ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1411

หลิงอวี๋เอ่ยอย่างแค้นเคืองต่อความมิเป็นธรรม “พวกของไท่เฟยเส้า ใส่ร้ายหม่อมฉันกับแม่ทัพเผยตามอำเภอใจโดยมิได้มีหลักฐาน ๆ เพคะ”

“หม่อมฉันเป็นถึงพระชายาองค์รัชทายาท แต่พวกเขาก็ใส่ร้ายและบีบบังคับหม่อมฉันให้แขวนคอเพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ได้ตามใจ หากเป็นคุณหนูตระกูลร่ำรวยคนอื่น ๆ จะมิถูกต่อว่าต่อขานจนจมน้ำลายตายไปเลยหรือ!”

“แม่ทัพเผยเป็นเสาหลักของแคว้น วันนี้เขาโชคดีที่สามารถรอดมาปกป้องตนเองได้! แต่หากว่าเขาตายไปโดยที่มีเรื่องใส่ร้ายติดตัวเช่นนี้ เช่นนั้นชื่อเสียงอันดีงามที่เขาสั่งสมมาโดยตลอดจะมิเสียหายไปหรือเพคะ?”

เผยอวี้ฟังถึงตรงนี้ก็คุกเข่าตามลงไปพลางเอ่ยอย่างโกรธเคือง “กระหม่อมจงรักภักดีมาตลอดชีวิต ไม่มีทางทำเรื่องเช่นการลักลอบสมสู่กันเช่นนี้พ่ะย่ะค่ะ!”

“ใต้เท้าวาง ใต้เท้าหลิน หากมุมมองทางการเมืองของเรามิตรงกันก็สื่อสารและเรียนรู้ซึ่งกันและกันได้ พวกท่านมาใส่ร้ายในเรื่องส่วนตัวของข้าตามแต่ใจเช่นนี้ ในภายภาคหน้าจะให้ข้านำทัพได้อย่างไร?”

“ฝ่าบาท พระชายาองค์รัชทายาทตรัสได้ถูกต้องแล้วพ่ะย่ะค่ะ เรื่องเช่นนี้มิสามารถปล่อยไว้ได้ มิเช่นนั้นในภายหน้าจะกลายเป็นความนิยมของสังคม มิว่าผู้ใดก็ใส่ร้ายผู้อื่นได้ตามใจพ่ะย่ะค่ะ!”

เผยอวี้โมโหมาก เขาจะยอมให้การถูกแทงนี้เปล่าประโยชน์มิได้ จะต้องทำให้พวกของใต้เท้าวางชดใช้ให้จึงจะสามารถบรรเทาความโกรธของเขาได้

เผยอวี้จะพูดออกมาอย่างชัดเจนว่า ใต้เท้าวางกับใต้เท้าหลินเป็นพวกเดียวกับองค์ชายคังก็คงมิดีนัก

จึงใช้เรื่องที่พวกเขาใส่ร้ายตนมาทำให้กลายเป็นใต้เท้าวางกับใต้เท้าหลินอิจฉาที่ตนถูกองค์จักรพรรดิใช้งานบ่อย ๆ จึงมาใส่ร้ายป้ายสีตน...

ขุนนางเหล่านั้นส่วนมากล้วนฉลาดทันคน มีหรือที่จะมิเข้าใจสิ่งที่เผยอวี้พูด นี่คือกล่าวโทษอย่างชัดเจนว่าพวกขององค์ชายคังกำจัดผู้ที่มีความเห็นต่าง

แต่นี่ยังมิพอ หลิงอวี๋หลั่งน้ำตาด้วยความคับข้องใจเพื่อเป็นการเพิ่มความแข็งแกร่งของผลลัพธ์ด้วย

“ไท่เฟยเส้าทรงเคยดูแลวังหลัง ทั้งยังเคยได้รับคำชมเชยจากจักรพรรดิสูงสุดด้วยว่ามีคุณธรรมและจิตใจดี ตรัสว่าพระนางคือแบบอย่างของสตรี!”

“หลิงอวี๋รู้ดีถึงความรับผิดชอบอันหนักอึ้งของตน นับตั้งแต่ที่เข้าวังมาก็เรียนรู้จากไท่เฟยเส้าและดูแลวังหลังอย่างรอบคอบมาตลอด ในทุกย่างก้าวก็ล้วนอยู่ในสถานการณ์ที่อันตราย!”

“หลิงอวี๋มิกล้าบอกหรอกเพคะว่าตนเองลำบาก ต้องอดทนและขยันในการทำงาน แต่หลิงอวี๋พินอบพิเทาดูแลไท่เฟยเส้าถึงเพียงนี้กลับมิได้ถ้อยคำของความซาบซึ้งใจกลับมาเลยเพคะ!”