ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1439

ทั้งคุกนี้มีอันเจ๋อเป็นนักโทษอยู่ผู้เดียว เด็กผู้นั้นคิดว่าคงจะว่างไม่มีอะไรคำทำ อีกทั้งเห็นว่าอันเจ๋อถูกล่ามโซ่ไว้ มิน่าจะหนีได้ จึงคุยกับอันเจ๋อ

จากการพูดคุยกัน อันเจ๋อรู้ว่าเด็กผู้นี้ชื่อว่าเฉาหง เป็นลูกพี่ลูกน้องของเฉาเฉียง

อาจารย์หลินผู้นั้น ว่ากันว่าเมื่อก่อนเป็นขอทาน ไม่มีผู้ใดรู้ว่าเขามาจากที่ใด เถ้าแก้เนี้ยที่ขายผ้าอยู่ในเขตเห็นว่าเขาแข็งแรงดีจึงรับเขาไว้ทำงานทั่วไป

อาจารย์หลินเก็บกวาดได้สะอาด ทั้งยังเป็นคนดี พูดจาก็มีเหตุมีผล

เพียงแต่ดูเหมือนว่าเขาจะสูญเสียความทรงจำไป มิรู้เรื่องในอดีตของตนเองเลยสักนิด

แม้ว่าใบหน้าของเขาจะเสียโฉม แต่ก็ตั้งใจทำงาน

เถ้าแก่เนี้ยเป็นหญิงหม้าย เหลืออยู่เพียงลูกชายอายุแปดขวบ นางเป็นคนหน้าตางดงาม ปกติจึงถูกพวกอันธพาลมาก่อกวนอยู่มิน้อย

แต่เถ้าแก่เนี้ยดุมาก และมีวิธีการต่าง ๆ มิสิ้นสุด จึงมิปล่อยให้อันธพาลเหล่านั้นมาเอาเปรียบ

นับตั้งแต่อาจารย์หลินมา เถ้าแก่เนี้ยก็สนิทสนมกับเขาอยู่นาน แล้วก็ตกลงปลงใจกับเขา

และภายใต้การจับคู่กับคนที่นางหามา เถ้าแก่เนี้ยจึงกลายเป็นฮูหยินหลิน

ครานี้ที่เฉาเฉียงโจมตีสิงหยาง เดิมทีฮูหยินหลินเก็บของมีค่าไว้แล้ว คิดว่าจะพาครอบครัวหนีไปด้วยกัน

ไหนเลยจะคิดว่าอาจารย์หลินจะถือมีดเดินออกไป ต่อสู้มิกี่ครั้งก็จัดการเฉาเฉียงและนั่งอยู่ในตำแหน่งอาจารย์ของเฉาเฉียงได้

อันเจ๋อได้ฟังดังนั้นก็เงียบ เขาได้เรียนรู้วรยุทธ์ของอาจารย์หลินแล้ว อย่าว่าแต่เฉาเฉียงเลย แม้แต่ตนที่เป็นทหารประจำก็มิใช่คู่ต่อสู้ของอาจารย์หลิน

เฉาเฉียงมีอาจารย์ที่มีวรยุทธ์แก่กล้าเช่นนี้ มิน่าถึงได้ยึดครองหลายเมืองได้อย่างรวดเร็ว

อาจารย์หลินไม่มีทางเป็นเพียงคนที่มีวรยุทธ์อย่างที่เฉาหงบอกแน่ การยึดครองต้องมีทั้งวรยุทธ์และกลยุทธ์ คนที่จะจัดการกับโจรเหล่านี้ก็ต้องมีกฎและข้อบังคับ

เฉาหงเยาะเย้ยกับคำพูดของอันเจ๋อ “ขุนนางโกงกินเช่นพวกเจ้าทำร้ายคนมากพอแล้ว ยังคิดให้อาจารย์หลินทำงานให้กับพวกเจ้าอีกหรือ?”

อันเจ๋อได้รู้ว่าเฉาหงผู้นี้เคยเรียนหนังสือจากการที่ได้สนทนากับเขา เขาจึงเอ่ยอย่างมีเหตุผล “ขุนนางโกงกินที่เจ้าว่านั่นก็มี แต่มิได้หมายความว่าคนที่เป็นขุนนางจะโกงกินทั้งหมด!”

เขาคุยกับเฉาหงยาวถึงจักรพรรดิองค์ใหม่และนโยบายปกครองบ้านเมืองของเซียวหลินเทียน

สุดท้ายอันเจ๋อก็เอ่ยอย่างอดทน “ข้ารายงานองค์จักรพรรดิไปอย่างชัดเจนแล้วว่า พวกเจ้าถูกบีบให้ต้องเป็นโจร ก่อนที่ข้าจะออกเดินทางมาองค์จักรพรรดิก็ย้ำแล้วย้ำอีกว่าพวกเขามิธรรมดา บอกให้ข้าอย่าใช้อาวุธในการแก้ปัญหา!”

“เฉาหง เจ้ารู้หนังสือ เจ้าลองคิดดูเถิด ต่อให้พวกเจ้าจะยึดไปหลายเมือง แต่จะดูแลมันได้หรือ?”

“ไหนจะราษฎรเหล่านี้อีก พวกเจ้าออกหน้าให้พวกเจ้าเพื่อให้พวกเจ้ามีชีวิตที่ดีขึ้น… แล้วเจ้าจะยอมให้พวกเขาเดือดร้อนไปกับพวกเจ้าและถูกปราบปรามในตอนสุดท้ายหรือ?”

เฉาหงฟังอันเจ๋อพูดเช่นนี้จนรู้สึกสับสน หากกองกำลังของราชสำนักมาล้อมปราบอย่างยิ่งใหญ่ แล้วพวกเขามิอาจต้านทานได้ ถึงเวลานั้นสิ่งที่อันเจ๋อพูดจะกลายเป็นเรื่องจริงแน่นอน