ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 135

หลิงอวี๋ทำเป็นไม่เห็นท่าทีลนลานของแม่ทัพเฉิน พลางปั่นเข็มเงินแผ่วเบาอย่างจดจ่อ

“ฮูหยินใหญ่ เจ็บหรือไม่?”

ฮูหยินใหญ่รู้สึกถึงความอุ่นและสบายที่ลอยมาตามคลื่นจากจุดที่เข็มเงินวางอยู่

นางรู้สึกกลับไปมีกำลังอีกครา และกลับพบว่าความเจ็บปวดจนปรารถนาสิ้นใจช่วงเวลานี้ล้วนหายไปอย่างประหลาด

“ไม่เจ็บแล้ว!”

พอฮูหยินใหญ่เอ่ยจบ หลิงอวี๋พลันดึงเข็มเงินสามเล่มออกพลางใช้แอลกอฮอล์เช็ดให้สะอาด เก็บในกล่องยาของตัวเอง

“มาเถิด ข้าจักประคองท่านลุก!”

หลิงอวี๋เก็บกล่องยาเรียบร้อยแล้ว ประคองฮูหยินใหญ่ลุกอย่างระวัง

แม่ทัพเฉินกับเฉินเจียวต่างตะลึงอ้าปากตาค้างอีกหน

ระยะนี้เพียงเห็นฮูหยินใหญ่แขนขาขดตัวไร้วิธียืดตรงมาตลอด ไม่คาดคิดว่าเหยียดขาลงล่างเตียงได้แล้ว

หลิงอวี๋ก้มกายนั่งยอง ๆ พลางสวมรองเท้าให้ฮูหยินใหญ่

ฮูหยินใหญ่ย่างก้าวแรกด้วยตัวโงนเงน ก้าวสอง…

หลิงอวี๋ปล่อยมือ ฮูหยินใหญ่ออกก้าวสาม ต่อก้าวสี่

“อ๊ะ… ข้าเดินได้แล้ว!”

ฮูหยินใหญ่ยืดเอวตรง เดินไปเดินมาในห้อง ร้องเรียกขึ้นราวกับเด็กน้อยดีอกใจดีใจ

“ลูกแม่ ข้าเดินได้แล้ว! ไม่เจ็บเลยสักนิดเดียว!”

“เจียวเจียว ข้าหิวนัก ข้าอยากกินข้าว!”

ครั้นตาเห็นเป็นจริง แม่ทัพเฉินกับเฉินเจียวดุจเพิ่งตื่นจากฝัน

ทั้งสองคนมองไปทางหลิงอวี๋อย่างมึนงง สถาบันแพทย์หลวงต่างถูกมัดมือมัดเท้าสิ้นวิธีรักษาฮูหยินใหญ่ ล้วนเหลือจะเชื่อว่าแม่นางหลิงใช้เข็มเงินแค่สามเล่มเท่านั้น!

“ท่านย่าเจ้าคะ ข้าจะไปยกสำรับมาให้ท่านนะเจ้าคะ!”

เฉินเจียวตื่นเต้นจนลืมกล่าวขอบคุณหลิงอวี๋ เอี้ยวกายหมายวิ่งไป

ท่านย่าหายแล้ว นางไม่ต้องเลื่อนวันแต่งงานแล้ว

แม่ทัพเฉินริมฝีปากสั่นระริก ตื่นเต้นจนไม่รู้จะพูดสิ่งใดดี

ผ่านครู่ใหญ่แม่ทัพเฉินถึงสูดหายใจเข้าลึก ๆ พลางคำนับต่อหลังอวี๋อย่างนบน้อม

“แม่นางหลิง เฉินโหม่วมีตาไร้แวว เกือบดูแคลนเจ้าแล้ว! เฉินโหม่วขออภัยแม่นางหลิงแล้ว!”

หลิงอวี๋ยิ้มคำนับตอบพลางกล่าวคำ “แม่ทัพเฉินไม่ต้องเกรงใจ! ฮูหยินใหญ่ สองวันนี้ทานอาหารอ่อน ๆ สักหน่อย ให้กระเพาะลำไส้ปรับตัว ต่อไปนี้หลังอาหารครึ่งชั่วยามของทุกวันกินกล้วยหนึ่งผล!”

“อ่อ กล้วยที่เรียกว่ากล้วยหอม ช่วยเสริมเกลือแร่ในร่างกาย!”

ฮูหยินใหญ่เดินได้แล้ว จิตใจสดใส จึงผงกศีรษะเร่งรีบ “ได้ ๆ ข้าจักเชื่อฟังคำพูดของแม่นางหลิง!”

คอยจนทานข้าวเสร็จ แม่ทัพเฉินเชิญหลิงอวี๋เข้าห้องตำราพลางเอ่ยตรงไปตรงมา

“แม่นางหลิงรักษาท่านแม่ข้าหายแล้ว! เฉินโหม่วสามารถช่วยอะไรแม่นางได้บ้างหรือ?”

หลิงอวี๋ก็ไม่มากพิธีแล้วเช่นกัน เอ่ยถึงความขุ่นข้องระหว่างโรงเหยียนหลิงกับโรงหุยชุน ท้ายสุดกล่าวว่า

“ตั๋วเงินสามหมื่นคือของแท้! มณฑลซุ่นเทียนตะวันออกไม่สามารถยึดเงินก้อนนี้ของข้าไปแบบนั้นมิได้! แล้วข้าก็จะไม่ให้โรงเหยียนหลิงด้วย!”

“ข้าจะไม่ทำให้แม่ทัพเฉินลำบากใจ ขอเพียงแม่ทัพเฉินจัดการอย่างยุติธรรมพร้อมปล่อยตัวเลี่ยวหมิง ความขุ่นข้องของข้ากับโรงหุยชุน ภายหลังข้าจะหาทางออกด้วยตัวข้าเอง!”

แม่ทัพเฉินฟังแม่นางหลิงเพียงร้องขอตนปล่อยตัวเลี่ยวหมิงรวมถึงนำเงินมาคืนนางเป็นพอ ก็พลันหัวเราะเยาะหยันกล่าวคำทันใด

“แม่นางหลิงคิดว่าโรงหุยชุนมีหมอหลวงจางกับท่านลุงหนุนหลังแล้วเฉินโหม่วจะมิกล้าลงมือกับพวกเขางั้นหรือ?”

“แม่นางหลิงดูแคลนเฉินโหม่วมากเกินไปแล้ว! ตราบใดที่ตรวจสอบโรงหุยชุนเล่นเหลี่ยม บีบคั้นการซื้อขายได้แจ่มแจ้ง ตัวข้าก็สามารถอายัดโรงหุยชุนได้!”

“แม่นางหลิงกลับไปรอข่าวเถิด! แค่เจ้าพูดความจริง ตัวข้ารับประกันว่าภายในสามวันปล่อยตัวเลี่ยวหมิงแน่!”

“แม่ทัพเฉิน เช่นนั้นข้าก็รอฟังข่าวดีแล้ว!”

หลิงอวี๋ไม่รู้ว่าแม่ทัพเฉินมีความสามารถมากเท่าใด ขอเพียงเป้าหมายตนบรรลุผล จะลงโทษเกาเฉิงและอายัดโรงหุยชุนยังไง นั่นคือเรื่องแม่ทัพเฉิน

นางคิดว่าถึงคราวเกิ่งเสี่ยวหาวควรมารับตนแล้ว พลางอำลาจากไป

รอเกิ่งเสี่ยวหาวทำธุระเสร็จ หลิงอวี๋และทั้งสามคนก็ออกหมู่บ้านเฉินเจียเร็วพลัน

ครั้นหลิงอวี๋กลับถึงตำหนักอ๋องอี้ ยังไม่ทันเข้าประตูก็เห็นหลิงซินกำลังแอบหน้าประตูชะโงกหัวเยี่ยม ๆ มอง ๆ โดยรอบ

หลิงอวี๋ขมวดหัวคิ้วมุ่น นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นรึ?

“หลิงซิน เจ้ากำลังรอข้าอยู่หรือ?”

หลิงอวี๋เดินไปเอ่ยเรียก

หลิงซินเห็นนางก็พลันหลั่งน้ำตาอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ ดึงหลิงอวี๋พลางเอ่ยสะอึกสะอื้น

“คุณหนู ท่านกลับมาแล้ว ท่านรีบไปหาท่านอ๋องขอความเมตตาเถิดเจ้าค่ะ!”

“ท่านอ๋องลงโทษเยวี่ยเยวี่ยให้คุกเข่าได้สองชั่วยามแล้วเจ้าค่ะ!”