ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1370

“แม่ทัพอันพูดถูก ใต้เท้าข่ง หากเป็นในสนามรบแล้วทหารมารายงานข้อมูลดั่งเช่นที่ท่านทำ ก็คงมิต้องสู้รบกันแล้ว แค่รอให้กองทัพถูกกวาดล้างไปเถอะ!”

แม่ทัพคนหนึ่งก็เออออไปกับคำพูดของอันเจ๋อและดุด่าใต้เท้าข่งเช่นกัน

ขุนนางฝ่ายบุ๋นคนหนึ่งก็ด่าออกมา “ใต้เท้าข่ง นี่มิใช่การเขียนบทความนะ แต่เป็นการเขียนสาส์นกราบทูล ท่านแหกตาดูเอาเถิดว่าบนโต๊ะขององค์จักรพรรดิมีสาส์นกราบทูลกองอยู่มากถึงเพียงนั้น หากพวกเราเขียนคำพูดไร้สาระยืดยาวเช่นท่านกันหมด เช่นนั้นองค์จักรพรรดิคงเหนื่อยจนเป็นลมไปพอดี!”

ขุนนางทั้งฝ่ายบุ๋นฝ่ายบู๊ต่างพูดต่อว่าใต้เท้าข่งอย่างเสริมกันไปมา

ใต้เท้าข่งถูกพูดใส่เช่นนี้ก็หน้าแดงหูแดง แล้วเอ่ยโต้เถียงเสียงดังอย่างหมดแรง

“ข้าก็มีที่พูดเรื่องจริงจัง… อีกทั้งก่อนหน้านี้ข้าก็เขียนเช่นนี้ องค์จักรพรรดิสูงสุดมิเห็นทรงตำหนิกระไร พวกท่านมีสิทธิ์อะไรมาต่อว่าข้า!”

พรรคพวกของจ้าวฮุยจึงออกมาสนับสนุนใต้เท้าข่งในทันที มีบางคนตะโกนขึ้นมา “แม้ว่าสาส์นกราบทูลของใต้เท้าข่งจะยาวก็เป็นความสามารถในด้านการเขียน ควรค่าให้พวกเราเรียนรู้!”

“เมื่อครู่องค์จักรพรรดิก็ยังชื่นชมว่าสาส์นกราบทูลของเขาเขียนดีเลยมิใช่หรือ?”

จ้าวฮุยได้ยินคำพูดนี้ก็จ้องมองขุนนางผู้นั้นอย่างดุร้าย นั่นเซียวหลินเทียนชื่นชมหรือ?

นั่นเขาพูดประชดต่างหากเล่า!

คนโง่พวกนี้ยังจะเอาเรื่องนี้มาพูดอีก นี่โง่เหมือนใต้เท้าข่งหรือ?

“ความสามารถในด้านการเขียน?”

ปัง!

เซียวหลินเทียนตบลงบนโต๊ะ สะเทือนจนทำให้สาส์นบนโต๊ะร่วงลงพื้นไปมิน้อย

ตำหนักกระดิ่งทองตกอยู่ในความเงียบทันที

“ใต้เท้าข่ง สาส์นของเจ้านั่นเขียนเองหรือไม่?”

เซียวหลินเทียนขมวดคิ้ว ร่างกายที่สูงใหญ่ก็ยืนขึ้นมา เสื้อคลุมจักรพรรดิสีเหลืองสดใสคลุมอยู่บนตัวเขายิ่งดูสง่า เขาเอ่ยถามเสียงแข็งกร้าว

“ฝ่าบาท...”

ใต้เท้าข่งคุกเข่าลงกับพื้น แล้วนิ่งมิรู้ว่าควรจะตอบอย่างไร

หากบอกว่าใช่ แต่ตนนั้นมิได้เขียนสาส์นเอง หากเขาพูดไปเช่นนั้นก็จะเป็นการหลอกลวงองค์จักรพรรดิ!

ใต้เท้าข่งมองไปรอบ ๆ เมื่อเห็นว่าไม่มีผู้ใดออกหน้าให้ตนจึงทำได้เพียงยอมรับไป

“ใต้เท้าข่งหลอกลวงองค์จักรพรรดิ กินเบี้ยหวัดแต่มิได้ทำสิ่งใด ตัวข้าเห็นแก่ที่เจ้าอายุมากแล้ว ข้าจะให้เฆี่ยนยี่สิบครั้งและหักเบี้ยหวัดสามเดือน...”

ในขณะที่ใต้เท้าข่งกำลังแอบดีใจกับตัวเองที่การลงโทษเป็นการรับความเจ็บปวดทางกายเล็กน้อย

เซียวหลินเทียนก็เอ่ยอย่างเย็นชา “ในเมื่อใต้เท้าข่งอายุมากแล้ว เขียนสาส์นก็มองมิชัดเจน ตัวข้าอนุญาตให้เจ้าเกษียณกลับไปอยู่บ้านเกิด! ตำแหน่งของเจ้าก็ให้นายทะเบียนจ้าวมาทำแทนแล้วกัน!”

“เมื่อครู่ใต้เท้าหลินก็ยกย่องว่าสาส์นของนายทะเบียนจ้าวเขียนได้มีความสามารถดีมิใช่หรือ? ข้าเองก็มิอาจละเลยความสามารถนี้ได้!”

หลังจากพูดจบ เซียวหลินเทียนก็มิสนใจใต้เท้าข่งอีก เขาเอาสาส์นจำนวนหนึ่งออกมา พวกขุนนางที่ยืนสาส์นมาเมื่อวานก็ใจเต้นขึ้นมาทันที

องค์จักรพรรดิจะลงดาบผู้ใดเป็นรายต่อไป?

เซียวหลินเทียนเรียกชื่อใต้เท้าหลินออกมา ครั้งนี้มิได้ให้ใต้เท้าหลินไปอ่าน แล้วเซียวหลินเทียนก็ทุ่มสาส์นกราบทูลลงบนพื้น

“สาส์นกราบทูลที่ใต้เท้าหลินส่งมาเป็นการรายงานฝนฤดูหนาวครั้งแรกในเมืองหลวง ในฤดูหนาวนี้ตกไปเมื่อหนึ่งเดือนก่อนแล้ว ใต้เท้าหลิน ในเวลาหนึ่งเดือนนี้เจ้าเอาแต่หลับใหลแล้วเพิ่งตื่นขึ้นมาเมื่อวานหรือ?”