ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1369

ขุนนางพรรคพวกของจ้าวฮุยเองก็มีเจตนาเหมือนกับจ้าวฮุยทั้งนั้น

ใต้เท้าหลี่ยังคงเอ่ยขึ้นมาอย่างกลัวว่าจะมิวุ่นวายมากพอ “ฝ่าบาท กระหม่อมขอเอ่ยถามสักประโยค มิทราบว่า สาส์นกราบทูลที่กระหม่อมส่งไปเมื่อวานได้ทำการลงข้อคิดเห็นแล้วหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

ขุนนางคนอื่น ๆ ที่ส่งสาส์นกราบทูลมาเมื่อวานต่างก็พากันซักถามเช่นกัน

เซียวหลินเทียนสีหน้าเรียบเฉย เขากวาดสายตามองไปที่พวกขุนนางด้านล่างที่ซักถามแล้วจึงเอ่ยอย่างช้า ๆ

“สาส์นที่เหล่าขุนนางทั้งหลายส่งมานั้นข้าได้เขียนข้อคิดเห็นไปหมดแล้ว ประเดี๋ยวจะให้ขันทีน้อยเซี่ยส่งคืนให้พวกเจ้า!”

“ใต้เท้าข่งก้าวออกมา!”

ใต้เท้าข่งที่ถูกเรียกชื่อเป็นบัณฑิตจากสำนักฮั่นหลิน เขาก็คือขุนนางที่ส่งสาส์นกราบทูลเกือบสองหมื่นตัวอักษรมาให้เซียวหลินเทียน

เซียวหลินเทียนพยักหน้า จากนั้นขันทีน้อยเซี่ยก็ส่งสาส์นกราบทูลให้เขา

ยังมิทันที่ใต้เท้าข่งจะได้อ่านข้อคิดเห็นของเซียวหลินเทียน เซียวหลินเทียนก็เอ่ยขึ้นมา

“เมื่อวานข้าได้เขียนข้อคิดเห็นในสาส์นกราบทูล เห็นสาส์นกราบทูลของใต้เท้าข่งก็ตกใจมาก เรียกได้ว่าเป็นแบบอย่างของการเขียนสาส์นของขุนนางทั้งฝ่ายบุ๋นและฝ่ายบู๊เลยทีเดียว!”

“ดังนั้น… วันนี้ข้าตั้งใจเรียกใต้เท้าข่งออกมา เพื่อให้ใต้เท้าข่งได้อ่านสาส์นกราบทูลให้เหล่าขุนนางทั้งหลายฟัง ให้เหล่าขุนนางได้เรียนรู้ ยึดเขาเป็นแบบอย่างในการเขียนสาสน์กราบทูลให้น่าตื่นเต้นยิ่งขึ้น!”

“อ่านเถิด!”

ใต้เท้าข่งตะลึงไปครู่หนึ่ง แล้วทำได้เพียงเปิดสาส์นกราบทูลของตนอ่านออกมา

สาส์นกราบทูลที่เยิ่นเย้อมีความยาวเกือบสองหมื่นอักษรนั้น ใต้เท้าข่งมิได้เขียนด้วยตัวเอง เขาอายุมากแล้ว จะมีแรงเขียนสาส์นกราบทูลมากถึงเพียงนี้ได้อย่างไรเล่า

นี่เป็นสาส์นที่เขียนขึ้นโดยนายทะเบียนซึ่งเป็นลูกน้องคนหนึ่งที่เขียนไปตามข้อเรียกร้องของเขา

ดังนั้นในบางคำใต้เท้าข่งเองก็มิรู้จัก อ่านไปก็ติด ๆ ขัด ๆ

ฟังไปได้มิถึงหมื่นอักษร ขุนนางฝ่ายบู๊เหล่านั้นก็อยากจะหาวออกมาแล้ว รู้สึกว่าสาส์นกราบทูลนี้มันช่างเป็นเหมือนผ้ารัดเท้าของสตรีเสียจริง ทั้งเหม็นทั้งยาว

ส่วนเหล่าขุนนางฝ่ายบุ๋นเองฟังแล้วก็รู้สึกมิดีเช่นกัน คำพูดติด ๆ ขัด ๆ นี่มันอะไรกัน ฟังแล้วรู้สึกร้อนใจอยากจะก้าวไปแย่งสาส์นกราบทูลของเขาแล้วช่วยอ่านให้เสีย

“ใต้เท้าข่ง นี่มันสาส์นอะไรของท่าน อีกนานแค่ไหนถึงจะอ่านจบ?”

“ท่านจะชื่นชอบที่จะโอ้อวดความสามารถของตนนั่นก็เป็นเรื่องของท่าน แต่ท่านอย่าได้เอาสิ่งนี้มาทำให้เราทุกคนเสียเวลาสิ!”

อันเจ๋อทนมิไหวมานานแล้ว เวลานี้จึงต่อว่าไปด้วยเลยเช่นกัน

“ข้าฟังท่านพล่ามมานานถึงเพียงนี้แล้วก็ยังมิพูดถึงประเด็นสำคัญเสียที! เช่นเดียวในสนามแล้วทหารเอาแต่พูดพร่ำไร้สาระไปเรื่อยเช่นท่าน จนกระทั่งศัตรูมาจนถึงหน้าประตูแล้ว ทหารจึงได้พูดใจความสำคัญในตอนท้ายสุดออกมาว่า… รายงานท่านแม่ทัพ ศัตรูบุกเข้ามาแล้วขอรับ!”

ฮ่า ๆ !

ขุนนางฝ่ายบู๊บางส่วนอดมิได้ที่จะหัวเราะกับคำพูดของอันเจ๋อ แต่เนื่องจากอยู่ในการไว้ทุกข์ ยังมิทันได้หลุดเสียงหัวเราะออกมาก็พยายามปิดปากตนไว้กันหมด

เยี่ยม!

เผยอวี้ยกนิ้วโป้งให้อันเจ๋อ คำพูดนี้พูดได้เห็นภาพชัดนัก...