ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 136

หลิงอวี๋ได้ฟังก็ขมวดคิ้ว หลิงเยวี่ยเป็นเด็กที่ทั้งรู้ความทั้งว่านอนสอนง่าย นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น!

เหตุใดเซียวหลินเทียนถึงจะทำโทษให้เขาคุกเข่า?

“เกิดเรื่องอันใดขึ้น?”

หลิงอวี๋เอ่ยถาม

“เฮยจื่อน่ะสิเจ้าคะยั่วให้เกิดเรื่อง!”

หลิงซินบอกอย่างโมโห “ช่วงก่อนหน้านี้เขาซี่โครงหัก ต้องรักษาตัวอยู่ในเรือน! แต่สองวันมานี้ดีขึ้นแล้ว วิ่งได้กระโดดได้ ก็ออกมาเที่ยวเล่น!”

“บ่าวกับแม่นมลี่กำลังทำความสะอาดเรือนอยู่ เยวี่ยเยวี่ยก็เอาขนมที่คุณหนูให้เขาเมื่อวานไปให้ลุงปี้กินเจ้าค่ะ”

“ผลก็คือระหว่างทางถูกเฮยจื่อขวางไว้ เฮยจื่อจะเอาขนมของเยวี่ยเยวี่ยแล้วเยวี่ยเยวี่ยไม่ให้ เฮยจื่อเลยวิ่งตามเยวี่ยเยวี่ยเจ้าค่ะ”

“ไม่รู้ว่ามันเป็นเยี่ยงไร ทั้งสองวิ่งไปจนถึงริมสระน้ำ จากนั้นเฮยจื่อก็ลื่นล้มตกน้ำไปเจ้าค่ะ!”

หลิงซินเอ่ยอย่างคับข้องใจ “นางรับใช้ช่วยเหลือเฮยจื่อขึ้นมาไว้ได้ แล้วก็วิ่งไปกราบทูลท่านอ๋อง ท่านอ๋องจึงโกรธแล้วก็ให้เยวี่ยเยวี่ยขอโทษเฮยจื่อเจ้าค่ะ”

“เยวี่ยเยวี่ยไม่ยอม ท่านอ๋องก็ให้คนพาตัวเขาไปคุกเข่าอยู่ด้านนอกเรือนริมวารี บอกว่าเยวี่ยเยวี่ยขอโทษเมื่อใดก็จะสามารถลุกขึ้นได้เมื่อนั้น!”

หลิงอวี๋ได้ยินแล้วค่อนข้างโกรธ แต่ก็ยังเอ่ยถามอย่างอดทน “เยวี่ยเยวี่ยได้อธิบายให้ท่านอ๋องฟังหรือไม่?”

หลิงซินพยักหน้า “เขาบอกแล้วเจ้าค่ะ แต่เฮยจื่อกับนางรับใช้ของเขาต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเยวี่ยเยวี่ยโกหก!”

“พอบ่าวกับแม่นมลี่ได้ยินเรื่องนี้ก็รีบไปขอร้องให้เยวี่ยเยวี่ย ท่านอ๋องยังดุด่าพวกเราเลยว่าทำให้เยวี่ยเยวี่ยเสียนิสัย!”

“บอกว่าถ้าพวกเราอยากจะอยู่ที่ตำหนักอ๋องก็ต้องทำตามกฎของตำหนักอ๋อง ทำผิดก็ควรที่จะถูกลงโทษ!”

“ท่านอ๋องยังบอกอีกว่า ถ้าพวกเรายังจะขอร้องให้เยวี่ยเยวี่ยอีก พวกเราก็จะถูกลงโทษไปด้วย!”

เสียนิสัย?

หลิงอวี๋แค่นหัวเราะ หลิงเยวี่ยเกิดมานอกจากแม่นมลี่กับหลิงซินที่ดูแลเขา ก็ไม่มีใครสนใจเขาเลย

เซียวหลินเทียนที่เป็นพ่อไม่ยอมรับเขา ไม่สนใจเขาก็ช่างมันปะไร นี่ยังกล้าบอกว่าพวกแม่นมลี่ทำให้หลิงเยวี่ยเสียนิสัยอีก!

พูดออกมาได้มิอายปากเสียจริงเชียว!

“ไป พวกเราไปหาเซียวหลินเทียนเถอะ!”

หลิงอวี๋นึกขึ้นได้ว่า ครั้งที่แล้วที่เฮยจื่อแย่งหนังสติ๊กของหลิงเยวี่ยก็เป็นเหตุการณ์เช่นนี้ เฮยจื่อแย่งไปไม่ได้ ระหว่างที่วิ่งไล่ตามหลิงเยวี่ยแล้วตัวเองไปชนเข้ากับซุปไก่ของแม่ครัวเข้าจึงทำให้บาดเจ็บที่มือ

เขาไม่ยอมรับว่าตนรังแกหลิงเยวี่ยที่เด็กกว่า แต่กลับใส่ร้ายหลิงเยวี่ยว่าทำให้ซุปนั้นลวกแขนเขา

เด็กเกเรเช่นนี้ แต่เป็นลูกบุญธรรมที่เซียวหลินเทียนรับเลี้ยง กลับอาศัยการเป็นคนโปรดของเซียวหลินเทียนมารังแกลูกชายแท้ ๆ ของเซียวหลินเทียนอีกที!

นี่มันตรรกะอะไรกัน!

พอหลิงอวี๋รู้เรื่องนี้ก็คิดจะหาโอกาสสั่งสอนเฮยจื่อเสียหน่อย แต่ก็ไม่เคยหาโอกาสได้เสียที

คราวนี้เฮยจื่อนำพาตัวเองมาถึงที่เอง!

หลิงอวี๋พาหลิงซินบุกไปที่เรือนริมวารีด้วยความโกรธ

ยามนี้ฟ้ามืดแล้ว ที่หน้าประตูเรือนริมวารีจุดโคมไฟไว้หลายดวง หลิงอวี๋มองปราดเดียวก็เห็นหลิงเยวี่ยที่กำลังคุกเข่าอยู่ด้านนอกประตูอย่างน่าสงสารแล้ว

แม่นมลี่เองก็หน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ข้าง ๆ ด้วย

องครักษ์สองนายก็ยืนอยู่ด้านข้าง หลู่ชิ่งที่รับขนมจากหลิงอวี๋มาเมื่อวาน กำลังเอ่ยตักเตือนหลิงเยวี่ยอยู่

“เด็กอย่างเจ้าเหตุใดจึงดื้อดึงถึงเพียงนี้นะ! ยอมรับผิดไปก็มิได้เสียหายอันใดหรอก! เจ้าก็แค่ยอมอ่อนลงให้แล้วขอโทษเฮยจื่อเสีย เช่นนี้ก็ได้กลับไปพร้อมกับแม่นมและได้กินข้าวเย็นแล้ว!”

“เยวี่ยเยวี่ยไม่ผิด! เยวี่ยเยวี่ยไม่มีทางยอมรับในสิ่งที่ตนเองไม่ได้ทำ!”

หลิงเยวี่ยหันหน้าไปอย่างดื้อรั้น

หลิงอวี๋เห็นแล้วก็ทั้งปวดใจทั้งภูมิใจ

สิ่งที่ปวดใจก็คือเด็กคนนี้เยาว์มากถึงเพียงนี้แต่ต้องมาถูกคนอื่นกล่าวหา พ่อแท้ ๆ ของตนก็ไม่อยู่ข้างเขาทั้งยังไปช่วยเหลือคนนอกอีก

หลิงเยวี่ยคงจะใจหายน่าดูเลย!

ส่วนสิ่งที่ภูมิใจก็คือ หลิงเยวี่ยเด็กถึงเพียงนี้ก็มีจิตใจที่หยิ่งในศักดิ์ศรีเช่นนี้แล้ว ยอมถูกลงโทษ แต่ไม่ยอมอ่อนข้อให้ความอยุติธรรม!

ในขณะที่นางกำลังคิดจะก้าวเข้าไป ก็เห็นเฮยจื่อกับนางรับใช้คนหนึ่งเดินออกมาจากในเรือน ในมือของเฮยจื่อมีของกินมาหลายอย่างอีกด้วย

เขาเห็นว่าหลิงเยวี่ยยังคงคุกเข่าอยู่ ก็ก้าวเข้าไปอย่างภาคภูมิใจ แล้วเอ่ยกับหลิงเยวี่ยอย่างอวดเบ่ง

“เสี่ยวเมา เห็นหรือไม่ นี่คือสิ่งที่ท่านพ่อมอบให้ข้า ขนมที่ซื้อมาจากร้านขนมที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง! มีหลายอย่างเชียวนะ!”

“เจ้าอิจฉารึ? เจ้าอยากกินหรือไม่เล่า? หากอยากกินเจ้าก็เห่าเลียนเสียงสุนัขสักสามครั้งสิ แล้วก็ยอมรับความผิดของเจ้าเสีย แล้วข้าจะแบ่งให้เจ้าสักหน่อย!”

เฮยจื่อหยิบขนมออกมาหนึ่งชิ้น แล้วย่อตัวเอาไปแกว่งที่หน้าจมูกของหลิงเยวี่ย

หลิงเยวี่ยหิวจนไส้กิ่วแล้ว พอได้กลิ่นขนมแล้วก็ยิ่งรู้สึกหิวมากขึ้นอีก

แต่เด็กคนนี้ยังมีความหยิ่งในศักดิ์ศรีอยู่ จึงทำเพียงแค่มองแล้วหันหน้าไปอีกทาง

เฮยจื่อเห็นดังนั้นก็เอาขนมตามไป แล้วยื่นไปตรงหน้าจมูกของหลิงเยวี่ยต่ออีก ทั้งยังเอ่ยอย่างภูมิใจด้วย

“เจ้าเห่าเสียสิ เห่าแบบสุนัขสามครั้ง ข้าก็จะให้เจ้ากินแล้ว! ขนมนี้อร่อยนะ! หวานมากเลย!”