ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1445

ดูเหมือนพวกเขาจะมองออกถึงความสับสนของอันเจ๋อ

อาจารย์หลินจึงเอ่ยอย่างอดทน “เมื่อหัวหน้าเฉายึดครองสิงหยางและกว่างอู่เอาไว้ได้ คนที่แปรพักตร์ก็มีจำนวนมากแล้ว!”

“หัวหน้าเฉามีนิสัยซื่อตรง มิอนุญาตให้ลูกน้องกดขี่ข่มเหงราษฎร แต่ลูกน้องคนหนึ่งของเขาที่ชื่อหลิวจวินกลับอาศัยตอนที่มายึดครองสิงหยางกับหัวหน้าเฉาแล้วปล้นชิงราษฎรหญิงไป จึงถูกหัวหน้าเฉาทุบตีและขับไล่ไป!”

“หลิวจวินมิยอมแพ้รวบรวมกองกำลังของตนไปปล้นยึดครองเมืองเช่นกัน และยังมีอีกคนที่ชื่อเส้าหมิงเจี๋ยที่มิพอใจในวิธีทางจัดการดูแลของหัวหน้าเฉาจึงรวบรวมกองกำลังก่อจลาจลด้วย!”

อันเจ๋อเข้าใจแล้ว สองคนนี้อ้างชื่อของเฉาเฉียงไปรับคนที่มีความสามารถเข้ามาแล้วพัฒนาต่อเอง

พวกเสเพลเช่นนี้ย่อมมีทั้งคนดีและมิดีปะปนกันอยู่ จะเกิดเรื่องเช่นนี้ก็ย่อมเป็นเรื่องปกติ

อันเจ๋อมิได้ใส่ใจ คิดว่าให้อาจารย์หลินกับเฉาเฉียงยอมจำนนก่อนแล้วค่อยไปจัดการพวกเขาได้อย่างง่าย ๆ

อาจารย์หลินเห็นว่าอันเจ๋อมิได้ระวังตัวจึงเอ่ยขึ้นมา “ใต้เท้าอัน ที่พวกเรายอมจำนนยังมีสาเหตุที่สำคัญอีกอย่าง! ได้ยินว่าองค์จักรพรรดิส่งกองกำลังขนาดใหญ่อีกกลุ่มมาล้อมปราบเรา!”

“ใต้เท้าจางยังกล่าวโทษพวกเราข้อหาหนึ่งด้วยว่า พวกเราสังหารข้าหลวงเจิ้งโจวและเจ้าใต้เท้าอัน! และครานี้จะมิยอมให้พวกเราอีก!”

“ใต้เท้าอัน ข้ารู้เรื่องที่เจ้าถูกโจรโจมตี! ข้ากล้าเอาหัวเป็นประกันเลยว่ามิใช่ฝีมือคนของพวกเรา!”

ในตอนที่อันเจ๋อถูกลอบสังหารก็รู้แล้วว่าคนที่ไล่สังหารตนนั้นฝีมือมิใช่แบบที่โจรควรจะมี เขามีความสงสัยอยู่ในใจอยู่แล้ว

เมื่อได้ยินดังนั้นจึงเอ่ย “มิใช่พวกเจ้า หรือว่าจะเป็นคนของหลิวจวินกับเส้าหมิงเจี๋ย?”

อาจารย์หลินส่ายหน้า “มิน่าจะเป็นพวกเขาเช่นกัน! พวกเขากล้าหาญและโหดเหี้ยม แต่ยังมิได้มีความกล้าและความสามารถพอที่จะกล้าสังหารผู้แทนพระองค์!”

“ข้าให้คนไปตรวจสอบดูแล้ว หลังจากเกิดเรื่องพวกโจรที่ไล่สังหารเจ้าก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย อีกทั้งท้ายที่สุดแล้วคนที่เห็นพวกเขาอยู่ที่สือเจี่ยว”

“ใต้เท้าอัน กองกำลังรักษาการณ์ของใต้เท้าจางผู้ตรวจของทั้งสองฝั่งก็อยู่ที่สือเจี่ยว”

เขายอมเสี่ยงถูกประหารเพราะอยากจะปิดบังอะไรกัน?

เฉาเฉียงกับอาจารย์หลินล้วนเป็นหัวหน้าเจ้าถิ่นที่นี่ พวกเขาอาจจะรู้เรื่องภายในที่สายลับมิสามารถสืบรู้มาได้

อันเจ๋อจึงเอ่ยถามในสิ่งที่ตนสงสัยออกไป

อาจารย์หลินได้ยินคำถามของอันเจ๋อก็ยิ้มอย่างเย็นชาพลางเอ่ย “ที่การจลาจลในหลายเมืองวุ่นวายมาจนถึงขั้นนี้ ล้วนเกิดจากฝีมือของใต้เท้าจางทั้งสิ้น”

“ช่วงหลายปีมานี้ใต้เท้าจางให้ผู้ว่าการอำเภอหลายเขตเกณฑ์ชายฉกรรจ์มาเพื่อจะซ่อมแซมเส้นทางแม่น้ำ และให้ค่าตอบแทนพวกเขาน้อยมาก ส่วนงบประมาณการซ่อมแซมเส้นทางแม่น้ำจำนวนมากที่ราชสำนักให้มาในทุกปีนั้น ถูกข้าหลวงผู้ว่าการที่เป็นลูกน้องของใต้เท้าจางแบ่งกันฮุบไปแล้ว”

“การฮุบเงินไปเป็นขั้น ๆ นี้ทำให้การซ่อมแซมเส้นทางแม้น้ำทำกันอย่างลวก ๆ เมื่อถึงตอนฤดูฝน ทางน้ำที่สร้างอย่างลวก ๆ ก็รับน้ำมิไหวและพังไปกว่าสิบลี้ ทำให้น้ำท่วมไปสองหมู่บ้านและมีคนตายเกือบสองร้อยคน...”

อันเจ๋อตาเบิกโพลงอย่างตกใจ นี่เป็นหายนะที่ยิ่งใหญ่มากแต่เหตุใดพวกเขามิเคยได้ยินมาก่อนเลยเล่า!