ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1359

ต้องบอกเลยว่า พระชายาผิงหนานนั้นโน้มน้าวผู้คนได้ดีมากจริง ๆ เมื่อหลิงอวี๋ได้ฟังนางพูดเช่นนั้นก็เหมือนว่าได้เห็นแสงสว่างในความมืด

ใช่แล้ว!

เมื่อก่อนตนเห็นว่า สตรีเหล่านั้นมิสามารถเล่าเรียนได้ก็คิดว่าสักวันหนึ่งจะสามารถช่วยเหลือพวกนางได้

บัดนี้โอกาสนั้นได้มาถึงแล้ว นางลืมความตั้งใจเดิมนี้ไปได้อย่างไรกัน!

ชีวิตในวังหลวงกดดันและมีการตีกรอบมากก็จริง

แต่ในภายภาคหน้า ตนกับเซียวหลินเทียนต่างหากที่จะเป็นเจ้าของวังหลวงที่แท้จริง พวกเขาสามารถร่วมมือกันเปลี่ยนแปลงทุกอย่างได้!

ก็เหมือนกับในตอนแรกที่ตนเพิ่งจะข้ามเวลามาแล้วคนรับใช้ในตำหนักอ๋องอี้ล้วนมิอยากพบตน

แต่จากที่ตนแข็งแกร่งขึ้นในทุก ๆ วัน พวกจ้าวซวนก็ยืนข้างตนในยามที่ฉินรั่วซือกลั่นแกล้งตนมิใช่หรือ?

หากต้องการให้ทุกอย่างผ่านไปอย่างสบายใจก็ต้องพึ่งตนเองแล้วเอาชนะความท้าทายเหล่านี้ไปให้ได้

วังหลวงก็แค่ใหญ่โตกว่าตำหนักอ๋องอี้มิกี่สิบเท่าเอง ทว่าต่อให้ใหญ่โตเพียงใด สิ่งที่นางต้องเอาชนะให้ได้ก็มีเพียงแค่ใจคนเท่านั้น!

ขอเวลาสักหน่อย นางจะต้องทำให้คนในวังหลวงเปลี่ยนแปลงเป็นคนของตำหนักอ๋องอี้แล้วอยู่ฝ่ายตนได้แน่นอน

“พระชายา ท่านพูดถูก ข้าคิดผิดไปเอง!”

หลิงอวี๋ทบทวนความผิดของตนอย่างจริงใจ จากนั้นก็เรียนรู้กับพระชายาผิงหนานต่ออย่างอดทน

ไทเฮาเองก็มิได้อยู่ว่าง ๆ หลิงอวี๋เพิ่งเข้ามามินาน ทั้งยังเป็นตนที่ดึงเข้ามาอีก แล้วพระนางจะให้หลิงอวี๋ถูกคนอื่นจับผิดข้อผิดพลาดโดยที่ยังมิเข้าใจอะไรเลยได้อย่างไร!

ไทเฮาก็เป็นดังที่พระนางตรัส พระนางแทบจะไม่มีเวลาได้เสียใจกับการจากไปของพระโอรสเลย พระนางหาเหล่าแม่นมคนเก่าแก่ที่จัดการเรื่องต่าง ๆ และเชื่อใจได้มาด้วยตัวเอง แล้วให้พวกนางไปสอนและคอยช่วยเหลือหลิงอวี๋

แม่นมเว่ยเฝ้ามองไทเฮาพบปะผู้คนกลุ่มแล้วกลุ่มเล่าโดยที่มิได้พักผ่อนเลยทั้งคืนอย่างทุกข์ใจ

เมื่อคนกลุ่มสุดท้ายออกไปก็ฟ้าสางแล้ว

แม่นมเว่ยจึงเอ่ยเกลี้ยกล่อม “ไทเฮา พักสักหน่อยเถิดเพคะ! หากทำเช่นนี้พระพลานามัยจะทรุดโทรมเอาได้เพคะ! หากท่านล้มลงไปจะมิยิ่งทำให้พระชายาองค์รัชทายาทเหนื่อยหรือเพคะ?”

ไทเฮาเอ่ยอย่างขมขื่น “ข้ามิกล้าพัก! เจ้าดูเอาเถิดมีคนคอยจับตามองอาอวี๋กับเทียนเอ๋อร์มากถึงเพียงนี้ หากข้ามิช่วยพวกเขาแล้วจะมีผู้ใดที่สามารถช่วยพวกเขาได้เล่า!”

“ข้าจะต้องช่วยให้อาอวี๋ยืนหยัดอยู่ในวังให้ได้โดยเร็วที่สุด! มีเพียงแค่ให้นางยืนหยัดได้อย่างมั่นคงเท่านั้น เทียนเอ๋อร์จึงจัดการเรื่องในราชสำนักได้โดยมิต้องห่วงหน้าพะวงหลัง!”

นางมิรู้เลยว่า ไทเฮาจะมีชีวิตอยู่อีกนานแค่ไหน และมิรู้เลยว่าตนจะยังอยู่ข้างไทเฮาได้อีกนานแค่ไหน...

แต่การที่นางได้รับใช้ไทเฮาในชีวิตนี้ก็รู้สึกว่าคุ้มค่าแล้ว

“แม่นมเว่ย ข้าโชคดีมากที่ยังมีเจ้าอยู่กับข้า!”

ไทเฮาจับมือของแม่นมเว่ยเอาไว้ แล้วลูบเบา ๆ พลางพร่ำบ่นไป

“เจ้าจะต้องอยู่กับข้า ข้ามีเพียงแค่เจ้าแล้ว...”

น้ำตาหยดลงมาตรงหางตาของไทเฮา

น้ำตาของแม่นมเว่ยเองก็ไหลรินลงมาตรงหางตาที่มีรอยเหี่ยวย่นนั้นเช่นกัน

คนรุ่นหลังก็มีเพื่อนที่เป็นคนรุ่นหลัง ต่อให้เซียวหลินเทียนกับหลิงอวี๋จะกตัญญู แต่ก็มิอาจเข้ามาอยู่ในใจของไทเฮาได้อย่างสมบูรณ์

แต่นางกับไทเฮาอยู่ด้วยกันมาครึ่งค่อนชีวิตแล้ว แม้ว่าจะเป็นความสัมพันธ์แบบเจ้านายกับบ่าว แต่ก็เป็นสหายที่สนิทกันที่สุด...

เมื่อไทเฮาพูดเช่นนี้ก็เป็นการยืนยันการให้ใจต่อนางแล้ว!