ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 137

หลิงเยวี่ยหันหนีไปอีกครั้ง เฮยจื่อก็คอยตามไม่ยอมปล่อย

“เสี่ยวเมา เจ้าไม่เคยได้กินขนมที่อร่อยเช่นนี้มาก่อนเลยใช่หรือไม่! ข้าจะกินให้เจ้าดู มันหวานมากจริง ๆ!”

ขณะที่เฮยจื่อกำลังจะยัดเข้าปากตนเอง กลับถือไม่ดีตกลงไปที่พื้น

เขามองขนมที่พื้นแล้วลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็กลอกตา แล้วเอ่ยกับหลิงเยวี่ย

“ขนมนี่ข้าให้เจ้าแล้วกัน! เจ้าคลานไปกินที่พื้นเอาสิ!”

หลิงอวี๋ที่ยืนมองอยู่ห่าง ๆ มาตลอด ตอนที่ช่วยเฮยจื่อวันนั้นเฮยจื่อกำลังสลบอยู่ จิตใจที่คิดแต่จะช่วยเหลือคนของนางก็ไม่ได้พิจารณาอะไรอย่างถี่ถ้วน

วันนี้เฮยจื่อกระโดดโลดเต้นไปมาเช่นนี้ หลิงอวี๋จึงเห็นเขาได้ชัดเจน

เฮยจื่อเพิ่งจะอายุประมาณหกขวบเท่านั้น มีคิ้วหนาและตาโต ไม่รู้ว่าเป็นเพราะในช่วงนี้เขารักษาตัวแล้วได้กินอะไรดี ๆ เกินไปหรือเปล่า เขาดูแข็งแรงมาก

โคมไฟที่หน้าประตูส่องไปที่เขา ใบหน้าของเขาแดงก่ำ การแต่งตัวก็เหมือนกับลูกของตระกูลร่ำรวยในเมือง

หลิงอวี๋เห็นเฮยจื่อถือขนมยั่วให้หลิงเยวี่ยเห่าแบบสุนัขก็ขมวดคิ้ว

กระทั่งตอนที่เห็นว่าเฮยจื่อให้หลิงเยวี่ยเลียนแบบสุนัขแล้วคลานไปกินขนมที่ตกพื้น

ความโกรธของหลิงอวี๋ก็ปะทุขึ้นมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้

ให้ตายเถอะ เด็กเกเรนี้คิดว่าตัวเองเป็นลูกชายแท้ ๆ ของเซียวหลินเทียนไปเสียจริง ๆ แล้วหรือ?

เป็นลูกบุญธรรม กล้ามาดูถูกลูกชายของตนเองเช่นนี้!

หลิงอวี๋ทนไม่ไหวอีกต่อไป นางก้าวไปข้างหน้า แล้วยื่นมือไปตบ ทำเอาขนมที่อยู่ในอ้อมกอดของเฮยจื่อร่วงลงพื้นจนหมด

“คลานไปที่พื้นนี่จะกินเยี่ยงไรหรือ? ไหน เจ้าทำให้ข้าดูหน่อยซิ!”

หลิงอวี๋สีหน้าเคร่งขรึม นางดึงหลิงเยวี่ยให้ลุกขึ้น แล้วส่งเสียงดังก้อง

“เซียวหลินเทียน เจ้าออกมาเดี๋ยวนี้!”

“ทำไม เมื่อวานเพิ่งจะบอกว่าให้อยู่ร่วมกันอย่างสันติ ให้ตายเถอะ ข้าเพิ่งจะออกไปไม่กี่ชั่วยาม ก็กล้ามารังแกลูกชายข้าเช่นนี้แล้ว!”

“เซียวหลินเทียน จะบอกว่าหลอกใช้ให้ตนเองได้ผลประโยชน์แล้วถีบหัวส่งก็ไม่ใช่เยี่ยงนี้นะ! เจ้ายังไม่ทันได้ผลประโยชน์เลย คิดจะถีบหัวส่งแล้วรึ?”

ขณะที่หลิงอวี๋กำลังด่าอยู่นั้น ลู่หนานกับจ้าวซวนก็ดันเข็นเซียวหลินเทียนออกมา