ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1410

หลิวเจินลืมตาขึ้นแล้วกวาดมองไปที่ขุนนางเหล่านั้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็มองท่านอ๋องเฉิงอย่างตัดสินใจมิหันหลังกลับ แล้วหัวเราะออกมา

“ใช่แล้ว พวกท่านคาดเดาได้ถูกต้อง หม่อมฉันสังหารองค์หญิงหกเอง”

“ก่อนหน้านี้บ่าวมิได้คิดจะสังหารแม่ทัพเผย แต่ใครบอกให้เขามิฟื้นขึ้นมาเสียทีแล้วดันมาพุ่งใส่บ่าวเลยตกใจพลั้งมือแทงเขาไป!”

“เมื่อทำเรื่องที่ถึงแก่ชีวิต บ่าวก็กังวลว่าจะถูกประหารชีวิต จึงสังหารองค์หญิงหกไปเสีย บ่าวคิดจะโยนความผิดให้แม่ทัพเผยเพคะ!”

“การใส่ร้ายพระชายาองค์รัชทายาทก็เป็นเพียงเพราะอยากจะย้ายเป้าหมาย ให้พวกท่านคิดมิถึงตัวบ่าว ไหนเลยจะคิดว่าพระชายาองค์รัชทายาทจะโชคดีถึงเพียงนี้ที่มีคุณหนูจำนวนเช่นนี้ช่วยเป็นพยานให้นาง!”

“หม่อมฉันยอมรับความผิดเพคะ!”

หลิวเจินกัดฟันพิษที่ซ่อนอยู่ในปากจนแตก และพยายามพูดต่อเพื่อที่จะมิให้ผู้ใดเห็นความผิดปกติ

“องค์หญิงหกมีสิทธิ์อะไรที่เกิดมาในราชวงศ์ อยากได้อะไรก็ได้ ส่วนพวกเรา… ต้องตกอยู่ในสถานะที่ถูกกดขี่บังคับโดยปัดป้องมิได้เลย...”

“แม่ทัพเผย ท่านควรจะขอบคุณข้า มิเช่นนั้นท่านจะต้องถูกบังคับให้แต่งงานแล้ว...”

เลือดสีดำจำนวนมากพุ่งออกมาจากปากของหลิวเจิน พิษของหลิวเจินออกฤทธิ์แล้ว ยังมิทันที่นางจะพูดจบก็ล้มลงไปที่พื้นแล้วก็ตายไป

ดวงตาโต ๆ ของนางมองไปยังทิศทางหนึ่งอย่างมั่นคง...

เรื่องคดีดูเหมือนว่าเมื่อมาถึงตรงนี้แล้วความจริงปรากฏออกมา

องค์หญิงหกเซียวทงชื่นชอบแม่ทัพเผย จึงสั่งให้ขันทีโจววางยาเผยอวี้เพราะอยากจะให้ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุกเพื่อข่มขู่เผยอวี้

แต่ผลก็คือเผยอวี้ฟื้นขึ้นมาก็ถูกหลิวเจินพลั้งมือสังหาร

หลิวเจินกลัวว่าการลอบสังหารขุนนางในราชสำนักจะทำให้นางถูกประหารชีวิตจึงสังหารองค์หญิงหกเสีย แล้วโยนความผิดให้เผยอวี้ที่ยังมิได้สติ

ที่นางใส่ร้ายหลิงอวี๋ก็เพราะอยากจะเบี่ยงเบนความสนใจ แต่ผลก็คือถูกหลักฐานแต่ละอย่างเปิดโปงว่าพูดโกหก

หลิงอวี๋หันไปทางหลิงซวนแล้วจงใจเอ่ยขึ้นมา “แจ้งลงไปว่าพิธีแต่งตั้งฮองเฮาในวันพรุ่งของข้า ให้ทุก ๆ คนให้ความสนใจมาที่ข้า มีชีวิตภายหน้าที่ดีไปกับข้า มิเช่นนั้นก็จะมีจุดจบเหมือนกับฟางเอ๋อร์และหลิวเจิน!”

“หนูที่อยู่ในกองขยะก็เป็นหนูในกองขยะตลอดไป คำสัญญาที่มิจริงจะเทียบกับกับชีวิตภายหน้าอันสดใสที่ข้าให้ได้หรือ?”

คำพูดนี้ของหลิงอวี๋เป็นการเยาะเย้ยต่อไท่เฟยเส้าโดยมิได้ปิดบัง

ไท่เฟยเส้าโกรธเสียจนใบหน้าสวยบิดเบี้ยว แต่นางมิอาจโต้กลับไปได้ หากทำเช่นนั้นก็เป็นการยอมรับว่าตนคือหนูในกองขยะมิใช่หรือ?

หลิงอวี๋ตอบโต้ไท่เฟยเส้าเสร็จแล้ว ความโกรธทั้งหมดก็ยังคงมิหายไป

นางจึงหันไปทางเซียวหลินเทียนกับท่านอ๋องเฉิงแล้วคุกเข่าลงช้า ๆ ปรับน้ำเสียงในการพูดให้เจือไปด้วยความเศร้าเสียใจ

“ฝ่าบาท ท่านอ๋องเฉิง คดีมาถึงขั้นนี้แล้ว สามารถพิสูจน์ได้แล้วว่าหม่อมฉันกับแม่ทัพเผยถูกใส่ความอย่างมิยุติธรรม!”

“หม่อมฉันขอฟ้องร้องไท่เฟยเส้า องค์ชายคัง ใต้เท้าวาง ใต้เท้าหลิน ฮูหยินวางและฮูหยินหลินโทษฐานที่ใส่ร้ายหม่อมฉันกับแม่ทัพเผยเพคะ!”