ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1440

อันเจ๋อกับเฉาหงกำลังพูดคุยกันอยู่ มิได้สังเกตอาจารย์หลินที่มิรู้ว่ามาที่คุกเมื่อใด เขายืนฟังบทสนทนาของทั้งสองคนอยู่ในเงามืด

เมืองหลวง?

องค์จักรพรรดิ?

ในแววตาของอาจารย์หลินที่ก่อนหน้านี้เย็นชาไร้ความปรานีค่อย ๆ ปรากฏความสับสนขึ้นมา

สิ่งที่อันเจ๋อพูดมาเหล่านี้ เหตุใดจึงฟังดูคุ้นเคยเช่นนี้?

ตรงหน้าปรากฏภาพบางส่วนขึ้นมา...

สวมเสื้อเกราะ กองทัพนับล้านที่เป็นระเบียบ!

กองทัพทั้งสองต่อสู้กัน เขาควบม้าไปอย่างดุเดือดและเหวี่ยงดาบต่อสู้...

แววตาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นมองเขาอย่างลึกซึ้ง “สามี ไปครานี้ต้องดูแลตนเองนะ ข้าจะดูแลท่านอดีตเสนาบดีแทนท่านเอง...”

“ท่านพ่อ...พวกเราเชื่อท่าน...”

ภาพปรากฏขึ้นมาในหัวของอาจารย์หลินตามการพูดของอันเจ๋อ จากนั้นเขาก็ปวดหัวขึ้นมาอย่างรุนแรง

ตอนแรกอาจารย์หลินยังสามารถทนได้ แต่มันค่อย ๆ ปวดมากขึ้นเรื่อย ๆ ปวดจนเขากุมหัวทรุดลงไปคุกเข่าอยู่ที่พื้น

เสียงนั้นดังจนเรียกให้เฉาหงวิ่งมาดู แล้วก็เห็นอาจารย์หลินกุมหัวคุกเข่าอยู่ เหงื่อเม็ดโตก็หยดลงที่พื้น

“อาจารย์หลิน ท่านเป็นอะไรไป? โรคเก่ากำเริบอีกแล้วใช่หรือไม่!”

เฉาหงคุกเข่าลงไปตรวจดูเขาอย่างตกใจพลางตะโกนเสียงดัง “ใครก็ได้ อาจารย์หลินมิสบาย!”

อาจารย์หลินผลักเขาออก แต่ความเจ็บปวดทำให้เขามิสามารถลุกขึ้นได้ เขาชัก อยากจะควบคุมความเจ็บปวดนี้ แต่มันเป็นสิ่งที่เขามิอาจควบคุมได้...

อาจารย์หลินชักเกร็งแล้วล้มลงไปที่พื้น พร้อมกับน้ำลายฟูมปาก

เฉาเฉียงได้ยินข่าวจึงพาคนเข้ามา เมื่อเห็นท่าทางของอาจารย์หลินก็ตกใจแล้วตะโกนอย่างตื่นตระหนก “ใครก็ได้ รีบไปเรียกหมอมาเร็วเข้า!”

เขาครุ่นคิดแล้วตะโกนออกไป “หัวหน้าเฉา เจ้าบอกอาการป่วยของอาจารย์หลินกับข้าที บางทีข้าอาจจะช่วยเขาได้!”

“เจ้าเองก็คงมิอยากให้อาจารย์หลินเป็นอะไรไปกระมัง! ข้าจะบอกเจ้ะ ข้ามียาเซียนที่แม่นางหลิงหมอที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองหลวงให้มา ข้าสามารถช่วยพวกเจ้าได้!”

เฉาเฉียงได้ยินดังนั้นดวงตาก็เป็นประกายทันทีพลางตะโกนออกไป “อาจารย์หลินมีโรคประจำตัวคือปวดหัว แต่ก่อนหน้านี้ที่กำเริบก็มิได้รุนแรงเช่นนี้!”

“ข้ามียาหยุดอาการปวดชั้นดี เจ้าให้ข้าดูอาการหน่อยว่าสอดคล้องกันหรือไม่!”

อันเจ๋อฉวยโอกาสเอ่ยข้อเสนอ

เขาแอบดีใจที่ตอนออกมาหลิงอวี๋เตรียมยาให้ตนเยอะมาก และมียารักษาอาการปวดหัวพอดี

เฉาเฉียงคิดว่าอันเจ๋อเป็นนักโทษ และคนของตนก็มีมากถึงเพียงนี้ เขาหนีไปมิพ้นอยู่แล้วจึงให้คนไปพาตัวอันเจ๋อออกมา

เมื่ออันเจ๋อเห็นอาจารย์หลินชักเกร็งก็รีบเอายาที่หลิงอวี๋ให้ออกมาแล้วคุกเข่าป้อนยาพิเศษเข้าไปในปากอาจารย์หลินพลางเอ่ย “เอาไม้มา อย่าให้อาจารย์หลินกัดลิ้นตนเอง!”

อันเจ๋อพูดยังมิทันขาดคำ มิรู้ว่าอาจารย์หลินเจ็บจนทนมิไหวแล้ว หรือว่านิ้วของอันเจ๋อทำให้เขารู้สึกว่าถูกคุกคาม เขาจึงกัดเข้าที่นิ้วของอันเจ๋ออย่างแรง