ลู่หนานไม่รู้ว่าหลิงอวี๋จะทำอะไร แต่ก็พาเฮยจื่อลงไป
เฮยจื่อเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไร จึงมองไปทางเซียวหลินเทียนอย่างขอความช่วยเหลือ
เซียวหลินเทียนมองหลิงอวี๋ที่พาหลิงเยวี่ยไปตรงที่ที่นางยืนอยู่อย่างครุ่นคิด
“เฮยจื่อ เจ้าถูกเยวี่ยเยวี่ยผลักตกลงไปจากตรงนี้ใช่หรือไม่?”
หลิงอวี๋เอ่ยถามอย่างเย็นชา
เฮยจื่อมองไปทางเฉี่ยวชุนนางรับใช้ของตนเองอย่างขอความช่วยเหลือ เฉี่ยวชุนพยักหน้าเบา ๆ
“ใช่! เสี่ยวเมาผลักข้าลงไปจากตรงนี้!”
เฮยจื่อเอ่ยเสียงดังทันที
“ยืนอยู่นิ่ง ๆ นะ!”
หลิงอวี๋ยิ้มเย็นชา พลางเอ่ย “เยวี่ยเยวี่ย เจ้าขึ้นไปผลักเขาลงนี้ มีแรงเท่าไหร่ก็ผลักให้เต็มแรง!”
หลิงเยวี่ยขึ้นไปอย่างเชื่อฟัง แล้วผลักเฮยจื่ออย่างรุนแรง เฮยจื่อเซ แต่เท้ากลับไม่ขยับเลย
“ทำต่อ! เยวี่ยเยวี่ย เจ้าไม่ได้กินข้าวก็ใช่ว่าจะไม่มีแรงนี่! ออกแรงผลักอีก!”
หลิงเยวี่ยผลักไปอีกสองสามครั้ง แต่ก็ยังไม่สามารถทำให้เฮยจื่อตกน้ำได้
เขาเอ่ยอย่างท้อแท้ “ท่านแม่ ข้าผลักไม่ไป ข้าพยายามแล้วขอรับ!”
หลิงเยวี่ยไม่ต้องพูด เซียวหลินเทียนกับทุกคนก็ต่างเห็นว่าหลิงเยวี่ยพยายามออกแรงเต็มที่แล้ว ใบหน้าเล็ก ๆ นั้นแดงก่ำไปหมด แต่ก็ไม่สามารถผลักเฮยจื่อที่สูงใหญ่กว่าสองเท่าให้ขยับได้เลย
เซียวหลินเทียนใจเต้นรัว เหงื่อเย็น ๆ ผุดออกมา
เขากล่าวหาหลิงเยวี่ยจริง ๆ หรือ?
“เฮยจื่อ ยังไม่ยอมพูดความจริงอีกหรือ? ทุกคนล้วนมีตา เห็นกันหมดว่าเยวี่ยเยวี่ยผลักเจ้าไม่ขยับเลยด้วยซ้ำ!”
“เจ้าถูกเยวี่ยเยวี่ยผลักตกลงไป หรือว่าตัวเจ้าเองไม่ระวังตัวแล้วลื่นตกลงไปกันแน่?”
ลู่หนานเรียกสติมาได้ก่อน รอยลื่นที่เขาเห็น ก็คือร่องรอยที่เฮยจื่อลื่นตกลงไป
“ข้า… ข้า.. .เสี่ยวเมาผลักข้า! พวกพี่เฉี่ยวชุนล้วนเห็นกันหมด!”
เฮยจื่อถูกหลิงอวี๋ซักถามจนทำอะไรไม่ถูก จึงพูดตะกุกตะกัก
หลิงอวี๋ยิ้มเย็นชา จูงมือหลิงเยวี่ยเดินขึ้นไป
“เซียวหลินเทียน ความจริงเป็นเช่นไร ข้าได้พิสูจน์แล้ว! ส่วนเหตุใดบุตรบุญธรรมของเจ้ากับนางรับใช้ถึงได้ร่วมหัวกันใส่ร้ายลูกชายข้า นั่นไม่ใช่เรื่องที่ข้าจะต้องสนใจ!”
“จะตีจะลงโทษ หรือกระทั่งจะชื่นชมพวกเขาให้มันสุด ๆ ก็เป็นเรื่องของเจ้าทั้งสิ้น!”
“ข้าเพียงอยากจะถาม เจ้าไม่สืบหาความจริง เพียงแค่ฟังก็เชื่อสิ่งที่พวกเขาบอกแล้วมาลงโทษลูกชายข้า จะให้จัดการเยี่ยงไรกับเรื่องนี้?”
เซียวหลินเทียนกำหมัดแน่น พอถูกหลิงอวี๋พูดใส่เช่นนี้ก็หน้าแดงหูแดง
นี่เป็นความผิดของตนเองจริง ๆ เขาเคยเป็นถึงผู้บัญชาการกองทัพ คิดไม่ถึงว่าจะถูกเด็กหกขวบหลอก และถูกคำพูดไม่กี่คำของนางรับใช้ทำให้เสียหายได้!
แน่นอนว่าเรื่องนี้ไม่ได้เป็นเพราะเซียวหลินเทียนโง่เขลา แต่เป็นเพราะเขาลำเอียง
เซียวหลินเทียนไม่ชอบเสี่ยวเมาที่เป็นลูกชู้ ดังนั้นจึงคิดไปก่อนแล้วว่าเรื่องไม่ดีทุกอย่างล้วนเป็นเสี่ยวเมาที่ทำ!
เขาไม่ยอมรับตัวตนของเสี่ยวเมา รังเกียจการมีอยู่ของหลิงอวี๋กับเสี่ยวเมา แม้แต่คนในตำหนักก็ไม่ได้เห็นพวกเขาอยู่ในสายตา
ก่อนหน้านี้หลิงหลานก็กล้าเอ่ยปากใส่ร้ายหลิงอวี๋ ตอนนี้เฮยจื่อกับเฉี่ยวชุนก็กล้าร้ายเสี่ยวเมา...
เขาไม่กล้าคิดต่อไปเลย
ในช่วงนี้ ตนมัวแต่กลุ้มอยู่กับขาที่พิการ จนไม่ได้สนใจเรื่องอื่นใดเลย ตนได้ทำผิดพลาดไปมากมายในความโง่เขลานี้หลายครั้งแล้วใช่หรือไม่?
เซียวหลินเทียนทบทวนตัวเองไปพลางมองไปทางเสี่ยวเมาด้วย
เสี่ยวเมาพิงขาของหลิงอวี๋ ในดวงตาโตคู่สวยนั้นมีเพียงแต่หลิงอวี๋เท่านั้น
เซียวหลินเทียนนึกถึงที่เสี่ยวเมายอมคุกเข่า แต่ไม่ยอมฝืนใจรับผิด
เด็กคนนี้ เป็นคนที่มีจิตใจหยิ่งในศักดิ์ศรีทีเดียว!
เซียวหลินเทียนสูดหายใจเข้าลึก ๆ พลางเอ่ย “เสี่ยวเมา!”
หลิงเยวี่ยหันไปตามสัญชาตญาณ เห็นว่าเซียวหลินเทียนกำลังเรียกเขา แล้วเขาก็ย่นจมูกอย่างไม่ชอบใจ พลางยืดหน้าอกแล้วเอ่ยออกไปเสียงดัง
“กระหม่อมไม่ได้ชื่อเสี่ยวเมา! กระหม่อมมีชื่อ ชื่อของกระหม่อมคือ หลิงเยวี่ย เยวี่ยที่แปลว่าเหนือชั้น!”
เซียวหลินเทียนรู้สึกปวดใจขึ้นมา จู่ ๆ เขาก็ตัดสินใจว่าจะต้องสืบหาภูมิหลังของหลิงเยวี่ยให้เร็วที่สุด
เขาหวังว่าเด็กคนนี้จะเป็นลูกของตนจริง ๆ!
เพราะว่าเขาทนไม่ได้ที่ในสายตาของเด็กคนนี้จะเมินเฉยต่อเขา!
“หลิงเยวี่ย… ข้าขอโทษ! ข้าไม่ได้ตรวจสอบให้แน่ชัดแล้วไปกล่าวหาเจ้า! ข้าขอโทษเจ้านะ!”
เซียวหลินเทียนเอ่ยขอโทษหลิงเยวี่ยอย่างจริงจัง
หลิงเยวี่ยเงยหน้าไปมองหลิงอวี๋ หลิงอวี๋พยักหน้าเบา ๆ
แต่หลิงเยวี่ยกลับเอียงคอครุ่นคิดแล้วจึงเอ่ย “กระหม่อมรับคำขอโทษจากท่าน! แต่กระหม่อมไม่อยากให้อภัยท่าน!”
“ท่านลุงปี้บอกว่าหลังจากทำเรื่องแย่ ๆ แล้วมาขอโทษมันจะมีประโยชน์อันใด หากท่านฆ่าคนคนหนึ่งไป แม้จะพูดขอโทษทั้งกี่ร้อยครั้ง จะสามารถทำให้คนที่ท่านฆ่าไปโดยไม่เจตนามีชีวิตกลับมาได้หรือไม่?”
หลิงเยวี่ยหน้านิ่งพลางเอ่ยอย่างจริงจัง “ท่านอ๋องอี้! ท่านลุงปี้บอกว่าท่านเป็นวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ที่ค้ำจุนสวรรค์และโลก ที่เยวี่ยเยวี่ยไม่ให้อภัยท่าน ก็เพื่อจะให้ท่านได้จดจำเหตุผลนี้ไว้!”
“วีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ไม่สามารถเที่ยวกล่าวหาคนที่ดีได้หรอกพ่ะย่ะค่ะ!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา
ลุ้นจะหนียังไง...
หงุดหงิด กับเด็กนรกก...
อ๋องอี้กับชิวเหวินซวงเหมาะสมกันมาก เหมือนผีเน่ากับโลงผุเลย คนนึงเป็นอ๋องใจบอด อีกคนมักใหญ่ใฝ่สูง เล่เหลี่ยมมากมาย...
ถ้านางเอกกับลูกยอมรับอ๋องอี้ในที่สุดคือไม่เข้าท่าเลยนะ...
จะได้เปิดโรงหมอแล้ว เย่ๆๆๆ...
อ๋องอี้ก็ยังโง่ให้คนอื่นจูงจมูกง่ายๆเหมือนเดิม...
ต่อให้ไม่ใช่ลูกเห็นเด็กเล็กโดนขนาดนั้นก็ต้องรู้สึกอะไรบ้างไหม แต่นี่คือจิตใจอำมหิตมากกกก...
ในที่สุดควสมจริงก็เปิดเผยสักที แล้วทุกคนจะรับผิดชอบที่รักแกเยวี่ยเยวี่ยกับหลิงอวี่อย่างไรล่ะ...
อ๋องอี้ก็เฮงซวย ฮ่องเต้ก็ถูกจูงจมูกง่ายๆ หวังว่านางเอกกับลูกจะรอด แล้วทำให้พ่อกับปู่รู้ว่าตัวเองชั่วช้าคิดฆ่าลูกกับหลานแท้ๆได้ลงคอ หรือยัยน้องกับลูกต้องถูกทรมานเจียนตายจนใกล้ตอนจบเลยหรือเปล่า ส่วนไทเฮานั้นถ้าน้องรอดชีวิตไปได้ก็อย่าได้พบหญิงชรานางนี้อีกเลย...
อ๋องอี้คือผัวสารเลวสุดแสนเฮงซวยที่สุดแล้ว ต่อไปข้างหน้า ถ้านางเอกมารักกับผัวเฮงซวยแทนที่จะเลิกรากันไปนี่คือ เธอช่างใจกว้างไปละ...