ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 137

หลิงเยวี่ยหันหนีไปอีกครั้ง เฮยจื่อก็คอยตามไม่ยอมปล่อย

“เสี่ยวเมา เจ้าไม่เคยได้กินขนมที่อร่อยเช่นนี้มาก่อนเลยใช่หรือไม่! ข้าจะกินให้เจ้าดู มันหวานมากจริง ๆ!”

ขณะที่เฮยจื่อกำลังจะยัดเข้าปากตนเอง กลับถือไม่ดีตกลงไปที่พื้น

เขามองขนมที่พื้นแล้วลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็กลอกตา แล้วเอ่ยกับหลิงเยวี่ย

“ขนมนี่ข้าให้เจ้าแล้วกัน! เจ้าคลานไปกินที่พื้นเอาสิ!”

หลิงอวี๋ที่ยืนมองอยู่ห่าง ๆ มาตลอด ตอนที่ช่วยเฮยจื่อวันนั้นเฮยจื่อกำลังสลบอยู่ จิตใจที่คิดแต่จะช่วยเหลือคนของนางก็ไม่ได้พิจารณาอะไรอย่างถี่ถ้วน

วันนี้เฮยจื่อกระโดดโลดเต้นไปมาเช่นนี้ หลิงอวี๋จึงเห็นเขาได้ชัดเจน

เฮยจื่อเพิ่งจะอายุประมาณหกขวบเท่านั้น มีคิ้วหนาและตาโต ไม่รู้ว่าเป็นเพราะในช่วงนี้เขารักษาตัวแล้วได้กินอะไรดี ๆ เกินไปหรือเปล่า เขาดูแข็งแรงมาก

โคมไฟที่หน้าประตูส่องไปที่เขา ใบหน้าของเขาแดงก่ำ การแต่งตัวก็เหมือนกับลูกของตระกูลร่ำรวยในเมือง

หลิงอวี๋เห็นเฮยจื่อถือขนมยั่วให้หลิงเยวี่ยเห่าแบบสุนัขก็ขมวดคิ้ว

กระทั่งตอนที่เห็นว่าเฮยจื่อให้หลิงเยวี่ยเลียนแบบสุนัขแล้วคลานไปกินขนมที่ตกพื้น

ความโกรธของหลิงอวี๋ก็ปะทุขึ้นมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้

ให้ตายเถอะ เด็กเกเรนี้คิดว่าตัวเองเป็นลูกชายแท้ ๆ ของเซียวหลินเทียนไปเสียจริง ๆ แล้วหรือ?

เป็นลูกบุญธรรม กล้ามาดูถูกลูกชายของตนเองเช่นนี้!

หลิงอวี๋ทนไม่ไหวอีกต่อไป นางก้าวไปข้างหน้า แล้วยื่นมือไปตบ ทำเอาขนมที่อยู่ในอ้อมกอดของเฮยจื่อร่วงลงพื้นจนหมด

“คลานไปที่พื้นนี่จะกินเยี่ยงไรหรือ? ไหน เจ้าทำให้ข้าดูหน่อยซิ!”

หลิงอวี๋สีหน้าเคร่งขรึม นางดึงหลิงเยวี่ยให้ลุกขึ้น แล้วส่งเสียงดังก้อง

“เซียวหลินเทียน เจ้าออกมาเดี๋ยวนี้!”

“ทำไม เมื่อวานเพิ่งจะบอกว่าให้อยู่ร่วมกันอย่างสันติ ให้ตายเถอะ ข้าเพิ่งจะออกไปไม่กี่ชั่วยาม ก็กล้ามารังแกลูกชายข้าเช่นนี้แล้ว!”

“เซียวหลินเทียน จะบอกว่าหลอกใช้ให้ตนเองได้ผลประโยชน์แล้วถีบหัวส่งก็ไม่ใช่เยี่ยงนี้นะ! เจ้ายังไม่ทันได้ผลประโยชน์เลย คิดจะถีบหัวส่งแล้วรึ?”

ขณะที่หลิงอวี๋กำลังด่าอยู่นั้น ลู่หนานกับจ้าวซวนก็ดันเข็นเซียวหลินเทียนออกมา

ทันทีที่เฮยจื่อเห็นเข้า ก็ร้องไห้สิ่งไปตรงหน้ารถเข็นของเซียวหลินเทียน แล้วชิงบอกก่อน

“ท่านพ่อ ท่านพ่อดูสิ พระชายาทำขนมที่ท่านพ่อให้ข้าหกหมดเลย!”

เซียวหลินเทียนเห็นขนมที่กระจายอยู่เกลื่อนพื้นก็ขมวดคิ้ว

“หลิงอวี๋ เจ้าอย่ามาก่อความวุ่นวายโดยไร้เหตุผลนะ! นี่มันเป็นเพราะเสี่ยวเมาทำผิดแล้วไม่ยอมรับผิด ข้าถึงได้ลงโทษเขา!”

“เช่นนั้นรึ? เยวี่ยเยวี่ยของข้าทำผิดรึ? เจ้าแน่ใจนะว่าเป็นความผิดเยวี่ยเยวี่ยของข้าจริง ๆ ?”

หลิงอวี๋ยิ้มเย็นชา “เซียวหลินเทียน เจ้ามีหลักฐานมายืนยันหรือไม่ว่าเป็นความผิดเยวี่ยเยวี่ยของข้า?”

เซียวหลินเทียนเอ่ยอย่างอดทน “เฮยจื่อถูกเยวี่ยเยวี่ยผลักตกน้ำจริง ๆ เฉี่ยวชุนกับแม่นมที่ทำงานอยู่แถวนั้นล้วนเห็นกันหมด!”

“หลิงอวี๋ เจ้าไม่สามารถปกป้องความผิดของเสี่ยวเมาเพียงเพราะเขาเป็นลูกชายของเจ้าได้หรอกนะ เจ้าทำเช่นนี้จะทำให้เด็กเสียนิสัย!”

“ข้าเองก็ให้โอกาสเสี่ยวเมาแล้ว ให้เขาขอโทษ แต่เขาไม่ยอมขอโทษ ที่ข้าลงโทษให้เขาคุกเข่าทบทวนความผิดนี่ก็เพื่อตัวเขาเอง!”

“เป็นลูกผู้ชายเมื่อทำผิดก็ต้องกล้ายอมรับผิด!”

หลิงอวี๋หัวเราะเยาะเขา “เป็นลูกผู้ชายเมื่อทำผิดก็ต้องยอมรับผิด! ได้ เซียวหลินเทียน วันนี้ข้าจะให้เจ้าดู ว่าเจ้าผิดพลาดไปแค่ไหน!”

“เยวี่ยเยวี่ย มา พาแม่ไปดูตรงที่เฮยจื่อตกน้ำ!”

หลิงอวี๋ยิ้มให้กำลังใจหลิงเยวี่ย หลิงเยวี่ยจึงพยักหน้าอย่างว่าง่าย แล้วจูงมือหลิงอวี๋เดินไป

เซียวหลินเทียนตะลึงไปครู่หนึ่ง พลางเอ่ย “เราก็ไปด้วยสิ!”

ลู่หนานก็ให้องครักษ์ชูคบไฟส่องนำทางไป พวกเขาเดินกันไปจนถึงริมสระน้ำ

หลิงเยวี่ยพาหลิงอวี๋ไปตรงทางลาดหนึ่ง แล้วชี้ไปที่ริมน้ำพลางเอ่ย “ท่านแม่ ตรงนี้ขอรับ!”

หลิงอวี๋รับคบไฟมาจากให้มือขององครักษ์คนหนึ่ง แล้วเดินไปดู พลางเอ่ย “ลู่หนาน เจ้าลงมาดูหน่อย!”

ลู่หนานถือคบไฟเดินลงไป หลิงอวี๋ชี้ไปที่ตรงนั้นพลางเอ่ย “เจ้าดูนั่น!”

ลู่หนานใช้คบไฟส่องดู เห็นรอยลื่นห่างจากริมสระไม่กี่เมตรลากยาวไปจนถึงสระน้ำ

เขาตะลึงไปครู่หนึ่ง ยังไม่ได้เอ่ยพูดอะไร หลิงอวี๋ก็เอ่ยขึ้นมา “เยวี่ยเยวี่ย ลงมา!”

“ลู่หนาน รบกวนเจ้าพาเฮยจื่อมาที่นี่ด้วยนะ!”