ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1412

“พวกท่านทำเช่นนี้มิกลัวว่าจะทำร้ายใจของพวกขุนนางและเหล่าทหารหรือ?”

การบีบให้ตอบคำถามแบบที่แทบจะทรมานวิญญาณออกไปเหล่านี้ทำให้สีหน้าของไท่เฟยเส้าดูแย่ลงและองค์ชายคังกับใต้เท้าวางก็พูดมิออก

หลิงอวี๋กับเผยอวี้ล้วนอยู่บนหลักของเหตุผล แต่สิ่งที่พวกของตนทำนั้นมิอาจนำออกมาแสดงให้เห็นได้เลยจริง ๆ แล้วจะโต้แย้งได้อย่างไร?

เซียวหลินเทียนมองหลิงอวี๋เช็ดน้ำตาเช่นนั้นก็ปวดใจเป็นอย่างมาก

หลิงอวี๋ต้องทนทุกข์และเหนื่อยยากไปกับตนเพื่อให้ตนได้นั่งอยู่ในตำแหน่งมังกรอย่างมั่นคง

พวกของไท่เฟยเส้าใส่ร้ายนางกับเผยอวี้เช่นนี้เพื่อที่จะตัดแขนตัดขาตน นี่ถือเป็นการยั่วยุและมิสนใจตน

สีหน้าของเซียวหลินเทียนอึมครึมและมองไปทางท่านอ๋องเฉิง

ท่านอ๋องเฉิงปวดหัวกับเรื่องนี้ ตนสามารถจัดการกับองค์ชายคัง ใต้เท้าวางและใต้เท้าหลินได้โดยที่เขามิต้องพูดอะไร

แต่กับไท่เฟยเส้า นางเป็นสตรีของจักรพรรดิสูงสุด หากตนไปจัดการนาง… เช่นนั้นคงมิดีกระมัง!

“ท่านอ๋องเฉิง เมื่อครู่ตัวข้าบอกไว้เช่นไร? การใส่ร้ายพระชายาองค์รัชทายาทและแม่ทัพเผย หากได้รับการตรวจสอบจนรู้ความจริงว่ามิเป็นตามนั้นจะต้องรับโทษโบยสามสิบไม้!”

เซียวหลินเทียนเห็นว่าท่านอ๋องเฉิงลำบากใจจึงเอ่ยเสียงแข็ง “องค์ชายคัง นี่เป็นสิ่งที่เจ้ายอมรับเอง! เช่นนั้นก็ทำตามกฎแล้วกัน!”

“ใครก็ได้ มาเอาตัวองค์ชายคัง ใต้เท้าวางและใต้เท้าหลินออกไปโบยสามสิบไม้เพื่อเป็นเยี่ยงอย่างแก่ผู้อื่นที!”

รองราชองครักษ์กองทัพหลวงจึงนำองครักษ์เข้ามาลากตัวทั้งสามคนไป

“ฝ่าบาท กระหม่อมผิดไปแล้ว กระหม่อมมิควรหลับหูหลับตาหลงเชื่อทาสเช่นฟางเอ๋อร์กับหลิวเจินแล้วกล่าวโทษพระชายาองค์รัชทายาทกับแม่ทัพเผย กระหม่อมขออภัยทั้งสองท่าน!”

องค์ชายคังรีบร้อนตะโกนขึ้นมาทันที

แต่เซียวหลินเทียนกลับนิ่งเฉยแล้วมองเขาอย่างเย็นชา พลางเอ่ยเยาะเย้ย “องค์ชายคัง มิใช่ว่าตัวข้ามิได้มีความปรานีต่อเจ้าหรอก ก่อนหน้านี้ตัวข้าก็เตือนเจ้าแล้วให้เจ้านึกถึงเรื่องวันงานเลี้ยงชมบุปผา!”

“วันนั้นเจ้าใส่ร้ายพระชายาองค์รัชทายาทก็ทำเพียงแค่ขอโทษ! แต่เวลาผ่านไปได้มินานเจ้าก็ใช้คำพูดที่มิดีอีก ตัวข้าคิดว่า มีเพียงแค่การโบยสามสิบไม้เท่านั้นที่จะทำให้เจ้าหลาบจำว่ามิสามารถพูดจาเหลวไหลได้ คนที่จะทำเรื่องเช่นนี้ในภายหน้าจะได้ระวังคำพูดและการกระทำไว้!”

แต่เซียวหลินเทียนมิได้โง่เขลาถึงเพียงนั้น เขามองออกถึงเจตนาชั่วร้ายที่ไท่เฟยเส้าปิดปังไว้ได้ในทันที

เขาจึงเอ่ยเรียบ ๆ “ไท่เฟยเส้ารู้ว่าผิดแล้วสามารถเปลี่ยนแปลงได้นับเป็นเรื่องดี แต่คำพูดของตัวข้าได้เอ่ยออกไปแล้ว หากมิลงโทษไท่เฟยเส้าก็คงมิอาจทำให้ราษฎรนับถือได้!”

ในขณะที่ไท่เฟยเส้าและทุกคนต่างคิดว่าเซียวหลินเทียนจะต้องลดทอนบทลงโทษของไท่เฟยเส้าอยู่นั้น เซียวหลินเทียนก็เปลี่ยนน้ำเสียงพลางเอ่ยออกมา

“นับตั้งแต่สมัยโบราณมาลูกจะต้องชดใช้หนี้ของพ่อแม่ องค์ชายคังเป็นลูกกตัญญู เช่นนั้นเปลี่ยนโทษการโบยสามสิบครั้งของไท่เฟยเส้าเป็นยี่สิบครั้งแล้วให้องค์ชายคังรับแทนแล้วกัน!”

“ส่วนอีกสิบครั้งที่เหลือก็เป็นการลงโทษโดยให้ไท่เฟยเส้าคัดลอกปรัชญาปารมิตาหฤทัยสูตรยี่สิบจบ! หวังว่าไท่เฟยเส้าจะสามารถทบทวนตนเอง ตระหนักถึงความผิดพลาดและเลี่ยงการใช้คำพูดที่มิดีได้!”

คำพูดนี้ของเซียวหลินเทียนมิใช่การโบย แต่ยิ่งกว่าการโบยไท่เฟยเส้าเสียอีก

นางเป็นแบบอย่างของผู้ที่มีคุณธรรมและจิตใจดี แต่กลับถูกลงโทษเพราะความผิดในการใช้คำพูดที่มิดี สิ่งนี้ทำให้ชื่อเสียงที่นางสั่งสมมาครึ่งชีวิตต้องตกฮวบลงทันที...

ไท่เฟยเส้าโกรธจนอยากจะเป็นลมตายไปเสียตรงนี้ จะได้มิต้องเห็นสายตายินดีของสตรีบรรดาศักดิ์เหล่านั้น...