าความเจ็บปวดจนปรารถนาสิ้นใจช่วงเวลานี้ล้วนหายไปอย่างประหลาด

“ไม่เจ็บแล้ว!”

พอฮูหยินใหญ่เอ่ยจบ หลิงอวี๋พลันดึงเข็มเงินสามเล่มออกพลางใช้แอลกอฮอล์เช็ดให้สะอาด เก็บในกล่องยาของตัวเอง

“มาเถิด ข้าจักประคองท่านลุก!”

หลิงอวี๋เก็บกล่องยาเรียบร้อยแล้ว ประคองฮูหยินใหญ่ลุกอย่างระวัง

แม่ทัพเฉินกับเฉินเจียวต่างตะลึงอ้าปากตาค้างอีกหน

ระยะนี้เพียงเห็นฮูหยินใหญ่แขนขาขดตัวไร้วิธียืดตรงมาตลอด ไม่คาดคิดว่าเหยียดขาลงล่างเตียงได้แล้ว

หลิงอวี๋ก้มกายนั่งยอง ๆ พลางสวมรองเท้าให้ฮูหยินใหญ่

ฮูหยินใหญ่ย่างก้าวแรกด้วยตัวโงนเงน ก้าวสอง…

หลิงอวี๋ปล่อยมือ ฮูหยินใหญ่ออกก้าวสาม ต่อก้าวสี่

“อ๊ะ… ข้าเดินได้แล้ว!”

ฮูหยินใหญ่ยืดเอวตรง เดินไปเดินมาในห้อง ร้องเรียกขึ้นราวกับเด็กน้อยดีอกใจดีใจ

“ลูกแม่ ข้าเดินได้แล้ว! ไม่เจ็บเลยสักนิดเดียว!”

“เจียวเจียว ข้าหิวนัก ข้าอยากกินข้าว!”

ครั้นตาเห็นเป็นจริง แม่ทัพเฉินกับเฉินเจียวดุจเพิ่งตื่นจากฝัน

ทั้งสองคนมองไปทางหลิงอวี๋อย่างมึนงง สถาบันแพทย์หลวงต่างถูกมัดมือมัดเท้าสิ้นวิธีรักษาฮูหยินใหญ่ ล้วนเหลือจะเชื่อว่าแม่นางหลิงใช้เข็มเงินแค่สามเล่มเท่านั้น!

“ท่านย่าเจ้าคะ ข้าจะไปยกสำรับมาให้ท่านนะเจ้าคะ!”

เฉินเจียวตื่นเต้นจนลืมกล่าวขอบคุณหลิงอวี๋ เอี้ยวกายหมายวิ่งไป

ท่านย่าหายแล้ว นางไม่ต้องเลื่อนวันแต่งงานแล้ว

แม่ทัพเฉินริมฝีปากสั่นระริก ตื่นเต้นจนไม่รู้จะพูดสิ่งใดดี

ผ่านครู่ใหญ่แม่ทัพเฉินถึงสูดหายใจเข้าลึก ๆ พลางคำนับต่อหลังอวี๋อย่างนบน้อม